dinsdag 31 januari 2012

Mmm, suiker!

Stiekem fietste ik door de ochtendschemering eerst naar Shell tankstation, om proviand in te slaan, zoals reuzengrote spekken en zakjes haribo honingdrop, waarna ik mijn weg naar de MAVO vervolgde. De helft was voor ik op school kwam al op, en had mijn honger naar meer suiker alleen maar aangewakkerd. Die honger was er met een reden; thuis aten we macrobiotisch. 's Avonds zaten we uren aan tafel, dapper kauwend op onze gortdroge linzen, fantasieloze pompoenmoes en zoute zeekraal. Het was geen dieet, het was een levenswijze, en daar werden wij allen in meegesleurd. Om het echte macrobiotische gevoel te krijgen en de manier van leven te leren , die, door mijn kinderogen bekeken bestond uit gezond en dus vies eten, iets met massages en gember en iets tegen zuivel en vlees, werden er macrobiotische zomerkampen georganiseerd. En omdat ik er ongewild toch al tot over mijn oren inzat, had ik mijn eerste zomerbaantje op de créche van zo'n zomerkamp, samen met mijn buurmeisje. Haar ouders waren de opper-macrobioten, die het internationale zomerkamp organiseerden. Terwijl de ouders van de kinderen die met mij in het macrobiotische schuitje zaten, bezig waren met ochtendwandelingen die in de ijzige kou toch altijd gezond eindigden met een plons in de kille, grauwe Noordzee, met hete gembercompressen om steenpuisten en andere ongemakken te verdrijven, met zeewier kooklessen en shiatsu-massages waarbij de masseur langzaam over het lichaam liep, vermaakten wij bij de créche de kinderen en bemanden het winkeltje, dat doortrokken was van de geur van gedroogde vis en de onvermijdelijke boekweitrijstwafels. 's Nachts gingen we stiekem uit ons bed en struinden het gebouw af naar zoetigheid en omdat we dat toch nooit vonden gingen we in het stikdonker in de keuken zitten en zetten de levensgrote blauwe muggenlamp aan. We genoten van de harde zoemflitsknal, steeds als er een mug tegen de lamp vloog.
Ja, en zelf liep ik regelmatig tegen de lamp, in de jaren die volgden. Als iemand zijn jas over de mijne hing aan de kapstok bij ons thuis bijvoorbeeld. Die kraakte dan oorverdovend van alle snoeppapiertjes die ik erin verstopt had, en ik was er weer een gloeiend bij...

maandag 30 januari 2012

Logee

Wat heerlijk, twee hakende kinderen en als bonus een hakende logee! Het is toch wel heel genoeglijk, zo samen op de bank lekker haken, met mij als vliegende keep om gevallen steken op te vangen, draadjes af te hechten en de boel op de rit, eh... haaknaald houden.





zaterdag 28 januari 2012

Vreemde vogel

Ik ontwaarde in het halfdonker een gedaante in de tuin en mijn hart sloeg heel snel een slag over, net voordat ik ontdekte dat het mijn echtgenoot was, die met iets bezig was bij de appelboom. Het konijn kreeg ook nog wat voer, zag ik, en toen kwam hij weer binnen. Vanmorgen bleek dat onze appelboom in een soort kerst of paasboom is veranderd, omdat hij er in een hartstochtelijke vlaag dierenliefde allemaal vetbollen in heeft gehangen en wij dus nu genieten van groenlingen en vinkjes, nee, mam, dat zijn ríngvogels, dat heb ik zélf op school geleerd, waarop ik maar weer zwijg want dat pakt meestal het beste uit, in onze tuin.
Die dierenliefde is dubieus, trouwens, want zoals het een echte bioloog betaamt offert hij net zo makkelijk argeloze slachtoffertjes op aan de wetenschap.
Jaren geleden waren wij in de grote voliére van de dierentuin in Emmen en daar liep hij al snel met een grote vogel onder zijn arm, vastbesloten dit dier eens nader te bekijken. "Zet neer!" siste ik met het schaamrood op mijn kaken, "dat is een of andere zeldzame vogel, zet néér!" Waarna hij de jacht op de volgende argeloze vogel opende, en hij kreeg ze ook heel vervelend gemakkelijk te pakken. Hetzelfde lot treft fladderende vlinders in onze tuin en wanneer wij een kinderboerderij bezoeken moet altijd wel een eend of een nietsvermoedende kip het ontgelden, hij pakt ze op en roept lachend "vangen, schat!" waarop ik dan enerzijds dat dier wel wil redden door het te vangen, wat inderdaad een vreemde gedacht is, maar goed, een groter deel van mij schreeuwt inwendig "neeee!" en dus fladdert zo'n dier er dan maar weer geschrokken vandoor. Gelukkig hebben we inmiddels kinderen, zodat ik deze vreemde dans zo nu en dan kan ontspringen.
Ik had dit kunnen weten, want nadat ik 15 jaar geleden als een blok voor hem gevallen was, spraken we voor het eerst af bij hem, op zijn superkleine studentenkamertje in Amsterdam-Zuid. Na uren kletsen, zoenen en toastjes eten vroeg hij of ik het leuk vond om foto's te kijken. Vertederd was ik, wat een leuke gevoelige jongen was mij nu toch ten deel gevallen! Op de foto's was te zien hoe hij, gehuld in een witte laboratorium-jas, met daarboven die prachtige krullen en onweerstaanbare lach, dode vogeltjes determineerde, alle onderdelen en ingewanden goed zichtbaar op de foto, keurig uitgestald op aluminium schaaltjes.
Een vreemde vogel, dat is het.

vrijdag 27 januari 2012

Filmkus

Ieuw, NEE!
We kwamen aangesneld omdat we dachten dat er iets heeeeel vies te zien was op TV, of erger, dat ze weer eens was blootgesteld aan tè schokkende beelden, wat niet heel moeilijk is, aangezien zelfs de films van kabouter Plop al voortijdig gestopt moeten worden wegens hartverscheurend huilen. Een jaar geleden heb ik met beide dames voortijdig een bioscoop  in hartje Amsterdam moeten verlaten, omdat ze keihard huilden, en de jongste gillend naar de deur probeerde te rennen, ondertussen wanhopig roepend: "Is 'ie op slot? Nee toch mama? Is 'ie dicht?" Ik had mijn hartjes blootgesteld aan de gewelddadige, monsterachtige film: Ernst & Bobbie en het geheim van de Monta Rossa. Toen er een mevrouw ouderwets werd vastgebonden met touw, hielden ze het niet meer en gaf ik het op. Ik sjokte beladen met alle jassen, tassen, popcorn en M&M's en drinken achter het gegil en geschreeuw aan.
"Leuk idee, schat, die film" is een opmerking die ik nog vaak moest horen, ook op vreemde tijdstippen, zoals 10 voor half 4 's nachts als er weer eens eentje getraumatiseerd onze kamer binnenstapte. Het heeft ons zeker 3 weken nachtrust gekost.
Deze keer was het iets heel anders, iets dat voorheen nauwelijks met belangstelling werd waargenomen, het was... een tongzoen. "Gedver, ze zijn gewoon aan het tóngzoenen". Met beide handen voor de ogen, walgend van deze uitspatting op het TV-scherm, maar toch ook geïnteresseerd, want als ik goed keek, zag ik dat ze tussen haar vingers door toch probeerde te kijken, vonden we onze oudste op de bank.
"Dat is een filmzoen, dat is zonder tong", merkte mijn liefste droogjes op. En terwijl onze oudste verder ging met haar pogingen om haar grote interesse in deze zoen te verbergen door veel gewalg, begon onze jongste nu echt geïnteresseerd te raken. "Zonder tong? Hoe moet dat?" vroeg ze, terwijl ik me verbijsterd afvroeg of ze dan al op de hoogte was van technieken MET tong, maar deze gedachte gooide ik maar snel weer van me af. Ze is zes!! hield ik mezelf hoopvol voor.
En terwijl ik mijn gedachten tot de orde probeerde te roepen zag ik haar op de oudste aflopen en voordat iemand kan ingrijpen lagen onze twee blondies overtuigend te filmzoenen op de bank. Ik moet toegeven dat ze talent hebben.
"Bah, jij doet wel met je tong!" riep de jongste, die vervolgens met een vies gezicht haar hand langs haar mond haalde, zoals ze ook vaak doet als ik haar een kusje geef  bij het afscheid nemen in de klas.
"Ik oefen het wel met papa" zei ze, en ze greep ook papa stevig beet, die het verbijsterd onderging.
Ik hoopte maar dat alle buren hun honden al hadden uitgelaten of de gordijnen gesloten.


donderdag 26 januari 2012

Moois!

Wat is zwijmelen en kwijlen op internet toch heerlijk!
Ooooo, ik wil zoveel maken!!!
Van deze plaatjes gaat mijn hart sneller kloppen, mmm...

Beeldschoon.
(Dit woord gebruik ik vaak, blijkbaar: Meike had haar bureautje gesopt
en zei tevreden: "Hij is schoon, beeeeeldschoon!". Maar goed, ik dwaal af.)

Hebben!!!

Zo mooi, ik zie ze al op een schaal op tafel liggen.

Van deze heb ik het patroon, die gaat er zeker komen...

Deze ook!

"Giraffen zijn mijn lievelings" aldus Meike.

De postzakkentas, maar dan anders, kwijl...

En nog eentje om het af te leren!


woensdag 25 januari 2012

Little lobster

Een tijdje geleden kwam mijn echtgenoot de keuken weer in, eigenlijk was hij al op weg naar buiten, naar zijn werk. Hij hield de autosleutel omhoog. "Mag ik je eraan herinneren dat hier ook één man woont?" vroeg hij vriendelijk, terwijl hij een versgevilt paddenstoeltje voor mijn ogen heen en weer liet bungelen, dat ik de avond ervoor aan de autosleutel had vastgemaakt, samen met gestippelde lintjes, kraaltjes en allerhande andere frutseltjes. Voor ik antwoord kon geven was hij alweer op weg. Vandaag heb ik het (met dit patroon) goed gehaakt, eh... gemaakt:

In het echt is hij rood...
Zo rood als een... inderdaad.

dinsdag 24 januari 2012

Prinsessenbehandeling

"Als ik vandaag moet afzwemmen, dan verdrink ik!" Met deze woorden stond onze jongste (in roze Jip & Janneke nachthemd, uitgezakte slaapvlechtjes in haar blonde haren) huilend naast ons bed, om 5 uur, zaterdagochtend, heet van de koorts. Ik kon niet anders dan het roerend met haar eens zijn, zette al mijn opvoedkundige principes overboord, want: ziek, dus: noodgeval, en nam haar kleine warme lijfje bij me in bed. Stiekem vond ik het wel weer eens lekker, dat kleine, warme, opgerolde moppie tegen me aan, zeker zolang ze niet bewoog, geen geluid maakte, mijn voet met rust liet en doorsliep. En dat deed ze. De meest eigenwijze 6-jarige van onze straat, misschien wel ons dorp, die altijd doet wat ze wil, ook al komt dat praktisch nooit overeen met wat wij willen, die ons kennis heeft laten maken met 1001 manieren om tegen de "nee" van haar liefhebbende ouders in te gaan, zoals daar zijn: mokken, schreeuwen, discussieren, op het schuldgevoel werken door opmerkingen als: "lekker dan! net was ik nog gelukkig, mam!" als ze iets niet mag,  stilletjes de regels omzeilen, expres een gat in het hoofd vallen (echt!), huilen en krijsen, als ze ziek is wordt ze lief, beleefd en meegaand. Het is heel onwerkelijk, ze vraagt bijvoorbeeld of ze alstjeblieft een appeltje mag, alstjeblieft! Dat is een woord dat normaal gesproken zorgvuldig wordt vermeden, "ik wil!" bekt veel lekkerder.
Natuurlijk kreeg ze de prinsessenbehandeling: bedje op de bank, liefde en aandacht in overvloed, een geschild appeltje in kleine stukjes, soepstengels, limonade, een banaan in dunne plakjes en crackers op elk gewenst moment, urenlang dvd-tjes kijken, op de laptop zolang ze wilde en natuurlijk waterijs, om wat af te koelen.
Het hielp, ze knapte op en was gisteren beter, al wist ze dat vakkundig te verbergen tot de ochtend half om was en ze dus een bonusdag thuis in de wacht sleepte. Lekker spelen met Playmobil zou je denken en kleuren en boekjes lezen. Maar voor haar was het vooral een dag vol teleurstellingen, namelijk zonder waterijs, zonder dat iedereen in de houding sprong wanneer ze iets wilde en zonder onbeperkte toegang tot TV en computer.
En dus van haar kant zonder "alstjeblieft". Ze is echt beter!


maandag 23 januari 2012

David ontdekt de wereld

Met een griepje onder mijn leden vliegen de boeken er doorheen. Deze (uit 1964!) leende ik van Bettie (die trouwens een heel leuk weblog bijhoudt: klik!), het was prachtig...
Het is eigenlijk een kinderboek voor grote kinderen, en daardoor leest het heerlijk weg.
Een korte omschrijving, inclusief fout in de laatste regel, van internet geplukt, hier: klik! vanwege bovengenoemde griep:

David heeft zo ongeveer zijn hele leven in een kamp gezeten. Waar blijft onduidelijk. Dan ontsnapt hij en komt met een boot in Italië terecht. Daar begint hij naar het noorden te lopen, richting Denemarken. Hij doet zijn best om niet door andere mensen gezien te worden, hij is bang dat hij gepakt zal worden en teruggebracht naar het kamp. Toch brengt hij af en toe tijd door met andere mensen, vrijwillig of gedwongen, maar altijd moet hij na een poos weer verder. David zelf is moeilijk te begrijpen. Hij heeft nooit iets anders gekend dan het kamp dus hij weet niets van het gewone leven. Daardoor kan hij zich verbazen over dingen die voor de meeste mensen doodgewoon zijn, zoals de schoonheid van een landschap, een mooi gedekte tafel, een zacht bed. Zijn onwetendheid is ook gevaarlijk, want dat vergroot de kans dat hij weer gepakt wordt. Het boek is al veertig jaar oud, maar door de tijdloos en niet alleen interessant voor kinderen.

    

zaterdag 21 januari 2012

Gebeft... genade

Zoals altijd na het eten werd er tijdens het afruimen van de tafel gestoeid, onze oudste rolde door de kamer, worstelend met mijn echtgenoot, waarbij hij al snel aan de winnende hand was, ook omdat zij door een hevig aanhoudende slappe lach bijna in haar broek plaste. "Genade, genade!" smeekte ze tussen de gierende uithalen door, waarop mijn lief ontzettend pedagogisch verantwoord reageerde met de vraag: "Wat betekent dat eigenlijk?'
Het moest opgezocht worden en omdat wij niet in het bezit zijn van een kinderwoordenboek werd de grote mensen versie erbij gepakt. Ik zat hevig te genieten van de gretigheid waarmee het dikke woordenboek werd opengeslagen. Er werd snel naar de G en vervolgens naar de Ge gebladerd, want zo had ze het op school geleerd. Hierna begon het zoeken naar het desbetreffende woord, door steeds het woord bovenaan de bladzijde hardop te lezen en ons vragend aan te kijken, zo van, ben ik er al bijna? Een uitstekende techniek, zeker, en verschillende woorden passeerden zo de revue. Gasfilterbus...  verder, schat...gatenplant.. nog verder ...gatenplateel...gebeente....ga maar verder... gebeft... En hoe we ook ons best deden om een pokerface op te zetten, er ontsnapten ons toch opgetrokken wenkbrauwen en licht gegniffel. "Wat is er nou?" vroeg ze, waarop wij reageerden met "niets hoor, iets verder nog". Ze trok haar wenkbrauwen op en rolde met haar ogen, bladerde door en vond genade.



vrijdag 20 januari 2012

Knuffelen


Vrouwen houden niet van knuffelen
AMSTERDAM – In tegenstelling tot wat algemeen wordt aangenomen, houden vrouwen niet van knuffelen in bed. Mannen hebben daarentegen veel vaker behoefte aan een knuffel (...)

Klik! Voor het hele artikel op nu.nl.

Knuffelen in bed, dat is zó vorige eeuw, toen wij vrouwen ons schikten in onze rol als zorgzame moeder, vrome huisvrouw en goddelijke echtgenote, zoet glimlachend achter het kolenfornuis, wachtend op manlief, die vrolijk zwaaiend op zijn zwarte herenfiets de straat in kwam rijden.
Zou je denken.
Maar ik stel mij grauwe  katoenen luiers voor, uitgekookt in grote pannen op bovengenoemd kolenfornuis (misschien af en toe abuisievelijk verward met de bruine bonensoep, maar dat terzijde), die hingen te drogen over de rand van het echtelijk bed, waar moeder de vrouw met haar haren in bezwete slierten vastgeplakt op haar voorhoofd, na het verstellen van kousen en borstrokken, uitgeput in stapte. Ik kan me voorstellen dat zij geen behoefte had aan knuffelen, wetende dat het altijd weer zou uitmonden in geslachtsverkeer, dat in wezen veel minder tijd en daardoor nachtrust in beslag zou nemen. Nee, hup, d'r op, d'r in, d'r uit en d'r af en dan genieten van de paar uurtjes slaap, voordat er weer brood gebakken, monden gevoed en tobbes gevuld moesten worden in het vroege ochtendgloren.


Knuffelen, dat is een luxe die wij, vrouwen van de 21e eeuw, ons kunnen veroorloven, met onze geplande kleine gezinnen, part-time baan, huishoudster, was- droogcombinatie, afhaalchinees en (vandaag, nota bene) de Kama Sutra beurs.
Maar ja, we houden d'r niet van.


donderdag 19 januari 2012

Eten

Er zijn tijdens het eten teveel zinnen die ik tot vervelens toe herhaal, waardoor ze zijn gedegradeerd tot achtergrondgeluid.
"Neem een hap... nu! Wat leuk dat jullie op school hebben getekend/gegymd/gerekend, maar neem nou die hap..... Eet eens door, als ik het nog een keer moet zeggen raak ik uit mijn humeur en dat wil jij ook niet. Praat ik boos? Nee hoor, dit is niet boos. Nietwaar... Echt niet, en hou je grote mond dicht! Neem nou een hap! Ja, dan mag je mond wel open, ja.
Als de grote wijzer bovenaan is, is jouw eten op, hoor!
Hoezo vind je dit niet lekker? ... Nou, vandaag zal je het nog gewoon moeten opeten. Zal ik het in stukjes snijden, dan?
Gezondheid! Ja, ik zag ook dat je moest niezen, ga je zelf even een doekje pakken? Het scheelt in elk geval weer een hap.
Eet nou doohoor! Straks hebben papa en mama het op en je weet wat de afspraak is.
Als je goed je best doet, red je het nog wel. ... Niet huilen. Chocolademousse. Ja, ik weet dat het jouw lievelings is. Als je zo huilt, red je het niet, hoor. Neem nog maar een hap.... Een grotere!
Kijk, papa heeft het al op. Kom terug! Nee, dat deed hij niet expres, papa eet gewoon als altijd.
Ik heb het trouwens ook bijna op. Ga zitten! ... Je hoeft nog maar 2 happen. Goedzo! Nu een wat grotere. Ja, als je zulke kleine hapjes neemt, moet je er inderdaad nog 4. Toe!
Gelukkig, je hebt het op, nu mag je een toetje. Lekker? ... Neem een hap... nu!"


Misschien is dit de oplossing?


woensdag 18 januari 2012

Haakverslaafd

Ik begin mezelf serieus af te vragen wanneer de verveling toe zal slaan. Ik denk dat ik het gewoon echt niet kan, me vervelen... Dat haken begint wel verontrustend verslavend te worden, als mijn voet is genezen zit ik met een cold turkey op school en moet iemand de haaknaald uit mijn trillende handen rukken.


Gisteravond heb ik mijn andere haakproject (een zelfontworpen wikkelvestje) meteen aan de kant gegooid, want ik kreeg zo'n leuk boek van mijn buurvrouw.

 ... om lekker uit mijn nieuwe boek te gaan haken. Een viooltje voor op een zomershirtje straks, een paddenstoel als sleutelhanger en een fuchsia om ergens op te hangen (autospiegeltje?):


dinsdag 17 januari 2012

Wake up light


Wij zijn sinds kort gezegend met een wake up light. Zo'n lamp die langzamerhand steeds feller gaat branden, gelijk de zonsopkomst, en op de geplande alarmtijd gaat er een zacht muziekje aan, zoals zo’n bamboe wind gong. Eerder werd ik uit mijn droom of nachtmerrie gerukt door een gillende sirene, waardoor de rest van de buurt meteen ramen en deuren sloot, tenzij het de eerste maandag van de maand was en 12 uur. De hele buurt ja, maar mijn liefste niet, die draaide zich ietwat verstoord ronkend om, zodat ik aan mijn eerste zware taak van de dag moest beginnen: hem wakker maken.

Nu niet meer, want het langzaam opkomende zonnetje in onze slaapkamer zorgt ervoor dat hij nu in opperbeste stemming wakker wordt. Tenzij ik ‘m vergeet te zetten, zoals vanmorgen het geval was. We schrokken om 8 uur wakker, en toen bleek wat een gesmeerde en geoliede machine deze familie kan zijn als het moet; zonder mopperen gleed onze jongste al ontbijtend soepel in haar maillotje, terwijl de oudste schoolbekers en tandenborstels vulde en mijn liefste haren kammend de gymtassen zocht. Ik zag het vanaf de bank allemaal aan, mijn voet omhoog en mijn mondhoeken ook. Wat hou ik toch van ze.

maandag 16 januari 2012

Aagje

Nadat ze de tuinslang had vernield en diverse vaste planten in de tuin vakkundig had omgeknaagd, zoals bevers dat doorgaans doen, kreeg onze Aagje huisarrest. En het stond nou juist zo leuk, zo'n uit de kluiten gewassen duinkonijn huppelend door de tuin, en we namen op de koop toe dat onze kinderen regelmatig huilend binnenkwamen met slapgeworden konijnenkeutels tussen hun tenen , omdat ze op blote voeten in de tuin gymlesje speelden. Mijn liefste heeft middagen in de tuin doorgebracht, worstelend met, en zijn handen openhalend aan een grote rol onhandelbaar kippengaas, waarmee hij de ontsnappingsmogelijkheden voor Aagje had weten te reduceren tot nul.

Een paar jaar geleden wist ik hem echt niets te geven voor zijn verjaardag en er stond zo'n leuk konijnenhok in het HEMA-boekje. Het besluit was snel genomen, onze jongste en ik togen naar de dierenwinkel om een konijn uit te zoeken en omdat mijn liefste heel lastig op zondag jarig was, hebben we het konijntje, deze blijven klein, hoor, mevrouw, zolang verborgen bij de buren. Hij was op de grote dag nogal verrast en dat is mild uitgedrukt. Terwijl hij lief lachte tegen de kinderen en zei dat ze het zo goed geheim hadden weten te houden keek hij mij ietwat onthutst aan. Op naar het tuincentrum dan maar, voor een hok. Gelukkig was dat op zondag open, want het leuke, lichtblauw geschilderde HEMA-hok voldeed natuurlijk niet aan zijn technische eisen, dus werd er een serieus hok gekocht, en aansluitend aan dat hok een enorm gat in de tuin gegraven, dat werd afgezet met dat eerdergenoemde kippengaas, en weer werd volgegooid, zodat Aagje naar hartenlust  gangen kon graven, zonder echt uit te breken.
Dat huisarrest is niet echt een straf voor ons konijn.

Elke twee weken schepte mijn liefste het hok leeg, en spitte de kuil om, die door Aagje vervolgens steeds weer werd voorzien van een ingewikkeld gangenstelsel. "Dan heeft ze weer wat te doen" was het motto. Toen het herfst werd, inclusief bijbehorende windvlagen en stortregens bleek dat de kuil overkapt moest worden. Oude schuttingplanken werden in de stromende regen verzaagd en vastgespijkerd, zodat Aagjes haar zelfgegraven bunker niet vol zou lopen.

Toen mijn liefste na weer een middag timmeren, spitten en verschonen uitgeput en verregend binnenkwam met het lege voederbakje in zijn hand en aan onze dochters vroeg of zij Aagje wat voer wilden brengen, keken ze even van hun kleurboek respectievelijk Playmobil paleis op en verzuchtten in koor: "het is jouw konijn, hoor pap".

zondag 15 januari 2012

Octo en Pus

Onze jongste was, omgekocht via een stickersysteem, waarmee ze een afgrijselijk hardplastic schoonmaakkarretje (voor peuters) in de wacht sleepte, al ruim een half jaar gestopt met duimen. Dachten wij. Toen ik gistermorgen op weg naar de wc haar kamertje in gluurde zat ze in haar bed te lezen met haar kleine garnaaltjesduimpje in haar mond. Ze keek net op en zag dat ik het zag. Terwijl ik verder strompelde vanwege mijn pas geopereerde voet, die momenteel verpakt zit in een fantasieloze aangepaste klittenbandschoen, riep ze nog: "hij zat er alleen maar TEGENAAN hoor!"  Een opmerking waarvan ik hoop, dat ze die nooit hoeft te herhalen, ook niet als ik haar later op heel andere dingen betrap in haar slaapkamer.
Ze kan het duimen in bed niet laten, vooral niet als ze 's morgens urenlang naar haar wekkertje ligt te staren, wachtend en wachtend omdat wij genieten van onze gezonde nachtrust en zij er dus heel flauw pas om 7 uur uit mag. Na diepgaand overleg hebben we bedacht dat  2 vingerpoppetjes Meike duimvrij zouden houden, duimpoppetjes eigenlijk, waarmee zij zou gaan spelen zodra ze wakker is.
Ze koos voor 2 inktvissen, die ik natuurlijk meteen voor haar gehaakt heb, ze zijn door mijn echtgenoot voorzien van passende namen: Octo en Pus. Dolgelukkig werden ze in ontvangt genomen, ze gingen deze dag overal mee naartoe, en er ontstonden hele gesprekken tussen Pus, onze jongste en Octo.
Mag ik u voorstellen...

... Octo en Pus!
Gisteravond stond ik naar haar te kijken, niets heerlijkers dan een slapend kind, vol overgave, met de handen boven het hoofd op het kussen. En ja! Octo zat op haar duimpje! Vanmorgen gluurde mijn echtgenoot, er werd helaas weer geduimd. "Octo en Pus vallen er steeds af" was de klacht. Het is tijd voor andere maatregelen, nu Octo en Pus in gebreke blijven.
(En natuurlijk is haar col ook zelfgehaakt, maar dat is al oud nieuws; van eergisteren.)

zaterdag 14 januari 2012

New York, New York!

Na een vlucht van ruim 8 uur met Uzbekistan Airways -want goedkoop-  bereikte ik  JFK airport. Tijdens de landing ging het toestel schudden en trillen en terwijl ik wonderwel heel kalm bleef en mijn paniekerige, gillende medepassagiers met een mengeling van afschuw (het waren stinkende russen, die inmiddels al 24 uur in de kist zaten) en medelijden gadesloeg, lukte het de piloot de eerste keer toch niet om te landen. We trokken ineens weer op, scheerden met de buik van het vliegtuig over de terminal en begonnen aan poging twee. Die lukte en na meer dan 2 uur in de rij bij de douane, ik denk dat Amerikanen een ontmoedigingsbeleid qua immigrerende Russen hanteert, liep ik de aankomsthal in.

Of ik 6 weken wilde passen op Hannah, mijn nichtje van 3, omdat mijn oom en tante in die ratrace daar gewoon moesten werken, natuurlijk. Het werd een vakantie om nooit te vergeten, ook omdat mijn familie een, op z’n zachtst gezegd, chaotisch leventje leidde, daar in New York. Mijn dagen vulden zich met het verkennen van de stad die inderdaad nooit slaapt, in tegenstelling tot mijn familie, die, als het even kon, pas rond 12 uur uit bed kroop. Als we ergens vroeg wilden zijn, moest ik mijn nichtje losweken van haar bed. Na twintig keer “hang on, Bean”, wat de charmante nickname is die ze nog altijd gebruikt, was ik het zat en zei dat ze er NU uit moest komen, waarop zij haar hoofd oprichtte, verontwaardigd “my head ’s out!” mompelde, terug plofte op haar kussen en verder sliep.

Ik zou bladzijden kunnen vullen, bijvoorbeeld over het eten. Ontbijt, lunch en diner waren versmolten tot een constant grazen uit een enorme koelkast, net als op TV. Je pulkte iets los uit de wanordelijke hoop doggy bags en grootverpakkingen, nam plaats op de bank, liefst hangend en begon ervan te, inderdaad, grazen. Mijn tante praat nog regelmatig met weemoed over die zomer, nu 20 jaar geleden, dat ik kóókte en dat ze, hoe bijzonder, aan táfel aten!

Regelmatig nam ik mijn nichtje en haar vriendinnetje Maggie mee ergens heen, waarbij we de kleine New Yorkertjes, als het ergens erg druk was, lieten zingen. “Sing girls!” zei ik dan. Ze kenden 3 regels uit Tomorrow, en zongen die uit volle borst urenlang door, verhaspeld zoals alleen driejarigen dat kunnen. Het leverde ons een ruime plek op het strand op, of wat bewegingsvrijheid in een drukke wachtrij voor het een of ander.

Toen  we het appartement verlieten om naar het Madurodam van New York te gaan, lag er een man op de stoep. In de dichtstbevolkste stad ter wereld, waar je altijd moet dringen, een taxi met minstens 5 anderen moet delen,  en je je ellebogen zelfs moet gebruiken om zoiets simpels als een pak melk te bemachtigen in een volgepropte supermarkt, was er deze keer niemand, ik herhaal, niemand in de buurt. Waarop ik dan maar hulpvaardig neerknielde en tegen de man begon te kletsen, dat is mijn handelsmerk en het heeft me al uit menig netelige situatie gered. Maar de ogen van deze man begonnen weg te draaien en ik probeerde me wanhopig te herinneren wat er in dat fris oranje boekje van de EHBO lessen stond over hartmassage of erger; beademen! Nee, nee, nee! Ja, dus. Nu ik er als eerste bij was, en in een vreemde pikorde anderen dus gevrijwaard waren van levensreddende taken, kwamen er ineens wel omstanders. Eentje bleef niet lafhartig toekijken, maar rukte het overhemd van de man open en vroeg wie er mond-op-mond-beademing kon toepassen. Hij zat zelf klaar in de hartmassage-houding, en keek om zich heen met een vragende, bijna wanhopige blik in zijn ogen. Het werd stil in New York , tot ik iemand “I can” hoorde zeggen. De woorden rolden uit mijn eigen mond zonder dat ik daar vooraf enige invloed op had kunnen uitoefenen, en ik deed wat er van me verwacht werd, verdwaasd neerknielend bij de man. Na 10 minuten van hartmassage afgewisseld met  beademing in een ritme dat mijn geheugen hardnekkig weigert op te slaan, kwam de ambulance en werd de man in vliegende vaart  naar het ziekenhuis gereden, inclusief gillende sirenes, zoals je dat hoort in een goede Amerikaanse politieserie, terwijl mijn nichtje op de achtergrond hoopvol  “tomorrow, tomorrow” bleef zingen. Tevergeefs.... No tomorrow for this guy.


vrijdag 13 januari 2012

Gym

Vroeger smeekten mijn vrienden me of ik pas tijdens de tweede helft kwam, want ik babbelde zo hinderlijk door het strafschopgebied, de cornervlag of in het ergste geval, het beslissende doelpunt heen. Terwijl iedereen gespannen naar de aandoenlijk kleine TV (we spreken over 1990) gluurde, in opperste concentratie, de nek naar voren en de wenkbrauwen hoog opgetrokken, kwam ik met een vrolijk “hoi allemaal” binnenrollen, verwachtingsvol rondkijkend, me tevergeefs verheugend op een gezellige avond voetbal kijken.  Inmiddels, door schade en schande wijzer geworden, weet ik dat die dingen niet samengaan. Tussen kreungeluiden die in de gemiddelde slaapkamer niet zouden misstaan, kreten als whoooo!, neee! en bíjna! nam ik genadeloos onopgemerkt plaats op de tweezitter, waarop ruimschoots plek was omdat de anderen het Tv’tje inmiddels op hun buik tot zeker 30 centimeter genaderd waren. Mijn vrienden waren mijlenver weg.

De situatie deed me denken aan de gymles eerder op de dag, waar ik helaas wel geacht werd ook in de eerste helft aanwezig te zijn. Toestellen, dat ging nog wel, al was ik met mijn opvallend geringe lengte (1.50 meter in de brugklas, ik verzin dit niet) hevig in het nadeel. Tijdens het hoogspringen werd, als het snoer tot voor mij grote hoogten werd opgesjord, vrolijk spottend “hé, we springen over Lidwien heen!” geroepen door degenen die wel gezegend waren met een lang atletisch lijf, vol spieren, testosteron maar helaas ook liters puberzweet, duidelijk aanwezig rond allerlei lichaamsholtes. Dat waren toevallig ook diegenen die altijd als eerste mochten kiezen tijdens het verdelen van de teams voor spellen als trefbal of handbal, waarvan het verschil voor mij nog altijd een goed bewaard geheim is. Vanzelfsprekend werd ik altijd als een van de laatsten gekozen, samen met de Peter (te dik), Marije (te sloom) en Mieneke (te dom). Met de moed der wanhoop probeerde ik eerst nog mee te doen en hoopte ik op vlot toegeworpen ballen die ik deze keer in een beweging zou vangen en ergens heen werpen, maar omdat ik nooit kon beslissen naar wie ik nou moest gooien en met het lange wachten iedereen, inclusief de gymleraar frustreerde, werd ik al snel straal genegeerd in het spel. Ik maakte van mijn linkerhand een vuist bij wijze van microfoon en speelde in mijn hoofd reportertje. Ik voorzag, om de gymtijd toch nog wat op te laten schieten, de wedstrijd van gedacht commentaar. Wie denkt dat ik daardoor toch nog enigszins betrokken was bij het spel heeft het mis, het is veelvuldig voorgekomen dat deze razende reporter geraakt werd door een felle bal van de tegenpartij.



donderdag 12 januari 2012

Gehaakte schelp

Voor mijn liefste heb ik een schelp gehaakt, omdat hij die verzamelt...
Ik heb dit patroon gebruikt.
Hier foto's van de voor- en achterkant:

Het was nog een hele klus...

... want ik moest het patroon eerst uit het engels vertalen.
 Hij kwam meteen aanzetten met een schelp die erop lijkt, dat is een Muricidae.


En zo heb ik weer een ochtend lekker weggehaakt!!

Yana Ndada

Met mijn voet omhoog op de bank open ik mijn mail, niet met die voet natuurlijk. Het eerste berichtje is van Yana Ndada, een dame uit Spanje, single, die graag kennis wil maken, waarschijnlijk met mijn liefste, eventueel door middel van het toesturen van foto’s. Verschillende beelden schieten door mijn hoofd, van de prostituees die we zagen langs de kant van de weg in Spanje bijvoorbeeld. Terwijl de kinderen godzijdank geobsedeerd waren door de portable DVD-spelers achterin, die ik normaal verafschuw: “Kijk meiden, wat een mooie koe/toren/berg/natuur.” Nee, niets kan hun mooie smoeltjes losscheuren van de schermpjes die via een ingewikkeld systeem, dat pas na 17 pogingen en minstens zoveel scheldwoorden, aan elkaar en de stoelen vastgebonden zitten. Bijkomend voordeel is dat er, eerlijk is eerlijk, geen eten, drinken of aandacht meer nodig is tijdens lange autoritten. Bibberend, verbleekt en vermagerd halen we onze kleine schatjes na een rit van twee dagen op de plaats van bestemming uit de auto, en terwijl ze knipperen tegen het felle zonlicht, dat zo irritant schittert in de azuurblauwe zee vragen ze verveeld of ze niet eerst Pippi Langkous af mogen zien. Ja, misschien was het Yana wel, die achteloos van stringetje wisselde langs de kant van een troosteloze weg in Spanje, waardoor ik eindelijk doorkreeg dat het om prostituees ging en niet om liftsters. Qua naïviteit doe ik inderdaad niet voor mijn kinderen onder. Doe mij ook maar liever Pippi.
pippi mit Annikaund Tommy in Taka-Tuka-Land

woensdag 11 januari 2012

Zwart-wit


Ik hou van de zwart wit foto’s uit de tijd van mijn oma, die door onze meisje trouwens steevast mijnoma wordt genoemd, een eretitel die ze met een glimlach draagt. Onze meisjes beginnen elke brief of kaart aan haar met “lieve mijnoma” en ook als ze ter sprake komt vragen ze voor de zekerheid even bedoel je oma of míjnoma nou, mam? Mijnoma dus, die de oorlog heeft meegemaakt en al op haar zesde haar zwemdiploma haalde, waar ze, 78 jaar later, nog altijd apentrots op is. Had ik maar in die tijd geleefd, zo gezellig met z’n allen rond de radio, een slanke japon en van die schouderlange wapperende haren met zo’n grote strik erin.
Dit boek nam me mee de geschiedenis in. Het beschrijft precies de periode van haar geboorte, rond 1920 tot nu en ik heb genoten, het las zalig weg. Ik heb het ook meteen gekocht voor mijnoma. Nu weet ik een beetje beter hoe het was in haar tijd, dat houdt me namelijk al heel lang bezig, getuige mijn vraag aan mijnoma als klein meisje: “Hoe was dat nou, toen alles nog zwart-wit was, oma?”

dinsdag 10 januari 2012

Positief!


Tjee, goed dat ik niet kan autorijden op het moment want ik zit weer eens tot over mijn oren in een risicogroep, blijkt uit dit bericht, gisteren op nu.nl:

'Vrolijke bestuurder maakt sneller brokken'

Laatste update: 9 januari 2012 14:19 info

AMSTERDAM - Automobilisten die uitermate opgewekt achter het stuur zitten, trappen wellicht minder snel op de rem als dat plotseling nodig is dan mensen die met het verkeerde been uit bed zijn gestapt.

Mijn positieve levensinstelling breekt me op, vrees ik. Onze oudste, die de voorkeur geeft aan flink mokken bij het opstaan, wat vergezeld gaat van nukkig grommen als je vraagt wat ze op haar crackertje, o nee, sorry schatje, broodje natuurlijk, of beschuitje wil, had dat al lang begrepen. Wanneer ze klaagt over haar hartsvriendin die haar jurk “stom” vindt,  haar klasgenoot die moest lachen toen ze af was met gym of haar juf die haar toch nooit begrijpt, vooral niet toen ze alleen maar zei dat het toch ook niet fris was dat Maartje met alleen een onderbroek aan op de bank in de kleedkamer ging zitten, gedver, maar ze zei het heel áárdig, en het was lief bedoeld ook, want dat ís toch ook niet fris, voelt zich door mij ook volkomen onbegrepen. Met veel handgebaren en rollende ogen wordt mij duidelijk gemaakt dat begrip tonen en de vervelende dingen des levens met zelfspot flink overdrijven en daarna een beetje weglachen echt “not done” is.  Niets fijner dan flink klagen en mopperen, begeleid door flink zuchten op een bedje van zelfmedelijden, met een sausje van verongelijkt schouderophalen en als finishing touch een  stille traan rollend uit een ooghoek, terwijl de mondhoeken ferm omlaag worden getrokken en de knieën omhoog in het hoekje van de bank in de woonkamer. Want publiek is onmisbaar tijdens een goede zucht-en-mopper-sessie.
 In elk geval is ze veilig in het verkeer.

maandag 9 januari 2012

Haken

Heerlijk, zo haken op de bank. Mijn gehaakte rok, die ik van de zomer in Zuid-Frankrijk heb gehaakt, heb ik voor een groot deel uitgehaald en opnieuw gehaakt, hij was veel te groot. Nu past hij beter, denk ik. En voor op een babyshirtje ben ik met een muisje bezig:


Kerst 1997

Terwijl ik in een hoek van het lokaal op mijn rug onder een tafel geschoven probeerde de stekker in een verlengsnoer te steken, zodat de kerstboom, die gevaarlijk wiebelde op voornoemde tafel, de klas in een sfeervol zacht licht zou zetten vertelde Lennart mij zijn grappigste raadsel. Terwijl ik nog steeds naar het verlengsnoer tastte, probeerde ik dus het antwoord te bedenken op een raadsel over een kerstman, een fee, een slim blondje en een dom blondje. Toen ik rood aangelopen onder de tafel vandaan kwam, nog net de kerstboom opvangend, die, omdat Lennart zijn raadsel van wilde armbewegingen voorzag, bijna van de tafel sodemieterde, grijnsde Lennart zo hard van oor tot oor dat hij er de hele klas mee in lichterlaaie zou kunnen zetten. “Goeie mop hè, juf?”

Een paar dagen later was het bijna kerstvakantie, ouders stonden hun kroost op het plein op te wachten, nerveus kijkend op hun horloges, met daarachter hun volgepakte auto’s om snel naar een verre vakantiebestemming te vertrekken, om de file voor te zijn. Ik rende door de klas in een poging bekers, rugtassen, fietssleutels en knutselwerkjes mee te geven aan de rechtmatige eigenaartjes. Op dat moment zei Lennart: “Juf! Ik ben mijn game-boy kwijt!”

Het werd stil in de klas en van mij werd verwacht dit mysterie snel en probleemloos op te lossen. Na een kwartier zoeken, alle kasten leeghalen, en voor de zekerheid ook maar alle dozen met kerstversiering, tassen omkieperen, huilende kinderen en gefrustreerde op het raam kloppende ouders was er, dacht ik,  nog maar één middel over om het zoekgeraakte dure stuk speelgoed boven water te krijgen: een donderpreek! Niemand naar huis voordat de kostbare game-boy terecht was! Eerlijk en oprecht de vakantie in! Tijdens mijn gebries begonnen sommigen met Lennart mee te huilen en was er van de fijne kerstsfeer niets meer over, waarna we het maar opgaven.

Treurig en gedeslillusioneerd stuurde ik de kinderen naar huis, een sombere kerstvakantie in, mij achterlatend tussen de puinhopen. De laatste die de klas verliet was Lennart, met afhangende schouders en de spreekwoordelijke staart tussen de benen. We keken elkaar aan en toen mompelde hij de onvergetelijke woorden: “En ik had hem nog wel zelf gekleid, juf…”

Voet


Een week geleden liep ik nietsvermoedend het ziekenhuis binnen. Nou ja, nietsvermoedend, ik wist natuurlijk wel dat ik enige uren later gevloerd door een sterk slaapmiddel de OK opgereden zou worden, om door een krullebollerige orthopeed verlost te worden van de knobbel aan mijn linkerteen, wat goed gelukt is. Toen we het er gisteren tijdens de avondmaaltijd over hadden, die ik overigens voor het eerst in een week aan tafel kon nuttigen, maar dat terzijde, barstten de kinderen in een vrolijk "zagen, zagen, wiedewiedewagen" uit, wat de feestvreugde erg verhoogde. De voet in kwestie lag er onschuldig en prinsheerlijk bij op twee haastig aangerukte kussentjes, alsof hij (of zij? Heb ik vrouwelijke voeten?) niet de veroorzaker is van het feit dat mama tijdelijk gedeeltelijk uitgeschakeld is in dit gezin. Mijn liefste brengt de kinderen naar school, terwijl hij in de haast gymtassen en geschilde appelpartjes meegrist, nadat hij 's ochtends ontbijtjes heeft gesmeerd, de vaatwasser ontruimde en tegelijkertijd de haren van de oudste kamde. Het is schokkend om te zien hoe makkelijk ik gemist kan worden....