Passend onderwijs?!?

Wauw, ik ben onder de indruk.

Passend onderwijs komt eraan en daar hebben we allemaal een mening over, of helemaal niet, omdat je denkt, wat is dat nou precies?
Dit filmpje neemt de vooroordelen weg en legt eindelijk eens superhelder uit wat passend onderwijs betekent.
Heb je kinderen op de basisschool? Ken je iemand met kinderen op de basisschool? Ben je benieuwd hoe er gezorgd gaat worden voor goed onderwijs voor jouw kinderen? Of wil je er gewoon het fijne van weten? Geniet dan van dit mooie filmpje!

Haring!

Ha! Het is weer donderdag en dan is er markt, een minimarktje zoals dat hoort in een dorp. Donderdag is de dag dat de blondies met dichtgeknepen neusjes hun verse broodjes naar binnen werken, omdat hun moeder gek is op haring! Mmmmm….

Ze hebben geluk, want vaak eet ik 'm op de markt al op. Keurig in stukjes gesneden met zuur & uitjes, voordat jullie gaan denken dat ik tussen de dik gebuikte mannen mijn hoofd in mijn nek gooi en 'm tot het staartje afhap.

Rara beestjes zijn het, die haringen. Ze schijnen met elkaar te communiceren door 's nachts scheten te laten… Dat klinkt als een levendig, knetterend geluid, dat in lengte en frequentie kan verschillen. Hier lees je er meer over.

Ik hoop niet dat het op de lange duur besmettelijk is.

Schoenenweek

Toen ik vorige week met mijn klas door het Julianapark liep, op zoek naar mensen van de ANWB, die daar een verkeersles zouden komen geven, maar die (gniffel gniffel) DE WEG KWIJT WAREN!!! (Bulder, bulder!), kwamen we langs deze bomen:

Er hingen allemaal gymschoenen in en we vroegen ons met z'n allen af waarom. Het was vlak bij een sportveld, dat wel…

En om in dit thema te blijven kocht ik dit weekend een paar knalgroene schoenen. Hoera!

Debet

Saskia Noort schrijft lekker. Je hoeft niet ál te goed op te letten of bang te zijn dat je de draad kwijtraakt. En het boeit!
Zo was het ook met Debet, een lekker boek voor tussendoor. Een goed hapklaar brokje.

Lekker veel intriges, lekker veel uiterlijke schijn en gedoe tegen de achtergrond van het mooie dorp Bergen. Het is wel handig als je De Eetclub hebt gelezen en je ook nog kunt herinneren welke personages daarin voorkwamen. Ik was dat in de tussentijd allang vergeten en dat irriteerde me wel tijdens het lezen. Maar evengoed was het boek goed te volgen hoor.

Een lekker aanradertje dus!

Jas 6 Knipmode oktober 2008

Vorig jaar naaide ik dit jasje van een supergoedkoop lapje wol van de Noordermarkt. Ik droeg het met heel veel genoegen, maar nu ik helaas wol minder goed kan verdragen hangt 'ie in de kast.

Toen ik twee weken geleden tegen een prachtige lap namaakwol (van polyester en viscose) aanliep, wist ik meteen: dit jasje moet nog eens genaaid worden, maar dan wat langer. Maar niet zo lang als op het plaatje:

En dus ging ik aan de slag.

Inmiddels zit de voering erin, maar helaas is die wat te dik en dus wordt het veel te propperig naar mijn smaak… Nu dus bedenken hoe ik dat kan oplossen.

Gelukkig zit de vorst in Groningen!

Vlinderschrik

Toen ik als onvervalste puber in de schemering slenterend door het dorp fietste had ik het al. Ieder wegdwarrelend blaadje in de avondschemering zag ik aan voor een wandelende pad of kikker. Stom eigenlijk, maar deze afwijking is nooit verdwenen.
Dus toen ik uit mijn ooghoek iets zwarts zag landen in mijn prullenbak terwijl ik lekker zat te naaien in mijn atelier, maande ik mezelf tot kalmte. Het zal je veel te sterke verbeelding wel weer zijn, zei ik tegen mezelf. Groot was mijn verbazing toen ik ontdekte dat er werkelijk een vlinder in mijn prullenbak was beland!

Wat nu? Echtgenoot is onze insectenexpert, maar die was natuurlijk op zijn werk, dus besloot ik de vlinder buiten te zetten.

Eerst liet 'ie nog even zijn prachtige kleuren zien, waarna de vlinder bibberend zijn vleugeltjes sloot en zo bleef zitten. Urenlang. Onze jongste kon dat na een dag niet meer aanzien en besloot een reddingsoperatie op touw te zetten. Op advies van mijn liefste werd er suikerwater neergezet en de vlinder mocht bij ons binnen opwarmen en aansterken.

Elke paar uur roept er wel iemand "Waar is de vlinder?!" en zo wordt het herstel van onze nieuwe huisgenoot nauwgezet gevolgd...

Abraham Moszkowicz

Hoe het precies kwam, weet ik echt niet meer, maar in elk geval ben ik "Liever rechtop leven dan op je knieën sterven" van die immer charmante, welbespraakte, grijsgekrulde en allerberoemdste strafpleiter in ons land gaan lezen.
Ik weet niks van advocaten en hun wereldje want de enige informatie die ik erover heb komt van Penoza en Overspel, maar ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat Moszkowicz daar best een leuke rol voor zou kunnen schrijven. (En het staat natuurlijk buiten kijf dat 'ie 'm ook graag zou spelen!)
Wat me trof was de enorme macht van de media die hij in het boek beschrijft, we geloven wat er in de krant staat, we geloven de nieuwslezer, en natuurlijk geloven we Matthijs van Nieuwkerk.
Maar die Bram, wat een meester in slachtofferen is hij, zeg! En daar ligt nou net mijn allergrootste allergie, ik heb een hartgrondige hekel aan mensen die zichzelf als slachtoffer van een rotsituatie bestempelen en zich vervolgens eindeloos beklagen.

Even flink balen, schouders eronder en weer door, denk ik dan.

Gelukkig kan Bram lekker uithuilen bij Robijntje...

Hardlopen

Net als vele anderen heb ik er een haat-liefde verhouding mee.
's Avonds voor het slapengaan leg ik mijn hardloopkleren vast klaar, gewoon, omdat ik erg veel zin heb om de volgende dag te starten met mijn hardlooprondje, maar ook als een soort valstrik om te voorkomen dat ik in een leuk rokje schiet en alleen loop te rennen en te draven vanwege huishoudelijke beslommeringen.
's Ochtends in mijn hardloopkleren help ik de kinderen naar school en dan komt het onvermijdelijke uitstelgedrag, nog even de was aanzetten, nog even een blogje schrijven, nog even de hele keuken opruimen, toch nog even op Facebook kijken en zo nog drieëntwintig andere onbenullige dingen, om uiteindelijk te gaan.
De eerste kilometer geloof ik nooooooit dat ik er lekker in zal komen vandaag, want ik ben om één of andere niet te doorgronden reden weer vergeten dat het elke keer zo gaat.
En voor die laatste 5 kilometer doe ik het want die gaan heerlijk. Kop in de wind, zon of miezerige regen en bedenken wat ik deze week weer lekker allemaal kan koken & eten, want laten we wel wezen, die verbrandde calorieën moeten snel aangevuld worden, wat mij betreft.
Zeer tevreden kom ik weer thuis, met het goede voornemen om elke vrije dag te gaan rennen.
Ik leg vast schone hardloopkleren klaar voor morgenochtend!

Dolf Jansen, word gauw 51!!

Gisteravond lieten wij de kinderen achter tussen de onderdelen van de boekenkast om zelf naar het theater te vertrekken. We gingen Dolf Jansen bewonderen, in Topvorm. Een ijdele titel voor een voorstelling, dacht ik van tevoren nog.
Hij was goed, maar niet zo goed als de afgelopen jaren, helaas. We kwamen er niet lekker "in", zeg maar. En toen hij heel grappig en giebelend een veiligheidsplan ging voorlezen, over bijvoorbeeld de hilaaaaaaarische te nemen stappen in geval van brand of bommelding, was hij mij & echtgenoot kwijt.
Dat vonden wij een beetje makkelijk voor deze magere spicht, die ons vorig jaar de tranen over de wangen liet lopen van het lachen, zo snel en scherp was hij toen, dat was gewoon verbazingwekkend.
Het thema van de voorstelling was het feit dat hij dit jaar 50 is geworden, en wat dat met 'm doet.
Hmmm, ik hoop dat hij op z'n 51e zijn oude zelf terugvindt en weer lekker als een raket op de actualiteit in gaat!

Uit Pauline's keuken

Hier weer eens een blogtip:

www.uitpaulineskeuken.blogspot.com

Fijne recepten, maar ook hopen tips & adviezen!
In de Sinterklaasperiode stal ze mijn hart met haar chocoladeletter-vergelijkings-test, waarna ze de volgende dag kwam met echt makkelijk zelf te maken chocoladeletters. Wie wil dat nou niet?

De link hierboven brengt je naar gezonde en toch lekkere chocolademelk zonder melk en suiker.
Denk je nu: huh? Nou, dan zit er maar één ding op: een kijkje nemen!
(Enne… ze blogt niet alleen maar over chocolade, hoor!)

Pauline van Uit Paulines keuken

Kastleed

Dit verhaal startte een tijdje geleden, toen we in onze zoektocht naar de ideale boekenkast op Marktplaats rond gingen struinen, lekker klikken op allerhande foto's en ons vergapen aan al het moois en samen grinniken om al het lelijks dat aan onze ogen voorbijtrok. 

En toen viel ons oog op een geinige kast, lekker een beetje retro-ouderwetsig, maar toch strak en met goed veel bergruimte, want daar waren we naar op zoek.

Bieden dus, maar niet meteen te hoog, want hé, we zijn toch niet gek? Wel jammer dat iemand anders ook meteen een bod plaatste, help, nog een kaper op de kust! Dus wij weer een beetje meer bieden en dat hielp, want toen hield die ander zich mooi weer gedeisd.

Na een paar dagen maakten we een afspraak om de kast eens in het echt te gaan bekijken en toen bleek, dat 'ie opgeslagen stond in een oude loods aan de rand van Amsterdam. 

Wij daarheen, om de losse elementen te bekijken en eventueel een mooie deal te maken.

Zo gezegd, zo gedaan, de deal kwam er en afgelopen zaterdag haalde mijn liefste de hele handel op.

Nou, een hele handel was het! De auto èn de aanhanger zaten stampvol en bij het uitladen thuis bleek dat het toch wel een hele berg boekenkast was, in die enorme loods leek het veel kleiner!

Nu zitten we met stapels boekenkastonderdelen om ons heen te twijfelen, te dubben en nog meer te twijfelen… Echtgenoot gaat een deel in elkaar zetten om te zien of dit 't nou eigenlijk wel is…

Zucht… We zullen zien…

De foto vinden we nog steeds heel leuk, trouwens.

De Passievrucht

Hoe goed ken je je liefste?
Dat was het thema van het toneelstuk waar we vrijdagavond van genoten hebben, echt genoten, want het was steengoed. De Passievrucht was het, naar het gelijknamige boek van Karel Glastra van Loon.

Een man is zijn vrouw 10 jaar geleden verloren, zij is toen plotseling overleden. Hun zoon is inmiddels 13 jaar. Die man heeft inmiddels een nieuwe relatie, nou ja, niet helemaal nieuw, blijkt tijdens het stuk, maar in elk geval wil hij met haar een kind en dat lukt niet.
En dan blijkt dat hij altijd onvruchtbaar is geweest.

Het toneelstuk bestaat uit flashbacks over de afgelopen 13 jaar en stukken uit het heden. Heel anders dan het boek, dat voornamelijk bestaat uit zijn radeloze zoektocht naar wie dan toch in godsnaam wel de vader van die zoon is.

Prachtig was het, en stiekem ook erg leuk om Victor Reinier eens in het echt te zien, je weet wel, hij van Baantjer. Hij speelde de sterren van de hemel.

Donkere wolken in The Light Store

Toen ik deze foto nam, kon ik nog lachen. Ik moest een dimmer terugbrengen bij de lampenwinkel in ons dorp en nam gauw een foto van dit bordje. Deur, hihi.

Maar binnen verging het lachen me al snel. Ik legde mijn dimmer op de toonbank en vroeg mijn geld terug. Maar de eigenaresse van de winkel had daar geen oren naar, een tegoedbon, daar moest ik het maar mee doen. Die dimmer was een dure, hij kostte veertig euro, en ik ben helemaal niet van plan om bij deze winkel iets anders van 40 euro uit te gaan zoeken.
Bozer en bozer werd ik, donkere wolken pakten zich samen boven mijn hoofd, met een grote kans op onweer. Ik werd er zeker niet vriendelijker van. Grrrrrr, wat een onzin!
Maar de dame in de winkel trok zich er niets van aan en leek niet te snappen dat ze op deze manier geen goede reclame maakt en klanten wegjaagt. Ze vertelde zelfs dat ze zeker wist dat ze mijn geld niet terug hoefde te geven, want laatst was een klant het er ook al niet mee eens, dus had ze het uitgezocht. Ik was dus niet de eerste die ongelooflijk geïrriteerd was door deze stomme regel! Lekker slim, je klanten laten balen en toch besluiten geen geld terug te geven!
Ik raad je onze "Light store" dus niet aan, want je geld… dat ben je daar onherroepelijk kwijt. Ook al is je defecte lamp met hun dimmer niet te repareren. Bah.

En toen riep ik tijdens het boos & beledigd wegbenen ook nog automatisch "Tot ziens!". Waarschijnlijk waren dat mijn automatische goede manieren. Nou daar heb ik gauw "O, nee, mooi niet!" aan toegevoegd! Ha!

Een muis!!!

Deze muis mocht van de week mee op kraamvisite. We hebben genoten van het piepkleine baby'tje op onze schoot. "Die mini-vingertjes, kijk! Aaaah, ze heeft de hik! O, dat neusje!" Zo gingen we lekker de hele tijd door.  En toen ze ook nog eens lekker op schoot in slaap viel waren we helemaal verkocht…

Het patroon komt bij Stip & haak (klik!) vandaan, het was een leuk patroon om te h/maken!

Oude lucht

Hierbij trakteer ik je op een portie oude lucht. Die van eergisteren. Toen had ik geen tijd om 'm te bloggen, want ja, toen zat ik zelf op een roze wolk, samen met ons hele excellente team!

Frituurvet-smeerboel

Kom, laten wij, nu de winter in aantocht is, vast op zaken vooruit lopen en onze gevederde vriendjes een handje helpen dacht ik. Er werd immers vorige week ineens een guur koufront voorspeld.
Met dit plaatje in het achterhoofd werd er frituurvet en vogelvoer ingeslagen en gingen de blondies en ik aan de slag:

Bron: klik!

Er werd vet gesmolten en daar werd het vogelvoer doorheen geroerd:

Daarna vulden we alles wat we maar konden vullen, omdat het vet en het voer samen eigenlijk veel meer smurrie opleverde dan we hadden gedacht en het begon al te stollen, snel meiden, niet met je handen! Of toch maar wel! Doorgaan!!!

De touwtjes, mam! De touwtjes!!! Die waren we vergeten en we kregen ze niet meer in het halfgestolde vet gedrukt. Er zat niets anders op, alles moest weer leeggeschraapt worden om opnieuw te beginnen. Inmiddels zat er op het aanrecht een laag vet, op het bestek, op onze handen, op het touw, op de schaar, nou… overal eigenlijk. Zelfs op de lens van de camera:

Maar de tweede keer kwamen we beter beslagen ten ijs, goed voorbereid gingen we weer aan de slag.

Het resultaat mag er zijn. En nu maar hopen dat de vorst gauw komt, want dit halfzachte miezerige net-niet-herfst-maar-ook-geen-winterweer hangt ons behoorlijk de keel uit.

(Inmiddels heb ik het vet van de camera ook verwijderd, trouwens. Morgen weer scherpe foto's!)

Excellente school!

Stel je voor dat het je niet lukt op de basisschool. Je komt niet mee, of je voelt je zó druk dat je meer tijd op de gang doorbrengt dan in de klas, of je krijgt je werk nooitnooitnooit af en daardoor heb je ook geen moed meer om er überhaupt aan te beginnen, of je bent steeds maar bang, of je durft echt niet te praten, of…. iets heel anders.

Dan volgt er een heleboel gepraat, onderzoek, nog meer gepraat, observaties, plannen die soms lukken en soms niet en soms, héél soms volgt dan een verwijzing naar het speciaal onderwijs.

En daar werk ik.

Maandag hebben we een enorme kroon op ons werk gekregen: het predikaat 

EXCELLENTE SCHOOL!!

We zijn de eerste SBO-school in Nederland en we kregen uit handen van Mark Rutte himself een oorkonde een tegeltje, maar vooral een heleboel eer.

Dat moest natuurlijk gevierd worden en we zijn flink in de watten gelegd.

Met mijn klas heb ik mooie scholen geknutseld en elk kind laten vertellen waarom onze school nou zo excellent is. 

Er kwam een hoop oud zeer naar boven, en ik moest regelmatig een flink brok wegslikken.

Dit is wat ze zeiden:

De Wissel is een excellente school omdat…

… je hulp krijgt van de juf.

… je meer aandacht krijgt.

… juf je snel helpt.

… je geen ketting om hoeft naar de wc. 

… je meer tijd krijgt om te werken. 

… ik hier meer uitleg krijg en omdat ik naar De Ruimte mag. 

(Dat is ons rustige lokaal, waar kinderen kunnen pauzeren als het plein te druk voor ze is.)

… er minder kinderen in de klas zitten. 

… ik fijn alleen zit. 

… mijn werk makkelijker is. 

… het hier niet zo druk is en juf me helpt. 

… hier minder wordt gepest en omdat ik mijn werk afkrijg.

… ze hier zeggen dat ik het wel goed kan. 

… we hier heel gezellig met elkaar buiten spelen.

… omdat de juffen en de meesters op het plein goed opletten dat er niet gepest wordt.

… je hier stophandjes krijgt en dikke duimen, dat vind ik makkelijker. (Dat is ons systeem om kinderen bewust te maken van hun goede en verkeerde gedrag.)

Wat een excellente kinderen, vind je niet?

En toen vroegen ze: "En jij juf? Wat vind jij?"

Ik realiseerde me ineens wat een moeilijke vraag het eigenlijk was… Hier mijn antwoord:

… omdat we met elk kind een plannetje maken, en steeds vertrouwen in jullie blijven houden.
Want zo is het!

We kregen deze prachtige speld, door een kunstenares speciaal voor ons ontworpen, met als thema: een stap vooruit, innovatie en vernieuwen. (De heren kregen een dasspeld.)

Hier een trotse juf!

Jurk 29 Knipmode december 2012

Er ligt weer een lapje klaar om geknipt te worden, deze keer lekker een beetje ouderwets.
Zowel het stofje als het patroon. Eigenlijk moet ik mijn haar erbij in een wrong doen en dan met huishoudgeld in een beursje naar de kruidenier.
Maar nu overdrijf ik.

 Ik zocht een bijpassend patroon en na lang zoeken viel de keuze op deze:

De fotomodellen in de Knipmode lijken er hartstikke mee in hun schik, en de naaisters aldaar vast ook, want er stonden wel 4 verschillende uitvoeringen in het blad.
Een mieters patroon, goed voor weer wat uurtjes huisvlijt achter de naaimachine, wat ik je brom!

Jachtschotel

Lekker, het wordt winter! Terwijl half Nederland zich meteen begint af te vragen of de tocht der tochten gereden zal worden, en de rest zich verheugt op het mooie winterse landschap, graaf ik in mijn geheugen om mijn lievelings-winter-recepten op te duiken en lekker te gaan koken.

Dit is zeker weten één van mijn favorieten.

Er bestaan wel honderd variaties, met bruin bier, ontbijtkoek, mosterd en nog veel meer. Maar deze ietwat simpele versie smaakt zo lekker, het water loopt me nu al in de mond!

Snijd 600 gram runderlappen en 4 uien in stukjes:

Bak dit ongeveer 5 minuten in 75 gram (!!) margarine of opgespaarde jus:

Roer 1 tl paprikapoeder, 2 dl rode wijn, 2 dl warm water en 1 verkruimelde runderbouillontablet door het vlees:

Steek twee keer een kruidnagel in een laurierblaadje en doe ze erbij. Laat dit 2 uur afgedekt in de oven sudderen op 160º C, of halveer de hoeveelheid wijn & water en laat het 8 uur sudderen in de slowcooker op stand low. Die staat bij ons in de garage en daar rook het dus de hele dag naar sudderend stoofvlees, mmm:

Heerlijk met rode kool en aardappelpuree. Aanvallen!

Ook heerlijk: Aan het einde de laurierblaadjes verwijderen en 2 appels, geschild & in stukjes gesneden toevoegen. Schep dat allemaal in een ovenschaal, schep er puree op, bestrooi met paneermeel, klontje boter erop en nog een half uurtje in oven.
Eet smakelijk!

Ode aan sokkenbesluit!

Kijk nou! Gisteren op het o zo leuke Flow magazine kalendertje! Een kleine ode aan het besluit van onze jongste dat ze in september nam, om voortaan twee verschillende sokken te dragen (klik!).

Ze doet het trouwens nog steeds!