Kunst op een oude krant

Onze jongste blondie levert, aangestoken door haar oma, origami op bestelling.

"Wat wil je dat ik vouw, mam?" wordt er gevraagd, met van die gretige ogen erboven, die me manen om snel te kiezen zodat die handige handjes aan de slag kunnen gaan.

Het werd een bloem, die vlot in elkaar zat. Een passende achtergrond leek ons wel op z'n plaats en dus werd de verf aangerukt.

Op een oude krant schilderde ze een mooie lucht maar toen ze haar kwast in de witte verf doopte greep ik in. Om te voorkomen dat er kinderwolkjes geschilderd werden, leerde ik haar hoe ze met vegen wit een veel natuurlijker resultaat kon bereiken.

Hup, ze deed het zo.

Ook het gras moest echt worden, vond ze en dus oefende ze met mengen en je kwast tussendoor vooral niet spoelen.

Kunst op een oude krant, dat is het geworden.

Die origamibloem kan pronken, als het allemaal droog is.

O, ik ben weer zo trots. Moederschap is heerlijk.

Onderwijsinspectie, positieve verwachtingen graag!

Het leven is een achtbaan, en deze week is het levende bewijs.
Na hard jubelen vanwege onze excellente school, afgelopen maandag, stond gisteren de inspectrice op de stoep voor een pittige inspectie.

Ze kwam, zag en zaagde.

Van alle leerkrachten wordt, geheel terecht, verwacht dat we uitgaan van talenten en kinderen hun sterke kanten laten ontwikkelen. Het is heerlijk om zo te werken, want als je alleen maar let op wat er misgaat en wat er niet lukt, wordt iedereen sip en chagrijnig.

Afgelopen maandag vertelde de directeur van de onderwijsinspectie op het toneel in Den Haag dat ook de onderwijsinspectie met die omslag in denken bezig is. Dat er in het verleden nogal gezocht werd naar wat er mis is op een school, en dat er nu meer gelet gaat worden op kracht en talent.

Helaas is er nog een hoop werk aan de winkel, Er was bij ons een uiterst kritische dame op bezoek, die haar licht vooral scheen op wat er miste, en heel snel voorbij ging aan alle zaken waar wij trots op zijn en die goed lopen.

Ik voelde me na het gesprek met haar veel minder gemotiveerd om aan het werk te gaan en ook mijn collega's voelden zich verslagen. Terwijl we voldoende scoorden! Maar het voelde als dik verliezen. Na zo'n heerlijke beloning in Den Haag was dit een vette domper.

Zonde, zo zonde.

Samba

Hij zou niet te vergelijken zijn met Intouchables en dat klopt.
Het is dezelfde hoofdpersoon, het is muziek van dezelfde componist, de thema's lijken op elkaar, maar het is een andere film.
En een goeie ook, als je 't mij vraagt.

We zagen de film "Samba" in Den Haag, vlak naast het Binnenhof, en hij maakte indruk.
Niet alleen op ons, in de foyer spraken we een jonge Marokkaanse jongen, zo'n hele stoere, wiens opa en oma ooit vanuit Marokko naar Nederland kwamen. Ook al was dat een hele andere situatie, vertelde hij, en werden zij met open armen ontvangen in Nederland, toch herkende hij veel van de sfeer in de film. Ook hij was onder de indruk.

De film zal vast niet zoveel prijzen winnen als Intouchables, maar hij is zeker de moeite waard.

Oh oh, Den Haag!

We gingen een weekendje naar Den Haag, en voor alle mensen die nu meteen "Oh oh, Den Haag" beginnen te galmen: er is een heerlijke bed and breakfast (klik!) die zo heet, waar je met een gerust hart een weekendje kunt boeken.

Het hangt vol leuke kunstwerken, bijvoorbeeld van Geertje Huisman, die, geïnspireerd door deze Facebook-pagina (klik!) is gaan straatjutten.

Het was er zalig, maar dat kwam in de eerste plaats door mijn gezelschap. Wat is het toch fijn om ruim 2 dagen met m'n hartsvriendin door te brengen, shoppend, etend drinkend en kletsend-kletsend-kletsend.

Ik kijk al uit naar de volgende keer!

Opnieuw excellente school, hoera!

De predikaten "Excellente school 2014" werden uitgereikt, gisteren. Ik was erbij in de deftige stadsschouwburg in Den Haag, waar ik bepakt en bezakt aankwam, omdat ik er tweeëneenhalve dag heerlijk shoppen met m'n BFF op had zitten.
Zo'n deftige heer, inclusief hoge hoed, witte handschoenen en rood capeje (echt!) zwierde de deur open en ik strompelde met al m'n koopjes naar binnen.

Het was echt leuk om dit eens mee te maken. We zaten dankzij ordinair ellebogenwerk lekker vooraan en genoten van de optredens en de praatjes. Toen de bekroonde scholen werden opgenoemd werd het toch erg spannend, ook al hadden we zeer donker-donker-donkerbruine vermoedens, omdat we gevraagd waren voor een artikel in het magazine dat aan alle winnende scholen werd uitgereikt.

Hier: klik kun je het boekje lezen, op blz. 19 zie je onze school.

Gelukkig vielen we in de prijzen en kunnen we trots het nieuwe bordje bij die van 2013 naast de voordeur hangen.

Slechts één persoon per school mocht het podium op, maar na de uitreiking hadden we daar lak aan en hielden we onze directeur gezelschap, zodat we samen op de foto gingen met Mark Rutte en Sander Dekker. Ha!

Onze directeur, Mark himself, onze gymjuf, en ik.

We zijn een stelletje fanatieke harde werkers en wat is het fijn dat dat gezien en beloond wordt. Dit voelt goed, niet alleen voor ons, maar ook voor onze kinderen, die dubbel en dwars op ons kunnen rekenen.

Leve De Wissel, hoera, hoera, hoera!!!

PAAZ, wat een indrukwekkend boek!

In de aankondiging van "24 uur met...", al een tijdje geleden, zag ik dat Myrthe van der Meer te gast zou zijn. Ik had nog nooit van haar gehoord, maar haar verhaal maakte indruk op me.

Ze werd namelijk van de ene op de andere dag opgenomen op de PAAZ (Psychiatrische Afdeling van een Algemeen Ziekenhuis), en verbleef daar 5 maanden. Op dat moment dacht ze dat er een fout was gemaakt, want ze vond het heel gewoon dat ze graag dood wilde. Inmiddels is ze nogmaals opgenomen geweest en heeft daarna zelf voor nog een behandeling gekozen.

Theo Maassen en Myrthe van der Meer in "24 uur met..."

Over haar eerste opname schreef ze het boek PAAZ:

Het leest als een trein, en geeft een glashelder beeld van het reilen en zeilen op de PAAZ, en hoe kwetsbaar je bent als je altijd en altijd maar voor de anderen in het gezin moet zorgen.
Schokkend.
Maar haar stijl blijft nuchter en ze behoudt ook haar humor. Mijn beeld van psychiatrische patiënten is door dit boek een stuk genuanceerd. Het zal je maar overkomen, zeg.

De aflevering van "24 uur met..."  kun je hier (klik) terugkijken, wat ook erg de moeite waard is. Ik keek 'm vlak nadat ik het boek uit had, pfff, dat kwam binnen!

Hier is de samenvatting van bol.com:
Als Emma van de ene op de andere dag opgenomen wordt op de paaz, weet ze één ding zeker: hier is een fout gemaakt. Ze heeft namelijk een leuke baan, een geweldige vriend en een goed leven, dus dat ze dood wil kan dan toch geen probleem zijn? 
Het is het begin van Emma's zoektocht door de absurde wereld van de psychiatrische kliniek met al haar regels, pillen en diagnoses - een zoektocht naar de uitgang, maar boven alles een zoektocht naar zichzelf. Tijdens haar reis langs vreemde patiënten en nog vreemdere therapeuten, depressieve kerstballen en onverwachte vriendschappen, begint Emma te beseffen dat ze hier niet voor niets zit, en dat zij de enige is die kan bepalen of, maar vooral ook hóé ze ooit de paaz weer verlaat.


Het vervolg van PAAZ heet UP, dat staat nu op mijn lijstje:

Een flink gat in het kruis...

Bij mij om de hoek zit een Miss Etam-outlet, en al is het niet echt mijn favoriete kledingmerk, de lage prijzen roepen me toch af en toe vanuit de etalage en dan laat ik me verleiden tot het kopen van allerhande vestjes en shirtjes, voor bij m'n zelf genaaide jurkjes en rokjes. 

Want broeken draag ik wat minder vaak.

Deze keer kwam ik toch met een broek thuis, het was een koopje en toen ik thuis de oranje plakkertjes eraf peuterde was ik helemaal tevreden, ha, toch weer €32 niet uitgegeven, die ik dan volgens mezelf dus nog tegoed heb voor weer iets leuks.

Maar eigenlijk was de broek te groot en had een rare plooi bij het kruis.

Aan de slag dan maar weer...

Opgelost!

Creditcards, klantenkaarten, pasjes, aaaah!

Je hebt een portemonnee van het formaat toilettas nodig om al het plastic mee te zeulen waartoe je veroordeeld bent door allerhande winkeleigenaren, clubs en verzekeringen.
Mijn nieuwe mooie portemonnee (van fair + green! bij de Wereldwinkel), is zo groot niet, die neemt er maximaal 8 mee.

De oplossing kwam van Pinterest; een kaartjesmapje, klein en handig. 

Mijn naaimachine kon weer even snorren.

Zwaluwen, het mooiste in een zwerm...

Te kunnen vliegen, in zo'n heerlijke zwerm, zwevend boven de velden, op een vlaag wind. En dan heel plotseling keren, allemaal tegelijk, alsof het afgesproken is. Wie droomt daar nou niet van?

Mij bezorgden deze gedachten de gutseritis, in elk geval.

Kom hier dat ik u kus

Dat het ook gaat om alles wat niet gezegd wordt, dat vind ik denk ik het allermooiste aan dit boek.
Als lezer begrijp je de hoofdpersoon, die je eerst als meisje leert kennen, een meisje dat zorgt voor haar familie, dat zelf geen kind mag zijn, maar dat nuchter aanvaardt. Later maak je een sprong in de tijd en volg je haar in haar volwassen leven.

Ik kon er niet in stoppen, het was zo ontzettend mooi en van een sublieme nuchterheid.
Het boek heeft allerlei prijzen gewonnen, en terecht.
De schrijfster is Belgisch en dat merk je aan de prachtige woorden die ze gebruikt. Ik hoorde het Belgische accent in mijn hoofd als ik las, dat ging gewoon vanzelf.

Deze wil je niet missen.

Op bol.com vond ik deze keer geen samenvatting, maar wel een prachtig en waar stukje:

Kom hier dat ik u kus is een roman over Mona, als kind, als vierentwintigjarige, en als vijfendertigjarige. Een verhaal over waarom we worden wie we zijn, geschreven met humor, scherpte en veel schaamteloze eerlijkheid. Over ouders en kinderen. Over kapotte mensen en hoe zij ongewild anderen ook kapotmaken. Over waar verantwoordelijkheid eindigt en schuld begint. Over geheimen en eenzaamheid. Over ziekte en zwijgen. Over de gevaren van sterk zijn. Over vergeten en niet kunnen vergeten. Over jezelf durven redden. En natuurlijk ook nog over de liefde. Omdat dat alles is wat we hebben, of toch bijna. 

Onbedoelde anti-reclame voor slecht gereedschap

Steeds als we erlangs lopen moeten we lachen, want het wordt erger en erger naarmate de tijd verstrijkt. We gniffelen al als we het stokoude huisje, ergens in het centrum van Enkhuizen, zien hangen tegen de buren. Het is te moe om op z'n eigen grondvesten te staan, tocht waait door de kieren en wat rot zou kunnen zijn, is rot.

Maar wat er ook vergaat, deze sticker niet:

Misschien is het een diep gewortelde wens van dit oude pandje. Lap mij op!

 Hahahaha!

Prachtige gevilte tas

De ene zelfmaker geeft meer voldoening dan de andere, dat is natuurlijk logisch.

Deze maakt me superblij, want ik zocht al een hele tijd een mooie tas en nu heb ik 'm toch maar weer mooi zelfgemaakt, ha!

Ik liet me voor het formaat inspireren door de My Paper Bag (klik!) en begon met mijn favoriete kleuren wol.

Na lang vilten (want ik maakte een stevige dikke tas), was 'ie naar mijn zin. Ik gebruikte knijpers om 'm in vorm te brengen.

 Aan de binnenkant had ik al een vakje voor m'n mobiel gevilt.

Voor de hengsels knipte ik een oud riempje door en stikte het erop vast.

Hij is oersterk en helemaal naar mijn zin. Hier een tevreden mens.

Design binnenboom

Bij de Bijenkorf, dat superfijne grote warenhuis dat zo lekker aan de Dam staat, waardoor je meteen als je buiten komt weer helemaal wordt ondergedompeld in de onvervalste Amsterdamsfeer, daar kochten we een kartonnen boom. Hij stond al heel lang op ons verlanglijstje, en nu het een koopje was mocht 'ie mee.

Mijn lief kreeg hulp van de blondies, want het was nog best een klus, al die onderdelen!

Nu staat 'ie te pronken, als ideale kamerplant.

Blij mee!

Survival met een lantaarnpaal

Met een stralende lach boven zijn bemodderde kleding stapte mijn lief de woonkamer in, vorige week.
"Je raadt nooit wat we moesten doen!" glunderde hij en ik had het inderdaad nooit kunnen raden.

Hij was naar zijn wekelijkse survivaltraining en tot zijn verbazing zei de trainer, terwijl ze net een stuk gerend hadden door een of ander modderig koolveld;
"Ja, allemaal even een lantaarnpaal in, lampje aanraken en weer terug."
En zo geschiedde. Er liet net iemand z'n hondje uit en die wist natuurlijk niet wat hij zag.

Onze oudste vond het een grote grap en verraste hem met een tekening op haar notitiebord:

Een vestachtig jasje

Het jasje voor onze oudste is af, en wordt dagelijks gedragen.
Ja, daar klinkt een zucht van verlichting in door, wat ze is kritisch en dus is het altijd weer afwachten of het echt in de smaak valt.
Dat valt het, hoera!

Verzoeknummer

Er kwam een mailtje van iemand die mijn, inmiddels inactieve Etsy winkeltje zocht.
Ze wilde graag een gevilt telefoonhoesje.
Ik was natuurlijk helemaal vereerd. Wat leuk!

En dus ging ik aan de slag, het moest iets met bloemen worden, met een blauwe achtergrond. Dat is gelukt. Inmiddels is het hoesje in haar bezit, ze stuurde een vrolijk en tevreden mailtje, dat mij weer heel blij maakte.

Leuk, leuk, leuk!

Een heel handig bulletjournal

Ergens op een weblog las ik over bulletjournalling. Een manier om overzicht te houden op al je rondslingerende to do lijstjes, afspraken, nog te lezen boeken, en alle dingen die je ergens opschrijft om niet te vergeten.
Ik bekeek dit instructiefilmpje, Googelde nog wat en werd steeds nieuwsgieriger.

Het leek een ideaal systeem, maar ook wel wat omslachtig. Onder het mom van "niet denken, maar doen" begon ik er gewoon maar aan, om het eens te proberen.

Inmiddels draait mijn bulletjournal een dag of tien, en ik ben verkocht.
Alle dingen die in mijn hoofd opkomen, schrijf ik op. Dat deed ik al, maar nu raken ze niet meer kwijt. Al die ideeën, nog te lezen boeken, nog te bloggen berichten, nog te naaien, haken, vilten, nog te doen op mijn werk, thuis, met de kinderen. En ook de dingen die gewoon moeten, natuurlijk.
En als je een dagje overslaat, of een paar, kun je gewoon verder gaan, dat vind ik ook erg fijn.

Wat een lekker systeem, en ook erg leuk om terug te kijken, merk ik nu al.
Wil je er meer van weten, hier (klik) vind je de website.

Stalker

Het was zó eng, dat toen mijn liefste de slaapkamer binnen wandelde en tegen me begon te praten, ik alleen kon stamelen.. "Sssst... eng... verder lezen..."

Want ik kon natuurlijk niet stoppen op het moment dat ze zich heeft opgesloten in de badkamer omdat er een moordenaar in huis is, die probeert met een schroevendraaier het slot terug te draaien. Haar handen werden glad van het bloed en het angstzweet, en ze kon dat draaiknopje aan de binnenkant bijna niet meer tegenhouden.

Zo eng was het, en natuurlijk beschrijft Lars Keppler het nog veel intenser.
Het boek was verschrikkelijk spannend, ik moest blijven lezen.
En ik denk jij ook. Als je durft.

Hier de samenvatting:

Zweden is in de ban van een seriemoordenaar die zijn slachtoffers eerst filmt vanuit het donker, thuis waar ze zich veilig wanen, en het filmpje vervolgens op YouTube plaatst. Enkele dagen later wordt degene die gefilmd is zijn volgende slachtoffer. Het onderzoek naar de moordenaar verloopt stroef, tot bij het lichaam van het vierde slachtoffer een bewusteloze man wordt aangetroffen. De man kan zich echter niets herinneren van de moord. Om zijn onschuld te bewijzen, roept zijn familie de hulp in van hypnotiseur Erik Maria Bark. Maar de informatie die Erik verkrijgt biedt geen enkele duidelijkheid. Dan wordt er een nieuwe moord gepleegd, en de verdachte heeft dit keer een alibi. Er lijkt slechts één persoon te zijn die de zaak kan oplossen: Joona Linna. Maar die is meer dan een jaar geleden verdwenen…

Academisch Playmobil ziekenhuis

Er gebeuren hier aan de lopende band verschrikkelijke ongelukken, waarna er geroutineerd ambulances en spoedeisende hulp wordt ingeroepen.
Maar gelukkig gaat het soms om geboortes of nacontroles, met goede afloop.

Aan tafel vraagt mijn liefste of het eigenlijk een academisch ziekenhuis is, die plastic kolos in miniatuur formaat in onze woonkamer.

"Academisch? Wat is dat nou weer?"

"Nou, daar leren ze heel veel, en doen ze de allernieuwste kennis op. Dat zijn vaak hele moderne ziekenhuizen."

"Nou ja! Dan ben je ziek, dan moet je al de hele dag in bed liggen en dan moet je ook nog léren!"

Goddelijke Japanner

Hongerig liepen ze door Amsterdam, op zoek naar een goed restaurant. En toen zagen ze een Japans restaurant, bijna helemaal vol, gevuld met... Japanners!
Dat leek een goed teken en dat was het ook.
Dit verhaal vertelde m'n zusje, toen we er afgelopen weekend aten, met onze andere zusjes, een heel kwartet in totaal.

Goddelijk was het, echt heerlijk. Kakelverse geroosterde en rauwe vis, prachtig geserveerd.

Als je in Amsterdam bent, moet je er echt eens naartoe, het zit vlakbij het Leidse Plein.

Hier: klik!

Het eten was super, het gezelschap nog beter, de avond lekker lang en het nagenieten nog langer, want dat duurt nog steeds. Mmm.

Heerlijke ham-ricotta-quiche

In het tijdschrift "Smult", waar ik het afgelopen weekend over had, zat nog een heerlijk recept verborgen.
Het is op smulweb geplaatst door Tos29, waarvoor dank.
Vaak houd ik bij een quiche recept een heleboel vulling over, of blijft het allemaal te nat.
Deze keer klopte het als een bus, ik kon 8 mini quiches maken (en gebruikte dus geen muffinvormen, maar mini quiche vormen) en alle vulling ging op.

Pak bladerdeeg
olijfolie
100 g champignons
5 bosui, gesneden
1 teentje knoflook, gesneden
50 g cheddar
125 g ham, in reepjes
200 g ricotta
2 eieren
1 tl nootmuskaat

1. Ontdooi het bladerdeeg.
2. Verwarm de oven voor op 180 graden.
3. Verhit olie in de pan en bak champignons, bosui en knoflook voor 3 min. Laat daarna afkoelen.
4. Leg het bladerdeeg in de muffinvormen en bak deze alvast in de oven gaar. Haal ze er daarna uit.
5. Meng het champignons mengsel met cheddar, ham, ricotta, eieren en nootmuskaat en breng op smaak met zout en peper.
6. Schep de vulling in het voorgebakken bladerdeeg.
7. Plaats in de oven voor 20 minuten.

Het recept vond ik hier: (klik!).

Zo zagen de mijne eruit:

Heel anders dan die van Tos29 himself:

Geen idee hoe dat kan.