Wij zijn sinds kort gezegend met een wake up light. Zo'n lamp die langzamerhand steeds feller gaat branden, gelijk de zonsopkomst, en op de geplande alarmtijd gaat er een zacht muziekje aan, zoals zo’n bamboe wind gong. Eerder werd ik uit mijn droom of nachtmerrie gerukt door een gillende sirene, waardoor de rest van de buurt meteen ramen en deuren sloot, tenzij het de eerste maandag van de maand was en 12 uur. De hele buurt ja, maar mijn liefste niet, die draaide zich ietwat verstoord ronkend om, zodat ik aan mijn eerste zware taak van de dag moest beginnen: hem wakker maken.
Nu niet meer, want het langzaam opkomende zonnetje in onze slaapkamer zorgt ervoor dat hij nu in opperbeste stemming wakker wordt. Tenzij ik ‘m vergeet te zetten, zoals vanmorgen het geval was. We schrokken om 8 uur wakker, en toen bleek wat een gesmeerde en geoliede machine deze familie kan zijn als het moet; zonder mopperen gleed onze jongste al ontbijtend soepel in haar maillotje, terwijl de oudste schoolbekers en tandenborstels vulde en mijn liefste haren kammend de gymtassen zocht. Ik zag het vanaf de bank allemaal aan, mijn voet omhoog en mijn mondhoeken ook. Wat hou ik toch van ze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten