Filmkus

Ieuw, NEE!
We kwamen aangesneld omdat we dachten dat er iets heeeeel vies te zien was op TV, of erger, dat ze weer eens was blootgesteld aan tè schokkende beelden, wat niet heel moeilijk is, aangezien zelfs de films van kabouter Plop al voortijdig gestopt moeten worden wegens hartverscheurend huilen. Een jaar geleden heb ik met beide dames voortijdig een bioscoop  in hartje Amsterdam moeten verlaten, omdat ze keihard huilden, en de jongste gillend naar de deur probeerde te rennen, ondertussen wanhopig roepend: "Is 'ie op slot? Nee toch mama? Is 'ie dicht?" Ik had mijn hartjes blootgesteld aan de gewelddadige, monsterachtige film: Ernst & Bobbie en het geheim van de Monta Rossa. Toen er een mevrouw ouderwets werd vastgebonden met touw, hielden ze het niet meer en gaf ik het op. Ik sjokte beladen met alle jassen, tassen, popcorn en M&M's en drinken achter het gegil en geschreeuw aan.
"Leuk idee, schat, die film" is een opmerking die ik nog vaak moest horen, ook op vreemde tijdstippen, zoals 10 voor half 4 's nachts als er weer eens eentje getraumatiseerd onze kamer binnenstapte. Het heeft ons zeker 3 weken nachtrust gekost.
Deze keer was het iets heel anders, iets dat voorheen nauwelijks met belangstelling werd waargenomen, het was... een tongzoen. "Gedver, ze zijn gewoon aan het tóngzoenen". Met beide handen voor de ogen, walgend van deze uitspatting op het TV-scherm, maar toch ook geïnteresseerd, want als ik goed keek, zag ik dat ze tussen haar vingers door toch probeerde te kijken, vonden we onze oudste op de bank.
"Dat is een filmzoen, dat is zonder tong", merkte mijn liefste droogjes op. En terwijl onze oudste verder ging met haar pogingen om haar grote interesse in deze zoen te verbergen door veel gewalg, begon onze jongste nu echt geïnteresseerd te raken. "Zonder tong? Hoe moet dat?" vroeg ze, terwijl ik me verbijsterd afvroeg of ze dan al op de hoogte was van technieken MET tong, maar deze gedachte gooide ik maar snel weer van me af. Ze is zes!! hield ik mezelf hoopvol voor.
En terwijl ik mijn gedachten tot de orde probeerde te roepen zag ik haar op de oudste aflopen en voordat iemand kan ingrijpen lagen onze twee blondies overtuigend te filmzoenen op de bank. Ik moet toegeven dat ze talent hebben.
"Bah, jij doet wel met je tong!" riep de jongste, die vervolgens met een vies gezicht haar hand langs haar mond haalde, zoals ze ook vaak doet als ik haar een kusje geef  bij het afscheid nemen in de klas.
"Ik oefen het wel met papa" zei ze, en ze greep ook papa stevig beet, die het verbijsterd onderging.
Ik hoopte maar dat alle buren hun honden al hadden uitgelaten of de gordijnen gesloten.