Een week geleden liep ik nietsvermoedend het ziekenhuis binnen. Nou ja, nietsvermoedend, ik wist natuurlijk wel dat ik enige uren later gevloerd door een sterk slaapmiddel de OK opgereden zou worden, om door een krullebollerige orthopeed verlost te worden van de knobbel aan mijn linkerteen, wat goed gelukt is. Toen we het er gisteren tijdens de avondmaaltijd over hadden, die ik overigens voor het eerst in een week aan tafel kon nuttigen, maar dat terzijde, barstten de kinderen in een vrolijk "zagen, zagen, wiedewiedewagen" uit, wat de feestvreugde erg verhoogde. De voet in kwestie lag er onschuldig en prinsheerlijk bij op twee haastig aangerukte kussentjes, alsof hij (of zij? Heb ik vrouwelijke voeten?) niet de veroorzaker is van het feit dat mama tijdelijk gedeeltelijk uitgeschakeld is in dit gezin. Mijn liefste brengt de kinderen naar school, terwijl hij in de haast gymtassen en geschilde appelpartjes meegrist, nadat hij 's ochtends ontbijtjes heeft gesmeerd, de vaatwasser ontruimde en tegelijkertijd de haren van de oudste kamde. Het is schokkend om te zien hoe makkelijk ik gemist kan worden....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten