Als we nog altijd in de jaren zeventig zouden leven, was ik op een haar na, of eigenlijk een hele bos haar, ontsnapt aan een carrière in de pornobusiness, ben ik bang.
Dat zit zo: mijn scheerapparaatje sneuvelde, het was pas een half jaar oud, maar besloot al op jonge leeftijd te gaan roesten en dus ging ik ermee terug naar Kijkshop.
Daar had ik het aangeschaft van de airmiles die mijn lief gedurende het jaar bij elkaar vloog.
(En ja, het was er eentje die onder de douche mocht.)
"We sturen het op ter reparatie" was de suggestie van de net-aan-Nederlands-sprekende-verkoopster.
Dat zou 4 tot 6 weken gaan duren, waarop ik opmerkte dat ik dan waarschijnlijk okselhaar tot m'n knieën zou hebben. Ik zag mezelf al zitten op Corsica. Met zo'n oude pornofilm in gedachten, vol haren op plekken die toen nog niet tot het verboden gebied behoorden.
De verkoopster hield voet bij stuk, maar ik ook. Onze oudste stond erbij te genieten, ze moedigde me met haar vrolijke blauwe ogen aan om niet op te geven. Ik gaf haar een snelle knipoog.
Na ruim 10 minuten van volhouden, en een helder beeld schetsen van hoe ik eruit zou zien na die zes weken, en steeds maar weer herhalen dat het apparaatje echt niet gerepareerd kon worden want de binnenkant was echt verroest, ging ze overstag en bood me aan een andere uit te zoeken.
Die bleek niet voorradig, maar zou de volgende dag zonder verzendkosten bezorgd worden.
Ik ben tevreden, maar wel met een bijsmaakje. Wat als ik het geen 10 minuten had volgehouden, en na 3 pogingen had gedacht dat de Kijkshop me niet verder zou helpen? Hmm.
Maar goed, ik ga gladjes de zomer in.
"Waarom knipoogde je eigenlijk naar me, mam?" vroeg onze lieve grote blondie toen we weer buiten stonden.
"Omdat je nooit op moet geven, en omdat ik je lief vind" zei ik.
