maandag 16 november 2015

Tot ooit!

In het heerlijke tijdschrift "Flow" stond een artikel over het fenomeen "Art journaling".
En dat artikel heeft ervoor gezorgd dat hier niet zoveel berichtjes meer verschijnen. Om precies te zijn; dit stukje was het (ik heb het een klein beetje aangepast):

'Vroeger dacht ik: waarom zou ik zoveel moeite doen om mooie pagina's te maken in een boek dat je daarna dicht doet en aan de kant zet? Niemand ziet het, het is voor jezelf. Totdat het kwartje viel: het is voor mij. Ik kan daardoor ook loslaten dat het mooi moet zijn, of wat anderen ervan vinden. Toen dat tot me doordrong voelde het als zo'n bevrijding. Er is niets zo goed voor je creativiteit als dat.'



En toen ging ik nadenken, bloggen is toch een beetje een "moetje" geworden, en ik leg de lat daardoor misschien ongemerkt toch steeds wat hoger.
En dus laat ik even lekker niks meer zien.
Voor hoelang? Geen idee.

Tot ooit!

vrijdag 6 november 2015

"Een handvol hemel" van Kristin Hannah

Ongelooflijk vind ik het, dat de schrijfster van "De Nachtegaal" (klik!) dit ook geschreven heeft.
Het irriteerde me in het begin zelfs. Van zo'n fenomenaal boek, waar ik tot tranen toe door geroerd werd, naar dit:
Het hart van een popster die teveel drank & drugs heeft gebruikt, begeeft het bijna en dus wordt hij opgenomen in het ziekenhuis, waar hij doodsbang, en met veel spijt over zijn gemaakte keuzes in het leven, wacht op een donorhart.
Flinterdun verhaal, dacht ik, zeker omdat zijn arts z'n oude jeugdliefde is, die nog altijd gevoelens voor hem lijkt te koesteren.
En toch kon ik er niet mee stoppen, het verhaal bleef me boeien en kreeg toch nog een mooie wending. Het bleef een beetje voorspelbaar, maar dat kon me eigenlijk niet meer schelen.
Wonderlijk.

Hier de samenvatting van bol.com:

Limousines rijden af en aan. Het gegil van hordes fans is oorverdovend. De beroemde Hollywoodster Angel DeMarco laat de bewondering van het publiek als een golf over zich heen spoelen, terwijl hij zijn breedste, meest sexy glimlach tevoorschijn tovert... Een paar uur later ligt Angel in een ziekenhuis. Drank en drugs hebben hun tol geëist.Alleen een harttransplantatie kan zijn leven nog redden. Angel heeft geen keus. Hij moet zijn flitsende carrière onderbreken en wordt met spoed naar een ander ziekenhuis in Seattle overgebracht. Wanneer Angel hoort dat dokter Hillyard hem gaat opereren, is hij diep geschokt. Madeleine is zijn jeugdliefde.Angel heeft haar zeventien jaar geleden zo maar in de steek gelaten. Zij heeft een bijzonder opstandige verrassing van zevetien lentes jong voor hem..


vrijdag 30 oktober 2015

"Een man die Ove heet" van Fredrik Backman

Als je van de boeken over Don Tilleman hebt genoten, "Het Rosie project" en "Het Rosie effect", dan is dit een aanrader. Maar toch lijkt het er niet op.
De enige overeenkomst is een wereldvreemde man met goede bedoelingen, op zijn manier dan.

Het mooie van dit boek vind ik, dat ik die man, die inderdaad Ove heet, erg onaardig vond in het begin. Ik irriteerde me een beetje aan hem. Maar gaandeweg ging ik 'm steeds meer begrijpen en werd ik meegevoerd in zijn gedachtenwereld. Ook kwam ik steeds meer te weten over zijn leven, dat hem getekend heeft.

Het las heerlijk weg, lekker chronologisch en met helder taalgebruik.
Een aanrader dus.


Ove is negenenvijftig jaar oud. Hij rijdt Saab. Mensen noemen hem 'de bittere buurman'. Maar Ove is niet bitter, hij gromt alleen een beetje, en hij heeft inderdaad niet steevast een glimlach op zijn gezicht. Als hij het ergens niet mee eens is, dan zegt hij dat. Vooral tegen zijn onmiddellijke omgeving, in de wijk waarin hij woont. Hij en zijn vrouw Sonja waren de eerste bewoners, samen met hun vrienden Rune en Anita. Elke ochtend loopt Ove een inspectierondje in zijn buurt. Hij verzet fietsen, controleert de inhoud van afvalbakken, ook al is hij al jaren geen voorzitter meer van de buurtbewonersgroep. Maar achter deze pedante facade schuilt een verhaal, een verdrietig verhaal. Als de pas gearriveerde nieuwe overburen op een ochtend per ongeluk zijn brievenbus pletten, vormt dat het begin van een komisch en hartverwarmend verhaal over onverwachte vriendschap, ongekamde katten en de kunst van het achteruitrijden met een caravan.

donderdag 29 oktober 2015

Een vervallen begraafplaats in Deventer

Het geocachen voert ons naar vreemde plekken, waar we zoeken en speuren, zo onopvallend mogelijk, voor zover dat mogelijk is als iets achter een regenpijp verstopt zit in een drukke winkelstraat, bijvoorbeeld. Zie dan maar niet op te vallen met z'n vieren.
Ik ben de beste dekmantel, wat dat betreft, want in een drukke winkelstraat,trekken vele andere dingen mijn aandacht en is meezoeken van mijn kant er dus niet bij.
Ik laat dat trouwens meestal over aan m'n drie liefsten, moet ik eerlijk bekennen.

Deze keer lag er iets verstopt  op een begraafplaats. Die niet meer in gebruik is, hoor, moet ik er natuurlijk heel snel aan toe voegen, anders gaan mensen toch maar weer dingen van ons denken.

De begraafplaats ligt middenin Deventer. Nu wel, maar vroeger niet. Want rond 1816 werd het verboden om mensen te begraven in een stad met meer dan 1000 inwoners. En dus werd deze begraafplaats aangelegd, buiten de stad Deventer.
Om jaren èn zo'n 50.000 begrafenissen later toch weer omsloten te worden door woningen. En dus werd er weer een begraafplaats aangelegd, opnieuw een stuk buiten de stad.
Deze oude begraafplaats is nu een rijksmonument.

De geocache vonden we niet, want die was heel flauw door iemand weggehaald, ja dat gebeurt soms.
Maar wat was het een bijzondere plek...



In 1831 zijn hier de eerste mensen begraven, en in 1918 de laatsten.


Er zijn beroemde mensen begraven, zoals de familie Bussink, jeweetwel, die van de Deventer koek.


De gemeente Deventer wil dit rijksmonument in stand houden en zorgt voor evenwicht tussen verval en behoud.  Wat een geweldige gedachte.




Ooit groeide er vast een klein boompje op dit graf, en nu is de boom zelfs door het hekje heen gegroeid!



Wil je de begraafplaats aan de Diepenveense weg ook eens bekijken? Klik!


woensdag 28 oktober 2015

De Tweeling

Een week geleden zaten we in het De La Mar Theater, om ons te laten overdonderen door het prachtige verhaal van Tessa de Loo, verpakt in een spiksplinternieuwe musical.
Dat verhaal is zó actueel, eigenlijk. Niemand overziet altijd het geheel, en als dat wel kon, zou je dan achteraf anders handelen? Zou je dan niet verliefd worden op een Duitse soldaat? Is dat een keuze?

Er werd prachtig gezongen, met muziek van JB Meyers en Ilse DeLange, die de hulp inriepen van Daniel Lohues, een muzikant waar mijn lief en ik al jaren liefhebber van zijn.

Het was een intense musical, met een goed decor en grandioze spelers. Ga erheen, als je de kans hebt, zou ik zeggen.


maandag 26 oktober 2015

Mandje Krokantje in herhaling

Bij onze vrolijke placemats, die ik een tijdje terug naaide, kon dit mandje eigenlijk niet ontbreken.
Wat word ik toch tevreden van zulke projecten, het is zo lekker om na een uurtje dit mandje neer te kunnen zetten op de tafel. Ik voel me weer helemaal zoals toen ik vroeger uit school kwam met een goed gelukt knutselwerkje.

Het is plat, maar kan met twee drukkers in elkaar gezet worden. En wat me helemaal tevreden stemde: in plaats van de peperdure versteviging die ik er eerder voor gebruikte (hier: klik!), kwam ik nu op het idee om er een placemat van 25 cent bij de Action in te stoppen. Ha!

Links en rechts stofjes, en in het midden de Action-placemat.



Het kan ook binnenstebuiten:


En plat ziet het er zo uit. Geniaal patroon! (Uit "Zo Geknipt")



zaterdag 24 oktober 2015

"De amandelboom" van Michelle Cohen Carasanti


Als je hield van "Duizend schitterende zonnen" en "De vliegeraar" moet je deze echt ook lezen.
Het speelt zich af in Palestina. Ik heb, eerlijk gezegd, nooit goed begrepen hoe het daar zat met de haat en de redenen ervoor. Wel zag ik als kind eindeloos de beelden van Israel en Palestina op het journaal voorbijkomen en begreep dat het een ingewikkeld conflict moest zijn.

Dit verhaal neemt je mee, en is geschreven door de ogen van Ichmad. Zijn leven zit vol met oorlog, haat en ellende, maar toch weet hij bijna altijd verstandige keuzes te maken. Eén keuze, nou ja, eigenlijk had hij geen keuze, zorgt ervoor dat zijn vader wordt opgepakt. Vanaf dan drukt er een zware verantwoordelijkheid op zijn schouders, die hij moedig draagt.

Het is aangrijpend, prachtig geschreven zonder sentimenteel te doen en ik snap niet dat dit boek niet breder bekend is...
Lezen, dus!

De samenvatting van bol:
De elfjarige Ichmad Hamid woont in de Bezette Gebieden waar iedereen leeft met de angst huizen, banen en bezittingen kwijt te raken. Of nog afschuwelijker, elkaar. Ichmad heeft een bijzonder talent waarvan zijn hele dorp onder de indruk is. Maar dat talent helpt hem niet zijn vrienden en familie te redden, of een veilig leven te bieden. Ichmad wordt met schuldgevoelens overladen als door zijn toedoen zijn inspirerende vader gevangen wordt genomen en zijn familie alles kwijtraakt. Toch ziet de moedige Ichmad dat haat niet de beste manier is met pijn en woede om te gaan. Hij laat zich niet verleiden door deze vernietigende gevoelens. In dit bijzonder ontroerend verhaal volgen we Ichmads leven van onverwoestbare jongen tot bezielde man die ondanks geweld en verdriet altijd hoop houdt en lief heeft.

donderdag 22 oktober 2015

Amsterdam, Amsterdam

We waren twee heerlijke dagen in ons geliefd Amsterdam. Zonder kids, met bergen plannen, om nou eens allerlei andere locaties en winkels te ontdekken.
Nou, dat is gelukt!

We genoten van De Hallen, daar waren we nooit eerder, en wat is het daar leuk, zeg. We zagen bergen inspirerende vintage en designwinkels, die we nooit eerder ontdekten. Het kwam door deze shoproutes, die we gezellig mixten:

De hip & vintage shoproute



De wonen & design shoproute


Er zijn zes shoproutes, en ze zijn de moeite waard! Hier (klik!) vind je ze allemaal. We kwamen voor het eerst op het KNSM-eiland, ook al zo leuk. Leuks lijkt leuks aan te trekken, want er ontstaan steeds meer hippe winkels bij elkaar.

Ik bleef foto's maken van alles wat me inspireerde, en dat was een hele hoop. Inmiddels duizelt het me, er zijn zoveel plannen om dingen te maken, te schilderen, te vilten en te naaien... 
Ik kocht deze prachtige lap stof, bijvoorbeeld, die een aantal van mijn liefdes samenbrengt.

Het strand, schilderen en naaien gecombineerd. Mooier kan niet!

Al dat shoppen wisselden we af met een bezoek aan het Van Gogh Museum, waar ik onder meer genoot van deze prachtige schets "Landschap met huizen" uit 1890:


We zagen, veel, zoveel heerlijks en moois. Ik denk dat we de woorden prachtig en mooi wel honderd keer hebben gezegd. Bij deze kinderkunst bijvoorbeeld, die in een hippe woonwinkel hing. Gemaakt door een klein meisje en te koop!


In de bibliotheek kon ik het niet laten weer even te frunniken aan deze gevilte muur van Claudy Jongstra, kunst waar je gewoon lekker aan mag zitten. 
Even lekker aaien:


Dit is de hele muur, trouwens:

We zagen prachtige vissen van keramiek op stijgerhout (klik!):



Broches... vaasjes...




En nu is het grote nagenieten begonnen, al die leuke dingen opzoeken op internet en veel teveel plannen maken om allerlei moois te gaan maken. Ik ben dus weer eens lekker ouderwets aan het champagneflessen, zoals een collega van mij het noemt.


En helemaal aan het eind van onze tweedaagse gingen we naar "De Tweeling" in het De La Mar Theater. Over mooi gesproken... Daarover van de week meer.



maandag 19 oktober 2015

Leather sweater uit de La Maison Victor

Van een kussensloop van Zeeman en een lapje uit Amerika maakte ik een lekkere trui voor onze jongste.



Het patroon komt uit de La maison Victor, het viel erg ruim, dus nam ik de zwabbermouwen nog een stuk in.


En nu zijn we allebei tevreden, zowel met de voor- als de achterkant!


En ik kon het natuurlijk niet laten om nog zo'n sloopje-goedkoopje mee te nemen bij de Zeeman.
Voor op de (kilometerslange) to-do-list.




zaterdag 17 oktober 2015

"De onderwaterzwemmer" van P.F. Thomése

Een klein jongetje zwemt middenin de nacht met zijn vader ergens in een koude rivier, zo begint het verhaal. Het is zwaar en de jongen haalt de overkant.
Zijn vader kan hij niet vinden, daar aan de oever. Als lezer begin je te begrijpen dat deze barre overtocht een vlucht was, het is oorlog.

De jongen komt hier niet meer overheen. Hij ziet zichzelf als mislukkeling en dat werkt zijn hele leven door. Later, als hij met zijn vrouw door Afrika reist, blijft dit schuldgevoel hem parten spelen.

Ik vind de afbeelding op de kaft verschrikkelijk, ik krijg er echt de kriebels van. Ik ben blij dat ik het digitaal las, dan hoefde ik het niet steeds te zien.


Het boek, waar al veel over is gezegd en geschreven, bijvoorbeeld bij DWDD, was erg goed, vond ik.

De samenvatting van bol:
Bij de nachtelijke oversteek naar bevrijd gebied, in het laatste oorlogsjaar, raakt de veertienjarige Tin van Heel zijn vader kwijt. Een nacht en een dag en een avond blijft de jongen in de uiterwaard waken, turen, zoeken, maar zijn vader komt niet meer boven water. Als dertig jaar later, tijdens een Afrikaanse reis met zijn vrouw, het noodlot opnieuw dreigt, voelt hij dat de tijd gekomen is om alles recht te zetten.

De onderwaterzwemmer is een spannende en aangrijpende roman over de onherstelbaarheid van verlies en schuld daarover. En over redding, die komt wanneer je haar niet verwacht – maar die, onder water, steeds met je is meegezwommen.

donderdag 15 oktober 2015

Denim blousejurk uit de Knipmode af

Hoera, de jurk is af en naar mijn zin!

Bij het inslaan van de parelmoeren drukknoopjes gebeurde er nog iets vreemds: twee drukkertjes begonnen te barsten nadat ik ze erin geslagen had. Gek hoor, en heel irritant natuurlijk.
Ik heb er maar een laagje nagellak op gesmeerd, hopen dat ze zo heel blijven...



Het patroon komt uit Knipmode december 2014, ik heb de blouse (model 20) 25 cm verlengd tot deze jurk.


Mijn jurk lijkt toch echt heel goed op deze blousejurk van Esprit, waar ik me door liet inspireren. Fijn!





dinsdag 13 oktober 2015

Zalig citroen-meringue taart recept


Dit is al een oude foto. (O, wat mis ik de zomer!)
Deze taart maakte ik vorige week opnieuw en toen kwam er een blogverzoekje.
Omdat 'ie zo lekker smaakte, yes!!

Nou, hier is het recept hoor, met veel liefde, want ik hoop dat bergen mensen van deze zalige citroen-meringue taart gaan genieten.

Nodig:
Voor de taart:
- 200 g bloem (gezeefd)
- 15 g maizena
- 100 g witte basterdsuiker
- snufje zout
- 125 g boter, in blokjes
- 4 eieren
- 125 ml kookroom
- 75 g kristalsuiker
- rasp en sap van 1 citroen
- taartvorm van 24 cm (zo'n stenen quichevorm werkt het beste)
- blindbakvulling (bijvoorbeeld gedroogde bonen)
- bakpapier

Voor de meringue:
- 4 eiwitten (de dooiers gebruik je niet)
- 200 g kristalsuiker

De taart:
Meng bloem, maïzena, zout en basterdsuiker. Kneed er de boter en 1 ei door, tot een egaal deeg. Laat dit een half uur rusten in de koelkast.
Verwarm de oven voor op 180 graden.
Vet de vorm in en bekleed de vorm met het deeg. Leg er een stuk bakpapier en de blindbakvulling op, bak dit 8-10  minuten in de oven. Laat dit afkoelen, verwijder het bakpapier en de blindbakvulling.
Zet de oven op 120 graden.

Klop de overige drie eieren met de kookroom en de kristalsuiker tot een glad mengsel, roer de citroenrasp en -sap erdoor. Giet dit mengsel op het deeg in de vorm en bak 40 minuten in de oven.
Het moet dan mooi gestold zijn, anders zet je het nog wat langer in de oven.

De meringue:
Klop in een vetvrije kom de eiwitten helemaal stijf, doe er dan tijdens het kloppen de suiker in een klein straaltje bij. Blijf kloppen tot je een stijf en glanzend mengsel hebt.
Doe dit mengsel in een spuitzak en spuit het op de taart.

Nu kun je kiezen:
Zet de taart een minuut onder de grill of kleur de bovenkant met een brander.
Of zet je taart een uur in de oven op 50 graden, dan blijft de meringue wit en wordt 'ie lekker stevig!




zondag 11 oktober 2015

"Vier plus één" van Jojo Moyes

Ze kreeg het weer voor elkaar...
Twee jaar geleden lag ik 's nachts te huilen in de tent op Corsica, omdat haar "Voor Jou" me zo aangreep (klik!). En nu lag ik thuis in mijn bedje te snikken bij "Vier plus één".

Ik ben dan ook wel een beetje een dweil, hoor, dat zeg ik er eerlijk bij. Maar huilen bij boeken doe ik niet zó vaak.
Dit boek gaat over een straatarme alleenstaande moeder, die lekker veerkrachtig alles aanpakt wat ze aan kan pakken. Maar helaas ligt er een hoop pech op de loer.
Uit onverwachte hoek krijgt ze hulp, in de vorm van Ed. Ja, en natuurlijk verklap ik niks als ik zeg dat die twee verliefd worden, dat was wel een beetje HEEL erg voorspelbaar.
Maar hoe dat allemaal zo komt, dat wil je echt weten, geloof me.


"Voor jou" was beter, dat geef ik toe. Maar deze had ik niet willen missen.
Ze heeft trouwens net (eind september verschenen) een nieuwe geschreven: Portret van een vrouw, met jubelende recensies.
Die staat ook weer op mijn lijstje.


De samenvatting van bol:
Jess is een alleenstaande moeder van twee kinderen. Haar dochtertje Tanzie is briljant in wiskunde, haar stiefzoon Nicky wordt genadeloos gepest. Hoezeer Jess ook probeert de eindjes aan elkaar te knopen, het lukt elke keer net niet. 
Als Tanzie mee mag doen aan een wiskundewedstrijd in Schotland met een flinke prijzenpot, grijpt Jess de mogelijkheid om haar daarmee naar een betere school te sturen met beide handen aan. Maar als hun auto het begeeft, lijkt ook die kans verkeken. Tot Ed langsrijdt, en stopt, en hun een lift aanbiedt.

vrijdag 9 oktober 2015

Kleine handjes achter de naaimachine

Ik paste vorige week een middagje op ons buurmeisje. En natuurlijk werd er wat moois gemaakt.




Een speldenkussentje op een klein glazen potje. Ze is erg trots, en ik ook!
Wauw, wat is het goed gelukt!





Wil je 'm ook maken? We vonden deze lange foto ergens op het internet en hebben die als leidraad gebruikt:



woensdag 7 oktober 2015

Kind van de rivier

Het was een dikke pil, en dus zei ik vele avonden tegen mijn liefste dat ik nog even naar Zuid-Afrika ging. Want zo voelde het echt.
Ik wist weinig van de geschiedenis daar en dit boek bracht daar wat verandering in.



Het is een prachtig verhaal over een meisje, Pérsomi, dat opgroeit als bijwonerskind, in armoede.
Ze is veerkrachtig en slim en wil advocaat worden, wat haar ook lukt.
De weg daar naartoe is vol obstakels, door haar passieve moeder, onbekende vader, onbeantwoorde liefde, maar vooral door de apartheid, daar in Zuid-Afrika.

Ik vond het een goed boek, dat ik niet had willen missen.

Hier is de samenvatting van bol.com:
Pérsomi woont met haar analfabete moeder, haar zusje en broers in een hutje op het terrein van de rijke meneer Fourie. Ze vormen een typisch ‘bijwonersgezin’: arm, onderontwikkeld en sociaal zwak. Hoe ouder Pérsomi wordt, hoe meer ze zich gaat schamen voor de vuiligheid en het gebrek aan beschaving bij haar thuis. Gelukkig is ze intelligent. Ze krijgt een beurs van de staat waarmee ze eerst naar de middelbare school kan, en vervolgens naar de universiteit. Ze zet alles op alles om aan haar milieu te ontsnappen.

Tussen Pérsomi en Boelie, de oudste zoon van meneer Fourie, ontstaat een bijzondere vriendschap. Maar de groeiende apartheid in de Zuid-Afrikaanse samenleving zet ook hun relatie op scherp. Als in 1957 de Indische gemeenschap wordt gedwongen om uit het dorp te vertrekken, springt Pérsomi als advocaat voor hen in de bres. Haar besluit om haar Indische vrienden te verdedigen leidt tot een directe confrontatie met haar dorp – en met Boelie.

maandag 5 oktober 2015

Pas op voor de culotte!

Het is gewoon een schuilnaam, volgens mij, om niet te verraden dat de broekrok het straatbeeld weer gaat vervuilen.
In veel modebladen wordt jubelend geschreven over "De Culotte".
Vaak met zo'n modern moodboard erbij, zodat we allemaal denken dat het iets hips is, wat ons mooi zal staan.
Ik sla 'm over, deze hype.
Het kan toch niets goeds voor je figuur doen, deze modeflater met z'n afgrijselijke driekwart lengte.
Wat zei Youp van 't Hek ooit ook alweer over de broekrok?
"Je ziet pijpen.... maar je moet er niet aan dènken!"

zaterdag 3 oktober 2015

In een luchtballon!

Precies een week geleden zaten we over het randje van het mandje te gluren om daarna overeind gehesen te worden en de lucht in te gaan.

We vlogen over West-Friesland, dat daar beneden rustig en bedaard lag te schitteren in de volle zon. In de verte zagen we Texel en Vlieland en onder ons mensen die hun huizen uit kwamen om te zwaaien, schapen die op hol sloegen en overal sloegen honden aan.
De akkers met daarop een glanzend mini-trekkertje, sporen en onze eigen weerspiegeling in de sloten.

Wauw, de rust en stilte waren verbluffend, een luchtballon vaart even snel als de wind, natuurlijk en daardoor is het windstil.

Het landen was een klein avontuur, je mag het mandje pas uit als de desbetreffende boer daar toestemming voor geeft. Dat was in ons geval nogal zoeken, hij zat ergens anders, zonder telefoon.
Na een tijd wachten kregen we groen licht en kon het opvouwen en inladen beginnen. Dat was een flinke klus, die we uiteindelijk in het donker en met soppende schoenen volbrachten.

En toen werden we bij het licht van de bijna volle maan gedoopt met champagne.

Het was een droom.
Je gaat al in het mandje (op je knieën) als het nog op z'n kant ligt.