Wat voor draad loopt er nou weer door ons leven?

Ik trek mijn wenkbrauwen regelmatig op in ons gezin, en ben er inmiddels aan gewend allerhande hutten, playmobil, winkeltjes, goochelshows en andere grootse plannen & projecten aan te treffen in onze woonkamer als ik op een onbewaakt ogenblik eerder thuiskom uit mijn werk.
Zo ook gistermiddag, de befaamde vrije middag van leerkrachten. Ik was rond drie uur lekker thuis.

Mijn liefste vulde deze keer het woensdagmiddag-gat op, door een paar uur vrij te nemen en de dames te voederen en te vermaken in de tijd tussen school & knutselclub.

Ik kwam thuis in een leeg huis, heerlijk, de blondies waren al gevlogen naar die knutselclub en echtgenoot was alweer aan het werk, dus kon ik even met mijn kop in de zon.

Toen viel me iets op.

As je goed kijkt zie je een rolletje touw liggen, en natuurlijk vroeg ik me meteen af waarom die draad daar naar boven liep. Hier heeft mijn liefste iets mee te maken, dat wist ik meteen zeker.

Ik volgde de draad, zoals ik ook altijd mijn lief volg als ik iets wil beleven. De draad liep door het raam naar buiten.

Het was een val, en ik vroeg me af wat er gevangen moest worden op deze zonovergoten woensdag. Stiekem was ik ook een beetje opgelucht, want even, heel even, had ik het idee gehad dat ik moest oppassen voor emmers gevuld met water of confetti, gevolg door een hoop gebulder, niet in de laatste plaats door hem & de blondies, professioneel verstopt in de bijkeuken ofzo. Gelukkig.

Ha! Dit was een val die gestoeld is op een groot rechtvaardigheidsgevoel! Want ach, wat is het toch verschrikkelijk om steeds toe te moeten kijken hoe die grote, sterke, agressief-zwarte kauwen onze vetbollen voor de piepkleine zenuwachtige snaveltjes van allerlei soorten mezen & mussen wegpikken.

Toch hoop ik stiekem dat die kauwen er niet in trappen, want zoals je hier kunt lezen is mijn echtgenoot met zo'n gevederd vriendje in zijn handen niet te vertrouwen.