zondag 23 maart 2014

Ode aan mijn fiets

Mij fiets is mijn pakezel, en eindelijk heb ik 'm terugveroverd op onze blondies. Van de week ging het laatste zitje eraf en dus is 'ie nu weer lekker helemaal van mij!

Hij lijdt erg onder mijn drang om elke donderdag de halve markt leeg te kopen en dan nog even langs Deen en Action te gaan, en o wacht 'ns, ik had ook nog wat bij de Hema nodig. Dus waarschijnlijk is mijn fiets net zo blij als ik dat er geen kinderen meer mee hoeven, al is de plek die ze innamen alweer opgevuld door allerhande tassen en aankopen.
Ik liet vol goed vertrouwen in mijn medemens alles in mijn tassen zitten en aan mijn stuur hangen terwijl ik nog even een laatste, ja echt, de allerlaatste winkel in rende.

Toen ik die winkel weer bepakt uitrende en ik 'm zag staan stralen in het zonnetje, moeiteloos sjouwend, zonder er ooit iets voor terug te vragen glimlachte ik even naar 'm, mijn stalen ros.



Enne… wij kennen onze grenzen, hoor. Dit zal ons noooooit gebeuren:
De foto vond ik hier: klik!

Ode aan de fiets



Zo roerloos als kan in beweging; met
mist op de wei nog het liefst - wel
licht is het dan maar niets is er
dat iets hoeft te zijn al, geen koe
en geen hek en geen stad in de verte;
wat er is, is alleen maar een fiets
met aan weerszij draaiende benen.

Ook trap je, hoe ver ook van huis
en hoe donker de nacht, met gemak
zelf je vriendelijk licht bij elkaar.
En is soms je koplamp kapot,
zingt altijd nog je dynamo,
wat ook zo prettig geruststelt.

Maar vooral, als je aankomt, je bent
het dan helemaal zelf die aankomt -
leeg, opgewekt, hondsmoe.

Zo moet het straks ook vooral
jij zijn en geen ander die stilvalt.


© 2000 Anton Korteweg

Het gedicht vond ik hier: klik!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten