Game-boy mysterie...

Ik kan het niet laten… Dit bericht heb ik al eens geplaatst (in januari 2012), maar omdat er nu meer mensen mijn blog lezen, vond ik het de moeite waard om het nog eens te laten verschijnen.
Het is het de een van de grappigste kerst-werk-herinneringen die ik heb, al voelde het op het moment zelf helemaal niet zo. We gaan terug naar 1997…

Terwijl ik in een hoek van het lokaal op mijn rug onder een tafel geschoven probeerde de stekker in een verlengsnoer te steken, zodat de kerstboom, die gevaarlijk wiebelde op voornoemde tafel, de klas in een sfeervol zacht licht zou zetten vertelde Lennart mij zijn grappigste raadsel. Terwijl ik nog steeds naar het verlengsnoer tastte, probeerde ik dus het antwoord te bedenken op een raadsel over een kerstman, een fee, een slim blondje en een dom blondje. Toen ik rood aangelopen onder de tafel vandaan kwam, nog net de kerstboom opvangend, die, omdat Lennart zijn raadsel van wilde armbewegingen voorzag, bijna van de tafel sodemieterde, grijnsde Lennart zo hard van oor tot oor dat hij er de hele klas mee in lichterlaaie zou kunnen zetten. “Goeie mop hè, juf?”

Een paar dagen later was het bijna kerstvakantie, ouders stonden hun kroost op het plein op te wachten, nerveus kijkend op hun horloges, met daarachter hun volgepakte auto’s om snel naar een verre vakantiebestemming te vertrekken, om de file voor te zijn. Ik rende door de klas in een poging bekers, rugtassen, fietssleutels en knutselwerkjes mee te geven aan de rechtmatige eigenaartjes. Op dat moment zei Lennart: “Juf! Ik ben mijn game-boy kwijt!”

Het werd stil in de klas en van mij werd verwacht dit mysterie snel en probleemloos op te lossen. Na een kwartier zoeken, alle kasten leeghalen, en voor de zekerheid ook maar alle dozen met kerstversiering, tassen omkieperen, huilende kinderen en gefrustreerde op het raam kloppende ouders was er, dacht ik, nog maar één middel over om het zoekgeraakte dure stuk speelgoed boven water te krijgen: een donderpreek! Niemand naar huis voordat de kostbare game-boy terecht was! Eerlijk en oprecht de vakantie in! Tijdens mijn gebries begonnen sommigen met Lennart mee te huilen en was er van de fijne kerstsfeer niets meer over, waarna we het maar opgaven.

Treurig en gedeslillusioneerd stuurde ik de kinderen naar huis, een sombere kerstvakantie in, mij achterlatend tussen de puinhopen. De laatste die de klas verliet was Lennart, met afhangende schouders en de spreekwoordelijke staart tussen de benen. We keken elkaar aan en toen mompelde hij de onvergetelijke woorden: “En ik had hem nog wel zelf gekleid, juf…”