Gym

Vroeger smeekten mijn vrienden me of ik pas tijdens de tweede helft kwam, want ik babbelde zo hinderlijk door het strafschopgebied, de cornervlag of in het ergste geval, het beslissende doelpunt heen. Terwijl iedereen gespannen naar de aandoenlijk kleine TV (we spreken over 1990) gluurde, in opperste concentratie, de nek naar voren en de wenkbrauwen hoog opgetrokken, kwam ik met een vrolijk “hoi allemaal” binnenrollen, verwachtingsvol rondkijkend, me tevergeefs verheugend op een gezellige avond voetbal kijken.  Inmiddels, door schade en schande wijzer geworden, weet ik dat die dingen niet samengaan. Tussen kreungeluiden die in de gemiddelde slaapkamer niet zouden misstaan, kreten als whoooo!, neee! en bíjna! nam ik genadeloos onopgemerkt plaats op de tweezitter, waarop ruimschoots plek was omdat de anderen het Tv’tje inmiddels op hun buik tot zeker 30 centimeter genaderd waren. Mijn vrienden waren mijlenver weg.

De situatie deed me denken aan de gymles eerder op de dag, waar ik helaas wel geacht werd ook in de eerste helft aanwezig te zijn. Toestellen, dat ging nog wel, al was ik met mijn opvallend geringe lengte (1.50 meter in de brugklas, ik verzin dit niet) hevig in het nadeel. Tijdens het hoogspringen werd, als het snoer tot voor mij grote hoogten werd opgesjord, vrolijk spottend “hé, we springen over Lidwien heen!” geroepen door degenen die wel gezegend waren met een lang atletisch lijf, vol spieren, testosteron maar helaas ook liters puberzweet, duidelijk aanwezig rond allerlei lichaamsholtes. Dat waren toevallig ook diegenen die altijd als eerste mochten kiezen tijdens het verdelen van de teams voor spellen als trefbal of handbal, waarvan het verschil voor mij nog altijd een goed bewaard geheim is. Vanzelfsprekend werd ik altijd als een van de laatsten gekozen, samen met de Peter (te dik), Marije (te sloom) en Mieneke (te dom). Met de moed der wanhoop probeerde ik eerst nog mee te doen en hoopte ik op vlot toegeworpen ballen die ik deze keer in een beweging zou vangen en ergens heen werpen, maar omdat ik nooit kon beslissen naar wie ik nou moest gooien en met het lange wachten iedereen, inclusief de gymleraar frustreerde, werd ik al snel straal genegeerd in het spel. Ik maakte van mijn linkerhand een vuist bij wijze van microfoon en speelde in mijn hoofd reportertje. Ik voorzag, om de gymtijd toch nog wat op te laten schieten, de wedstrijd van gedacht commentaar. Wie denkt dat ik daardoor toch nog enigszins betrokken was bij het spel heeft het mis, het is veelvuldig voorgekomen dat deze razende reporter geraakt werd door een felle bal van de tegenpartij.