Schilderdagboek

Ja! We zien zonnebloemen! Dan weet je dat je in Frankrijk bent, vind ik.
Het is zonnig in het zuiden, mijn lief zoeft ons zonder pardon maar liefst 1150 kilometer die kant op.
Op de camping schilder ik wat ik onderweg zag. Heerlijk.

Paardentraktatie

Het kwam door m'n BFF, die prachtige Twixteckels maakte met haar jongste blondie.
Wij veranderden het teckelconcept een beetje, en tadaaaaaaaa: Twixpaardjes!

Het was een leuk werkje, al die paardjes en staartjes en pootjes, ahum bénen natuurlijk.

Vandaag heeft ze getrakteerd, en morgen gaan we op weg naar Terschelling, om daarna te genieten van het zonnige zuiden. Heerlijk, ik heb er zo'n zin in!

Ik zie wel of ik blog, de komende weken. In elk geval ga ik na de zomervakantie weer verder.

Fijne vakantie allemaal!

Een zakje vakantievoorpret

In gedachten zie ik mezelf al wakker worden en uit de tent meteen de warme zon inlopen. Onze jongste heeft "le pain pour la famille Brun" al gehaald, ergens op de camping. Want dat doet zij 's morgens, al jaren.

Dit jaar kan ze dat brood in stijl vervoeren. Het idee haalde ik uit het boek "Zo geknipt".

La douce France... presque....

Toch nòg een zomerjurk

Ik zeg het niet gauw, maar wat was dit MOEILIJK! Zelfs met de online foto-voor-foto-beschrijving-voor-dummy's kwam ik er maar net uit.

Maaaaaaaaaar, het is gelukt, gelukkig.
Deze jurk mag zeker weten mee de koffer in, die nu bijna is volgenaaid, denk ik.

Patroon: Knipmode 6/2016 #12

Een spijkerrokje-plus

Al heel lang wilde ik een neutraal, effen rokje, dat goed zou combineren met al mijn vrolijke shirts, hemdjes en bloesjes.
Maar ja, een effen lapje dat moet mijn lappenkast met een lampje gezocht worden.
En een neutraal effen rokje leek me ook wel wat saai.

Totdat ik dit patroon tegenkwam en op het idee kwam om er een dun, zacht spijkerstofje voor te gebruiken.

Yes!

Patroon: Burdastyle 2/2013 #111

Zomerjurk

Uit een oude Knipmode naaide ik dit vrolijke jurkje. De stof was een supergoedkoopje op de lappenmarkt in Hoorn, een paar maanden geleden.
Het belandt waarschijnlijk toch niet in mijn vakantiekoffer, want het is erg kreukelgevoelig.
Of misschien evengoed, ik ben er nog niet uit!

Josie meets Ocean

Vorig jaar stond er in de La maison Victor een patroon van een pak, maar ik vond de bovenkant niet leuk. Gelukkig kon de bovenkant van een heel leuk jurkje ook gecombineerd worden met de broek van het pak. En zo geschiedde.

De foto's nam ik vorige week al, toen het wel heel even zomer was. 

Een schattig pakjurkje

Ik naaide voor mezelf een jurk, maar hij werd niet naar m'n zin en dus ging, hup, de schaar er weer in.

Het werd een pakjurkje voor onze jongste. Een jurkje met een broekje eronder, zodat je ongehinderd op het duikelrek rondjes kunt draaien en zo maar ineens tussendoor een lekkere radslag doen, zonder dat "de jongens je onderbroek zien" aldus die vrolijke blondie zelf.

Toen 'ie af was zei mijn echtgenoot dat het ook wel een heel leuk model zou zijn voor ons mini-nichtje. En dus slingerde ik mijn naaimachine nog een keertje aan. 

Slingeren en zwaaien, meiden!

Patroon: Milla uit La maison Victor 4/2016

Een vriendinnentas

Gisteren werd mijn allerliefste BFF 40 jaar. Ze trakteerde op een leuke kookworkshop, en had vooraf een tassenverzoek ingediend als verjaardagswens.

Nou, dan ben je bij mij aan het goede adres, natuurlijk. Met haar echtgenoot had ik nog wat heimelijk app-contact over specifieke wensen en telefoonzakje-afemtingen en toen kon ik aan de slag.
Dit is 'm.

Ze houdt van sterren. En wat mij betreft is ze er eentje. Mijn leven geeft ze in elk geval glans!

Ik naaide ook nog wat gezelschap, voor allerhande losse rommel.

Van harte, schat!

Smurfenslijm

De herinneringen aan Smurfensnot zeilden zo mijn gedachten binnen, dat eindeloze mengen van allerlei ingrediënten die in je opkwamen, of gewoon alles wat in het keukenkastje stond.

Onze jongste had een lijmbal van school meegesmokkeld. Een bal nostalgie, want wat voelde dat toch heerlijk, die zachte maar toch stevige lijmprop.

Ze wilde er met Dreft "slijm" van maken, want Smurfensnot, nee, dat is zoooo 1984.

Lekker kneden en dan toch nog meer zeep erbij, ik glimlachte en probeerde me er niet mee te bemoeien. Want het deed er niet toe, of het iets werd. 

Dat is hetzelfde gebleven.

Bij Basic Label, zo'n leuke hippe woonwinkel, zagen onze oudste en ik mooie prenten hangen aan zwart geschilderde houtjes. Dat kunnen wij ook, dachten we meteen.

Dus toen mijn echtgenoot met deze wereldkaart thuiskwam gingen we aan de slag. Nou ja, in feite zat daar wel een gapend gat tijd tussen, eigenlijk.

Maar uiteindelijk schilderde ik de latjes zwart met schoolbordverf , haakte ik er een mooi touw voor en lijmde ik de boel in elkaar. Nu kunnen we dus allerlei vragen voor elkaar bedenken. De antwoorden kunnen we tijdens het plassen bedenken, want de kaart hangt op de wc. 

Het wordt ons niet makkelijk gemaakt....

Devon????

Devon is een graafschap in de Engelse regio South West England. 

 Aha!

Ik hoop echt dat mijn topografische deuk een beetje wordt opgevuld, zo...

Japans puntenslijpsel

Wauw. Ik vind dit fantastisch. Van zoiets onbenulligs als puntenslijpsel zulke mooie bloemen maken.
Je moet er maar opkomen.

En dat is natuurlijk vaak zo, dat dat geldt voor mooie dingen: je moet er maar opkomen.
De Japanse Haruka Misawa (klik!) kwam erop. Ze kwam op het idee om papier te bedrukken, dat strak op te rollen en dat vervolgens met een puntenslijper om te toveren tot deze prachtige bloemen.
Nogmaals wauw.

BewarenBewaren

Het smalle pad van de liefde

Jaaaaaaren geleden las ik een paar boeken van Vonne van der Meer. Prachtig vond ik ze, dus ik was blij om te zien dat er eentje van haar hand bij m'n Elly's choice abonnement zat, afgelopen mei.

Ik las "Het smalle pad van de liefde". Het verhaal gaat over twee echtparen, waarvan één stel in Frankrijk is gaan wonen nadat ze een van hun kinderen op een verschrikkelijke manier verloren zijn. Het andere stel komt elke zomer bij hen langs, en dan spelen hun kinderen met elkaar.
De liefde speelt een grote rol in het boek, wanneer er een romance ontstaat tussen twee van hen. Ook religie speelt een rol: ontluikend geloof, zal ik het maar noemen.



Ik vond het een mooi boek, maar na tweederde voorspelde ik het einde al. Nou doe ik dat wel vaker, maar dan ben ik door de schrijver op het verkeerde been gezet, word ik aan het twijfelen gebracht en blijft het lekker spannend. Deze keer niet, ik had het blijkbaar goed voorspeld en dat werd alleen maar bevestigd. Dat vond ik echt jammer.
Toch is het een aanrader, want Vonne van der Meer heeft een hele fijne stijl en het boek is echt mooi om te lezen...


Hier is de samenvatting van bol:

'Als de twee paren in elkaars gezelschap waren hing er iets verliefderigs in de lucht. Net genoeg om hun het gevoel te geven dat ze gevieren aantrekkelijker, grappiger en leniger van geest waren dan als paar.'

Een Nederlands gezin brengt al jaren de zomer door bij een Frans-Nederlands gezin, dat na de dood van het jongste kind in de Auvergne is gaan wonen. May en Pieter Akkerman zijn de vrienden van na het ongeluk, de precieze toedracht ervan kennen ze niet. De vriendschap tussen de families lijkt er een voor het leven - tot die zomer. 'Het smalle pad van de liefde' is een verhaal over een onmogelijke liefde die de weg vrijmaakt naar een ander verlangen. Een van de zeldzame boeken in onze tijd waarin van binnenuit een religieus ontwaken wordt verbeeld.

Een kleine gehaakte Lupo

De grote Lupo (ja, dat heb ik dus niet bedacht; zo heet het patroon nou eenmaal) haakte ik al een tijdje geleden, voor onze jongste. Zij is dol op knuffels, in allerlei opzichten. De miniversie haakte ik er vorige week bij.

Deze knuffels (er zijn er nog veeeeeeeel meer, trouwens) hebben een naam: Lalylala's, en je kunt de haakpatronen kopen in dit Etsy-winkeltje: klik!

Het kleintje maakte ik met dit (gratis) patroontje: klik!

De wol die ik gebruikte kocht ik bij Action, het is acryl.

Hier is een greep uit de overige patronen in dat leuke Etsy winkeltje:

Er zijn hele volksstammen haaksters verslaafd aan de patronen, er bestaat zelfs meerdere Facebook-groepen, waarin al die vrouwen elkaar met versgehaakte Lalylala's om de oren slaan. Echt!

Ik hou het bij deze. Denk ik.

Dwaallicht van Josha Zwaan

Ik was al ontzettend onder de indruk van Parnassia, het boek van Josha Zwaan dat ik jaren geleden las en laatst herlas.
Bij mijn Elly's choice-abonnement zat vorige maand een ander boek van haar: Dwaallicht.



Dit boek was ook heel mooi, zo knap dat deze schrijfster in staat is om je de hoofdpersoon heel goed te laten begrijpen. Iemand die uiteindelijk door de straten van Amsterdam zwerft, in zichzelf pratend en zonder rust te vinden. Zelfs haar gezin met drie opgroeiende kinderen en begripvolle man in de steek laat voor dat zwervende bestaan. Maar het kan, in haar beleving, niet anders. Ongelooflijk en diep triest.
Het boek maakte indruk op me. Het las niet gemakkelijk weg, maar bleef me desondanks boeien.

Ik werd benieuwd naar de schrijfster, die ik dus eens opzocht (hier: klik!). Ze heeft in haar jeugd een tijdje in West-Friesland gewoond, las ik Daar woon ik ook. Wat een toeval! En ze heeft ervaring met types zoals deze hoofdpersoon, blijkt:

Biografie

Josha Zwaan werd op 19 december 1963 geboren in Nieuw Zeeland, als dochter van Nederlandse immigranten. Toen zij drie jaar was verhuisde het gezin terug naar Nederland. Josha Zwaan groeide op in Zeeuws Vlaanderen, West-Friesland en op de Veluwe.
Na haar studies Andragologie en Sociale Pedagogiek (Vrije Universiteit Amsterdam) werkte zij jarenlang in de hulpverlening aan extreem problematische drugsgebruikers en in de jeugdhulpverlening. 

Hier is de samenvatting van bol:
Josha Zwaans hoopgevende roman 'Dwaallicht' gaat over leven met een psychische stoornis. In Dwaallicht wordt Marthes leven beheerst door angsten en wanen. Haar man Barend kijkt machteloos toe en hun kinderen zorgen inmiddels meer voor hun moeder dan zij voor hen. Tijdens een vakantie escaleert de situatie en Barend vertrekt met de kinderen. Marthe belandt in een psychose en zwerft wekenlang door Amsterdam. Heel voorzichtig leert ze zichzelf te accepteren en een sprankje zelfvertrouwen groeit. Maar past zij nog in het leven van haar gezin? Met haar prachtige en poëtische stijl weet auteur Josha Zwaan scherpe emoties voelbaar te maken. Dwaallicht is een roman over liefde, waanzin en verlangen. Maar ook over literatuur, muziek en andere vormen van schoonheid. Josha Zwaan debuteerde in 2010 met Parnassia, dat lovend werd ontvangen. In 2013 volgde het even prachtige Zeevonk.

Een vader met groen haar

Wie wil dat nou niet? En dus knutselde ik met de kinderen op school deze vaders:

Het is een pantykous, gevuld met zaagsel. Bovenop de kop, en dus onderin de sok, zit een laagje graszaad. 

We hebben veel lol gemaakt tijdens het maken van deze koppen. Eén kind vertelde dat ze thuis ooit zo'n kop hadden. Die hadden ze ergens gekocht en die heette Jeroen Groen, hahaha!

Fijne vaderdag, allemaal!

Een ouwe pistachetaart

Eigenlijk is dit al een oude taart, ik was totaal vergeten om 'm te bloggen. Nu kwam ik de foto weer tegen en kon ik het toch niet laten om 'm hier nog even te laten zien:

Ik maakte dit taartje voor mijn lief, die op 1 juni 40 jaar werd. 

Het is een pistachetaart, gevuld met lemon curd.

Dat laatste maakte ik voor het eerst, en mijn hemel, wat is dat zalig, zeg!

Hier is het recept:

Voor de taart:

55 gram gedopte pistachenoten

170 gram boter

3 eieren

110 gram zelfrijzend bakmeel

Maal de pistachenoten fijn in de keukenmachine of met een staafmixer.

Klop de boter en suiker licht en luchtig, klop dan 1 voor 1 de eitjes erdoor.

Roer de pistachenoten erdoor, maar niet alles; bewaar ook wat als garnering.

 Zeef het meel erboven en vouw dat er voorzichtig en rustig doorheen.

Schep het in een kleine ingevette springvorm (20-23 cm). Bak dit 20-25 minuten; als je er op drukt moet de taart terugveren. Laat afkoelen en snij de taart door, zodat je twee lagen krijgt.

Voor de vulling:

2,5 eetlepel lemoncurd (ik maakte 't zelf: klik!)

120 ml zure room

Roer de lemoncurd en de zure room door elkaar en bestrijk de onderste taarthelft ermee. Leg de bovenste taart er bovenop.

Voor het glazuur:

150 gram gezeefde poedersuiker

1 eiwit

3/4 tl citroensap

groene kleurstof

Klop de poedersuiker geleidelijk door het eiwit, zodat er een dikke, glanzende massa ontstaat. Klop dan het citroensap erdoor en een heel klein beetje groene kleurstof. Bestrijk de taart ermee.

Decoreer met wat viooltjes uit de tuin (alle viooltjes zijn eetbaar, gelukkig) en de overgebleven gehakte pistachenootjes.

Eet smakelijk!

BewarenBewaren

"LEEF!" van Laura Maaskant

Een tijdje terug ging ik met mijn tante een dagje naar Utrecht. Ik nam de trein, omdat ik dan lekker twee keer anderhalf uur kon lezen.
Op de heenreis begon ik in een vers Elly's choice boek. Binnen 10 minuten zat ik te slikken en te knipperen om mijn tranen binnen te houden, wat nauwelijks lukte, pffff, wat een aangrijpend verhaal...

Ik las LEEF! van Laura Maaskant.
Het boek is autobiografisch, geschreven door een meisje dat op haar vijftiende ziek wordt, de strijd aanbindt, genezen lijkt, maar drie jaar later toch weer te pakken wordt genomen door het monster dat kanker heet.

Ze wilde dolgraag het boek voltooien om zo aan mensen te vertellen dat het leven een geschenk is, dat je moet koesteren. En dat vechten zinloos is, maar dat je je lot beter kunt omarmen. Je kunt beter genieten van het nu, dan de toekomst overschatten, vindt ze.
Daarom heet het boek natuurlijk ook LEEF!
Ik moet weer slikken nu ik het opschrijf.

Het is haar gelukt, ze heeft het boek kunnen voltooien, gelukkig. Er werd zelfs een theatervoorstelling van gemaakt.
Ik kwam terecht op haar website, (klik!) waar ik haar blog vond. Het laatste bericht daar was van december 2015. Ik schrok, maar vond een bericht in het AD, met als titel: Doodzieke Laura ziet af van behandeling maar omarmt de tijd. Ze is dus nog in leven.

Verder vond ik dit filmpje van een kort interview met haar bij Knevel en van de Brink.

Kortom; ze geniet van elke dag dat ze LEEF!t.
Ongelooflijk.
Wat een mooie levensles.

Het boek had ik trouwens uit voordat ik weer thuis was, 's avonds....

Kristy rok

Yes! Onze oudste is na jaaaaaaarenlange afwezigheid terug in het land van de rokjes en jurkjes!

Ze naaide voor zichzelf deze leuke kokerrok uit de La maison Victor en deed 'm meteen twee dagen achter elkaar aan naar school. Te gek, toch?

Met een kinkje in de kabel naar Berlijn

Vorige week verraste ik mijn liefste voor zijn veertigste verjaardag met een paar dagen Berlijn.

Hij reist heel vaak voor zijn werk en is dus gewend aan alles wat daarbij komt kijken, en ik was dus een echt groentje in het land van Expedia, Schiphol, inchecken en paspoortcontroles.

Dat bleek toen mijn echtgenoot online ging inchecken. Mijn naam klopte niet op het ticket. Zucht. Dat had ik dus zelf gedaan en ook drie keer bevestigd.  Nogmaals zucht.

Had ik 6 weken mijn mond niet voorbijgepraat, achter zijn rug om al zijn afspraken, die hij maakte voor de dagen dat we weg zouden zijn, afgebeld, oppas geregeld, daar mijn mond ook niet over voorbijgepraat, alles online geboekt bij mijn hartsvriendin, zodat het niet te traceren was in zoekgeschiedenis of Rabobank-app... Was ik er toch in geslaagd nog een flinke kink in de kabel te veroorzaken.

Want er was meteen paniek, bij Expedia, op Schiphol, waar we ook heen belden, 24 uur van tevoren, het zag ernaar uit dat we een nieuw (!!!!) ticket moesten kopen.

Uren te vroeg verschenen we op Schiphol, klaar om tegenslag te incasseren, met genoeg uren om flink te balen en dan met de moed der wanhoop daar iets van mindfulness  tegenaan te smijten, om dan toch nog ONTSPANNEN en GENIETEND op reis te gaan.

We kwamen aan, checkten in en konden doorlopen. 

Pfffffff. Een echte sisser was het, en omdat het zonde zou zijn om ons daarna druk te maken over al die paniektypes van Expedia en Schiphol die we de dag ervoor aan de lijn hadden, deden we dat dus niet. Nou ja, bijna niet.

Een paar uur later waren we er.

Het was er heerlijk, het enige minpuntje vond ik, dat er weinig dames in leuke jurkjes en op mooie hakjes flaneerden (daar kan ik altijd zo van genieten).

Maar inplaats daarvan troffen we deze reclame op vele plekken in de stad aan. Om je te bescheuren!

En wat vind je van deze foto? Om te zoenen, toch?!

Berlijn, we komen terug!!!

Een dame die roert

Die houtbrander, waar ik het eerder (klik!) al 'ns over had, blijft een leuk ding.
Hij werd weer eens tevoorschijn getoverd, ik keek om me heen, zag de pollepel, en toen...

Binnenkort krijgt ze vast nog wel wat gezelschap, daar in die oude zoutpot. 

Burn, baby, burn!

Een beetje van mezelf en een beetje van de Hema

Voor een piepklein pasgeboren mannetje flockte ik weer 'ns wat.

De olifantjes van zijn schattige geboortekaartje wandelen nu over een vestje van de Hema.

Welkom op de wereld, kleine Lucas!

Een tasje van leer

Ik wilde graag een kleiner tasje, dat mee kan op vakantie. Omdat ik het altijd zo zonde vind om mijn mooie handtas mee te nemen in de tent en naar het strand.

Naar eigen ontwerp, met leer van de Noordermarkt, naaide ik dit tasje:

De voorkant

De achterkant

Het was leuk om met dat leer aan de slag te gaan.

Voor de binnenkant gebruikte ik een lapje dat mijn lief meenam uit Amerika.

Het is jammer dat je niet kunt ruiken, want o, wat ruikt dat leer zalig!!