Over dat "iets" zijn onze meningen verdeeld, want alles dat tussen 7 en 8 uur 's morgens niet in de categorie lichamelijke verzorging of ontbijt valt, is mijn inziens niet belangrijk, maar volgens onze jongste duidelijk wel.
"Je mist nog een onderdeel" zei ik.
"Jahaa, mijn jurk" was het antwoord, "maar die doe ik zo aan, mam"
Ik besloot een van de meest ergerlijke adviezen die ik wel eens om mijn oren krijg maar eens tandenknarsend toe te passen: loslaten. Echtgenoot zou het allemaal wel regelen.
Precies tien uur later kwam ik thuis, lekker alleen, want de rest van het gezin slingerde nog rond bij vriendjes, sportclub of op het werk. Het eerste waar mijn oog op viel toen ik de woonkamer betrad was de jurk, neergegooid op een stoel.
Ach, ze is als Pietje naar school, dacht ik nog. Maar niets was minder waar.
Toen ze binnenkwam aan de hand van mijn liefste riep ze meteen dat ze iets vergeten was vanmorgen, en dat haar verkering, die in de klas naast haar zit, had gezegd: "Je hebt geen jurk aan!" waarop ze allemaal erg moesten lachen, ook de juf, tot grote tevredenheid van de kleine blondie zelf.
De enige die er niet om kon lachen was ik. Ik zond nog een zeer boze blik naar mijn echtgenoot, die het ook helemaal niet was opgevallen, toen hij de dames naar school bracht. Zucht… vaders!!!
En de slotopmerking van onze jongste belooft niet echt beterschap:
"Haha, misschien merk ik het een andere keer niet als ik in mijn blootje ga!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten