Onze jongste was, omgekocht via een stickersysteem, waarmee ze een afgrijselijk hardplastic schoonmaakkarretje (voor peuters) in de wacht sleepte, al ruim een half jaar gestopt met duimen. Dachten wij. Toen ik gistermorgen op weg naar de wc haar kamertje in gluurde zat ze in haar bed te lezen met haar kleine garnaaltjesduimpje in haar mond. Ze keek net op en zag dat ik het zag. Terwijl ik verder strompelde vanwege mijn pas geopereerde voet, die momenteel verpakt zit in een fantasieloze aangepaste klittenbandschoen, riep ze nog: "hij zat er alleen maar TEGENAAN hoor!" Een opmerking waarvan ik hoop, dat ze die nooit hoeft te herhalen, ook niet als ik haar later op heel andere dingen betrap in haar slaapkamer.
Ze kan het duimen in bed niet laten, vooral niet als ze 's morgens urenlang naar haar wekkertje ligt te staren, wachtend en wachtend omdat wij genieten van onze gezonde nachtrust en zij er dus heel flauw pas om 7 uur uit mag. Na diepgaand overleg hebben we bedacht dat 2 vingerpoppetjes Meike duimvrij zouden houden, duimpoppetjes eigenlijk, waarmee zij zou gaan spelen zodra ze wakker is.
Ze koos voor 2 inktvissen, die ik natuurlijk meteen voor haar gehaakt heb, ze zijn door mijn echtgenoot voorzien van passende namen: Octo en Pus. Dolgelukkig werden ze in ontvangt genomen, ze gingen deze dag overal mee naartoe, en er ontstonden hele gesprekken tussen Pus, onze jongste en Octo.
 |
| Mag ik u voorstellen... |
 |
| ... Octo en Pus! |
Gisteravond stond ik naar haar te kijken, niets heerlijkers dan een slapend kind, vol overgave, met de handen boven het hoofd op het kussen. En ja! Octo zat op haar duimpje! Vanmorgen gluurde mijn echtgenoot, er werd helaas weer geduimd. "Octo en Pus vallen er steeds af" was de klacht. Het is tijd voor andere maatregelen, nu Octo en Pus in gebreke blijven.
(En natuurlijk is haar col ook zelfgehaakt, maar dat is al oud nieuws; van eergisteren.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten