Afgeleid

Op de momenten dat ik thuiskom, gevaarlijk slingerend omdat mijn fiets volgestouwd is met boodschappen, en een uur later vol goede moed aan een heerlijk recept begin en tot de conclusie kom dat ik twee héél belangrijke ingrediënten ben vergeten, terwijl ze echt op mijn lijstje stonden en ik dat hele lijstje heb gecheckt voor ik in de rij ging staan, wens ik dat ik mijn sofinummer niet uit mijn hoofd wist. Het neemt zo ongelooflijk veel plaats in beslag en ik heb het nooit nodig. Maar ik hoorde het en het zat erin, en het is ook nog eens een hele ingewikkelde. Het is maar een deel van het probleem, want waar anderen mensen hun focus op iets richten en zich niet laten afleiden door wat dan ook, gebeurt dat mij om de haverklap. Grote kans dat ik mijn vlak-voor-de-kassa-boodschappenlijstje-check heb gedaan in het pad met tijdschriften en dat de Linda me begon te roepen en dat ik dat echt probeerde te negeren, maar dat ik op een gegeven moment toch een snelle blik wierp op de cover "Liever slim dan mooi" en dat er toen gedachten door me heen flitsten zoals: "Hoe zou Geert Wilders daar over denken, hij kan allebei immers nog kiezen..." Dit alles natuurlijk terwijl ik dat lijstje checkte want omdat ik een vrouw ben ga ik daar ondertussen mee door, wij kunnen immers twee of meer dingen tegelijk en zo heb ik straal over het flesje room en de kipfilet heen gelezen, die best wel onmisbaar zijn in een italiaanse hartige taart met kip. Die ik dus op dit moment aan het maken ben, dat wil zeggen ik ben halverwege en toen dacht ik eraan dat ik de tandarts nog moest bellen, wiens nummer ik moest opzoeken in de laptop waarop mijn oog getrokken werd naar het handige favorieten-balkje bovenin het scherm en ik dus op mijn blogje belandde. Het geheugen interesseert mij mateloos, dat snap je, want het is toch ook wonderlijk dat een voorval door iedereen anders onthouden wordt, omdat wij de gaten gezellig zelf invullen, hetgeen bijvoorbeeld de rechtsgang ernstig belemmert. Daarom ben ik ook zo benieuwd naar het boek""Het geheugenpaleis" van Joshua Foer, o ja! Dat heb ik al een paar weken geleden op mijn E-reader gezet, maar dat was ik vergeten. Ik ga er nu lekker in beginnen!

PVV en de Polen

Van de blog van Bettie (klik!) een goed idee om de waterstofperoxidekoning onderuit te halen:

Een ideetje van Hanneke Groenteman:

PVV en de Polen
Willen jullie deze mail dóórsturen aan zoveel mogelijk mensen?? Ik heb me wat bedacht:
Er is ophef over de site van de PVV, waar je kunt klagen over de Oost-Europeanen.
Men oefent druk op Rutte uit, om die site als 'verwerpelijk' af te keuren.
Ik ben daar gaan kijken. Je kon klikken op 'Meldt Uw Verhaal Hier'
Je kan daar met ja/nee aanvinken of je last hebt van overlast, crimineel gedrag, geweld e.d.
Ik heb meegedaan - grijns - en overal 'nee' op geklikt. Nee hoor, nergens last van...
het zou een grap zijn als we een soort kettingreactie kunnen veroorzaken:
duizenden mensen die aanklikken, dat ze óók geen last hebben.
Dat zou die hele PVV actie onderuit halen.
Wilders zegt dat hij met de uitkomst naar de minister stapt - haha,
Dan moet hij bekennen dat duizenden hebben gezegd géén last te
hebben.
Doe mee, klik op de link, en haal die site zo onderuit!
http://www.meldpuntmiddenenoosteuropeanen.nl/

Directeurenleed

Toen ik nog jong was en lekker fanatiek meer dan full-time werkte vond ik mijn droombaan, tenminste, dat dacht ik toen nog, door een verkeerd telefoonnummer te draaien. Allemaal voorbestemd ben je dan geneigd te denken want het kwam op mijn pad, het leven nam zijn eigen loop, ik stroomde met de rivier mee en meer van dat soort dingen. Er bleek een nieuwe school opgericht te worden in een wijk die werd gebouwd aan de rand van Beverwijk, en die school zou over een half jaar opengaan. De directeur nodigde me bij hem thuis uit voor een soort van sollicitatiegesprek en daar had al een bel moeten gaan rinkelen, maar die was zeker net kapot en omdat mijn oogkleppen blijkbaar wel stevig op mijn hoofd vastzaten zag ik niet dat deze man niet echt het vertrouwen uitstraalde dat je bij de gemiddelde schooldirecteur zou verwachten. Het was typisch het huis van een vrijgezel, met goed gevulde asbakken en alleen meubels die je ook echt nodig hebt. Ik werd aangenomen, sterker nog, hij wilde me heel graag hebben en ook die woorden hadden die kapotte bel normaal gesproken op volle sterkte af moeten laten gaan.
Mijn auto leed er ook onder, slingerend door de bonken bouwprut die zich aan de onderkant verzamelden reed ik elke dag naar de school, die tijdelijk gehuisvest was een containerachtig gebouwtje om vol goede moed het onderwijs te verzorgen van de pas verhuisde kinderen. Het begon met een klasje van zes, wat mijn taak er niet makkelijker op maakte, omdat ze nogal varieerden in leeftijd en ik dus reken, taal en leesles probeerde te geven op allerlei verschillende niveaus en ondertussen de twee kleuters die er omheen huppelden poogde te leren veters strikken, tellen, knopen los- en vastmaken en al die dingen meer. De directeur had het op zijn manier druk met het verzamelen van krantenberichten over de nieuwe wijk en school, die hij neerflikkerde in de archiefkasten in zijn kantoor, het verbranden van afval achter de school middels een grote fik, omdat we nog geen containers hadden want het aanvragen kostte hem teveel tijd, geld of energie, of alledrie, het kletsen en flirten met de moeders op het plein die blijkbaar mijn inmiddels afgevallen oogkleppen hadden gevonden en nu op hun beurt de ongeschoren kin, de roos op de schouders en de sigarettenwalm negeerden en zich lieten paaien door zijn gezellige gesprekken over Frankrijk en de goede wijn daar en zijn grootse plannen met deze nieuwe school.
Wanneer de moeders naar huis vertrokken droop hij af naar zijn kantoor, waar hij tussen de rondslingerende papieren zijn computermuis terugvond om zich te vermaken met een potje online bridgen of patience.
Om het een beetje leuk te maken organiseerde ik een speurtocht door de wijk, we waren inmiddels gegroeid tot 3 groepen, wat in schril contrast stond met onze buurschool die bloeide als een veld zonnebloemen in het door onze directeur zo geliefde Frankrijk. Een speurtocht dus en hij nam ook een groepje onder zijn hoede, voor de zekerheid bovenbouwers, die geen nadelige gevolgen zouden ondervinden van zijn bijzondere humor en gebrek aan leiderschap. Niets bleek minder waar, hij keerde na een half uur terug met de mededeling "Lars is kwijt, hoor". Waarop hij zich terugtrok in zijn kantoor, zich van zijn schoenen ontdeed, dat hele stuk lopen was hem blijkbaar opgebroken, en een sigaret opstak. Ik verzin dit niet.
Na een aantal maanden meldde hij zich ziek, moe als hij was van alle pogingen hem het vuur aan de schenen te leggen, brieven aan het bestuur en eindeloze discussies over wiens taak het nou eigenlijk was om de nieuwsbrief voor de ouders te schrijven en met beleidsstukken op de proppen te komen. De bedrijfsarts begreep hem volkomen, ik weet niet hoe die oogkleppen nou weer bij hem terecht waren gekomen, en schreef hem rust voor, waarop hij achter het stuur van zijn doorrookte oude mercedes, gevuld met lege pakjes en de bijbehorende uitgedrukte peuken, in de haast weggeschoren grijze stoppels en bergen roos kroop, naar Frankrijk scheurde en daar ging zitten vissen.
Was hij daar maar gebleven...

Skylander

Vandaag kennis gemaakt met een stelletje ongure types; skylanders heten ze en ik hoop hartgrondig dat de evolutie voor dit soort gedrochten in het echt een stokje zal steken. Het schijnt dat massa's jongetjes elkaar dolgelukkig opzoeken om met deze figuren een land te veroveren, maar waar laten ze ze daarna dan? En dat veroverde land, wat gaan ze daarmee eigenlijk doen?
Tot nu toe was het bestaan van dit spel aan ons voorbij gegaan, pfff wat ben ik blij dat ik dochters heb die zoet bibliotheekje, vadertje en moedertje of in het ergste geval ziekenhuisje spelen. Lekker realistisch, vast oefenen voor de toekomst, waarin ze het broodnodige afschieten en bombarderen wijselijk aan de andere sekse overlaten. De verpleging achteraf nemen ze heus graag op hun ranke schoudertjes, daar twijfel ik niet aan.

Doe het zelf

Als in ons leven tijd genoeg zou zijn voor alle plannen die we hebben, zou elke dag minimaal 60 uur langer moeten duren en dan heb ik het over zelfmaak-plannen. Het lijkt wel een soort ziekte; toen de wc begon te verouderen, en dat deed 'ie al voordat we hier kwamen wonen, werd hier in huis meteen geroepen dat we dat zèlf wel doen. De eerstvolgende keer dat in het krantje van de plaatselijke bouwmarkt, die trouwens inmiddels is uitgedijd tot een uit de kluiten gewassen, fris opgeruimde, ruim opgezette Gamma, waar je graag naartoe vlucht als je eigen verbouwing je dwingt om te bivakkeren op een tiende van je woonkamer, omringd door werkbank en cirkelzaag, iets toilet-gerelateerds in de aanbieding was spoedden wij ons erheen en namen alles wat nodig was mee, zodat we nu al 3 jaar staren naar de hangende toiletpot in grote blauwe doos, die in de garage hinderlijk in de weg staat en ik ben benieuwd of we de accessoires, zoals hippe toiletrolhouder en dito handdoekhaakje nog kunnen terugvinden als uiteindelijk het moment aanbreekt dat we ze uit de verpakking moeten halen.
Al het verbouwen dat er wel van kwam heeft veel goeds opgeleverd moet ik er meteen bij zeggen, ons vorige huis was uiteindelijk precies zoals we het hebben wilden; met lage stopcontacten om de twee meter, een prachtige serre, een handige bijkeuken en erker aan de voorkant. Alleen jammer dat het niet op de goede plek stond, we kwamen er na anderhalf jaar zwoegen achter dat mijn liefste toch wel veel tijd verloor aan het dagelijkse woon-werkverkeer, dus toen alles af was hebben we het met hangende pootjes verkocht. Waarna we in ons huidige huis trokken, dat gelukkig door de vorige bewoners al flink was uitgebouwd, alleen de puntjes hoefden nog op de spreekwoordelijke i. Een van die puntjes was de vloer, wij wilden hout en er lagen ontzettend goed vastgelijmde plavuizen, waarop je dus niet zo makkelijk hout kunt leggen, weten wij inmiddels heel goed. Er werd opgeruwd en er werden om de zoveel centimeter gaatjes geboord, zodat we die houten vloerplanken lekker stevig vast konden maken om geen last te krijgen van werking en golven en scheluw en dat soort vaktermen. Heel even hadden we ook een fontein in huis, en heel even bleef ik er verwonderd naar kijken, dat komt nog best hoog, dacht ik, voor zo'n klein gaatje! Toen drongen de werkelijkheid en de stem van mijn echtgenoot weer tot me door en rende ik naar het gaatje om er mijn duim op te drukken, zodat mijn lief op zoek kon naar iets wat geloof ik een afsluiter heet, maar dat weet ik niet meer want ik zat me af te vragen wie dat nou ook weer was met zijn duim in een dijk, die het land behoedde voor een grote overstroming.
De loodgieter kwam en ik zag in zijn ogen dat hij er binnenpret om had, maar hij probeerde dat te verhullen door hard aan het werk te gaan en het stukje pijp te vervangen. We hebben het stukje pijp met gaatje bewaard, het staat met datum erop te prijken tussen buitenlands geld, eerste tandjes, gekregen gelukspoppetjes, souvenirs van verre reizen en theaterkaartjes in onze letterbak vol herinneringen boven de zoldertrap.
Helaas kreeg dit stukje pijp al na 1 dag gezelschap van nog zo'n stukje, want ja, wij zijn dus wel ezels, en deden het voor de zekerheid nog een keer, de volgende dag. Zucht.

Witte pijp met blauwe letters, het gaatje is door-en-door, dus eigenlijk zijn er 2 gaatjes, zelfs.

Met een loep lukt het misschien, kijk;
 een dun ringetje pijp, met gaatje erin en kaartje eraan.
Mijn lief is wetenschapper en goed documenteren is een grote voorliefde van hem.

De liefde, toen, nu en... straks.

Het ging vroeger veel te makkelijk, een of andere knakker met een leuke kop en dito haar hoefde maar een praatje met me aan te knopen in kroeg, park of schoolkantine en voor ik het wist stond ik vol overgave te zoenen, hoppa, mijn hart stond alweer in vuur en vlam . Een aansteker was er niks bij maar in tegenstelling tot de Zippo, die zelfs met windkracht 10 blijft branden was bij mij de interesse ook weer gauw over, en zie er dan maar weer een beetje netjes vanaf te komen. Als een stukje dubbelzijdig plakband bleven sommige kandidaten aan me kleven, waardoor ik hardnekkig moest blijven schudden en rukken om er vanaf te komen.
Ontelbare keren heb ik staan zwijmelen en babbelen aan de rand van de dansvloer voor zover dat mogelijk was tussen de oorverdovende hiphop-beats door die toen als "onwijs gaaf" werden bestempeld, te vergelijken met het "doodziek, man" van nu. Ja, dat waren nog eens tijden, dat je elkaar "d'r uit danste" door te hiphoppen op die dansvloer, wat allemaal een serieuze zaak was, daar in de dorpsdisco, met weemoed kijk ik erop terug, maar een heel ander gevoel bekruipt me als ik me bedenk dat dit zich over een paar jaar zal gaan herhalen als onze dochters aan het uitgaansfront verschijnen. Nu leven ze nog in de heerlijke veronderstelling dat je gehuld in een paillettenjurkje met dito hakkenschoenen en tasje werkelijk naar de disco gaat om te dansen met je vriendinnen, net als Barbie. Wat een heerlijke onschuld, het grote mensen leven is nog één groot luchtkasteel, waar wel al volop plannen voor worden gemaakt. En de liefde... die is er ook al, sinds de kleuterklas is onze oudste dikke maatjes met een leuke jongen uit haar klas en ze hebben toen al besloten later te gaan trouwen, al fietst er zo nu en dan gezellig even een andere klasgenoten-verkering tussendoor. Ze heeft goede smaak, dat moet ik zeggen, deze jongen willen we graag in de familie en ik blijf even lekker bij haar zitten in haar luchtkasteel, mijn ogen sluitend voor het feit dat ze over twintig jaar misschien niet eens meer weet hoe hij heet. Dat ze ook al uitvoerig alle details van hun latere leven bespreken, zoals het wonen op een boerderij, en het werk dat ze dan allebei zullen doen, wat dan gek genoeg weer niets met die boerderij te maken heeft, was me bekend, dus toen ze me vlak voor de welterustenkus vertelde dat ze niet meer weet of ze wel kinderen wil met deze jongen had ik niet verbaasd hoeven zijn, eigenlijk. "Waarom niet?" kon ik natuurlijk niet nalaten te vragen, en het antwoord deed mijn vertrouwen in deze huwelijkskandidaat ernstig wankelen. "Nou, hij wil liever geen kinderen, maar hij zei dat ik er dan gewoon zelf voor moet zorgen, als ik het dan zo nodig wil."

Puinhoop

Met de rest van het gezin op school en werk heb ik het huis weer voor mezelf alleen en omdat ik me nu weer enigszins kan voortbewegen, laten de blondies de meeste spullen weer gezellig achter zich aan slingeren. Eigenlijk mag ik daarover niet klagen, ze hebben het duidelijk van mij, ik was vroeger geen haar beter, zelfs vele malen slechter. In de puinhoop die mijn kamer heette had ik een prachtige passpiegel op een standaard die voor de geoefende kijker te ontdekken was ergens tussen de bergen boeken, vuile en schone was en allerhande meidenspullen. Mijn kleding legde ik heel handig op mijn bureaustoel neer, zodat ik daar na het nodige graai- en zoekwerk altijd kon vinden wat ik zocht en door even flink te ruiken was meteen duidelijk of het vies was en dus terug werd gegooid op de stoel, of schoon, en dus geschikt voor een lekkere pas sessie voor die spiegel. Toen ik op een dag mijn goedgevulde winterjas op de berg kleren bovenop die bureaustoel gooide en vervolgens naar de wc rende, hoorde ik vanaf de pot een enorm gedonder. De stoel was overbelast geraakt en uit protest achterover gekanteld, recht de spiegel in. Een grote barst zou me er vanaf dat moment altijd aan herinneren dat ik mijn kleren beter naast de stoel kon neergooien. Zat ook lekkerder trouwens, op die stoel dan bedoel ik.
Met de moed der wanhoop werden er briefjes neergelegd waarop bijvoorbeeld "ik ben je lievelingsboek, ik lig hier nu al 3 weken, ruim me op!" stond, maar ook dat mocht niet baten, mijn drang tot het laten rondslingeren van mijn eigendommen breidde zich alleen maar uit, zelfs tot de middelbare school, waar mijn vriendinnen me attendeerden op mijn jas, etui of werkstuk dat ik tijdens het kwebbelend verlaten van het lokaal natuurlijk weer achterliet. Toen ik er na een lange dag van hard bijkletsen en tussendoor opletten en meeschrijven in de les op school achter kwam dat ik mijn jas weer eens ergens had laten slingeren, ging ik maar weer op zoek. Slenterend door de lange gangen wierp ik in elk lokaal een blik en daar zag ik 'm over een stoel hangen, onbereikbaar, omdat er tentamens waren, net begonnen... Nou ja, ik hou me maar vast aan deze poster en laat de bende de bende.

Koekjes bakken

Na een lange periode van op de bank zitten, kilometers wol en katoen haken, bloggen, facebooken, lopen met krukken, hobbelen met charmante klittenbandschoen, nog meer haken, en dan maar weer facebooken en weer een stukje bloggen ben ik weer opgekrabbeld en kan ik nu weer lopen nou ja, lopen, jij noemt het lopen, zegt mijn echtgenoot en hij heeft gelijk. Met mijn ongelooflijk lage tempo word ik zwaaiend en fluitend ingehaald door alle schildpadden en slakken uit de omgeving, maar goed, ik kom dus weer vooruit. Tijd om mijn neus weer eens op het werk te laten zien en om daar goede sier te maken en mijn collega's te bedanken voor alle bloemen, kaarten en bezoekjes heb ik pump- en voetenkoekjes gebakken, op deze manier:

Zet alle ingrediënten klaar en kom tot de conclusie dat je geen citroen hebt, wat vreemd is want gisteren heb je alles voor dit recept in huis laten halen door je liefste.
Laat je afleiden door je gezin dat The Voice Kids zit te  kijken, omdat het op zo'n laat tijdstip komt heb je het gedownload en nu schallen dus allerhande mooie kinderstemmetjes met dito gezichtjes, opvallend genoeg, de voorselectie was niet alleen op basis van stemgeluid, denk ik, door de woonkamer. Kom na 10 minuten tot het besef dat je koekjes ging bakken en druip weer af naar de keuken, waar je 200 gram boter in de magnetron zacht laat worden en 3 eieren in een kom stukslaat, waarvan je de druipende schalen net naast de prullenbak laat vallen. Haal het pakje zachte boter uit de magnetron en doe die bij de eieren in de kom. Lees hoe het verder moet in het kookboek en kom tot de conclusie dat je 2 recepten die onder elkaar staan in het boek door elkaar hebt gehaald waardoor je gelukkig dus helemaal geen citroen nodig hebt, maar helaas ook geen eieren. Probeer de boter tussen het eierstruif vandaan uit de kom te halen, gelukkig heeft 'ie nog zijn rechthoekige vorm en enige samenhang maar knijp toch iets te hard en bedenk je, terwijl je de zachte boter tussen je vingers door voelt glippen waar je die geredde boter eigenlijk in wilde doen. Doe met je andere hand de la met schaaltjes open en mors wat ei en boter in die la, waarna je de boter in de kom laat glijden en de eieren dan maar in de gootsteen wegspoelt. Mix de boter met een eetlepel vanillesuiker en 100 gram kristalsuiker. Doe er 300 gram bloem bij en zet de mixer weer aan, waarna je je weer haarfijn herinnert hoe de vorige keer de keuken ook wit zag van de weggestoven bloem uit de mixer.
Bedenk je ineens dat het eigenlijk nog leuker is om wat verschillende smaken koekjes te bakken en ga op zoek naar geschikte ingrediënten, zoals kokos, kaneel, pijnboompitten, sinaasappelrasp en frambozenjam. Bedenk je dat je geen jam hebt, maar wel caramels, snijd die in piepkleine stukjes en kneed ze door een kwart van het deeg. Het deeg plakt verschrikkelijk, wat je eraan doet herinneren om de volgende keer je peperdure trouwring vooraf van je vinger te trekken. Kneed door nog een kwart van het heerlijke deeg kaneel en nog wat suiker, door het volgende kwart de gemalen kokos en tenslotte de pijnboompitten en sinaasappelrasp door het laatste deeg. Laat het deeg een uur rusten in de koelkast.

Haal het deeg uit de koelkast, het is weer helemaal hard geworden natuurlijk dus kneed het weer soepel, rol het uit en bemerk dat het in zijn geheel aan de deegroller blijft plakken. Stuif meer bloem op het aanrecht dan er al lag door het mixer-incident en rol het deeg weer uit. Steek er pumps en voetjes uit, wat natuurlijk bemoeilijkt wordt door de stukjes caramel en pijnboompitten, zet stug door en merk dat het deeg steeds warmer en dus plakkeriger wordt. Bestuif het aanrecht met nog meer bloem en daarna nog meer. Blijf koekjes uitsteken en vraag je af of het nou een recept voor kruimeldeeg was en of de hakken van alle pumps af zullen breken maar dat maakt toch niet uit want je mag zelf nooit meer hakken dan 3 cm hoog aan, dus dan is het een mooie verwijzing naar de werkelijkheid.
Laat de koekjes op 175 graden 10 minuten bakken in de oven en merk dat alle stukjes caramel gesmolten zijn, wat gaten heeft veroorzaakt die de pumps en voetjes een soort zweterig pussend, etterend voorkomen geeft. Geef die koekjes aan je gezin en neem de rest mee naar je collega's.

117 red een kinderleven

Wanneer een medemens als een zak aardappels in elkaar zakt, terwijl je daar bijvoorbeeld naast staat in de Hema, ik noem maar een herkenbare plek, bel je natuurijk meteen naar de hulptroepen, die met gillende sirenes en ingewikkelde apparaten het slachtoffer nieuw leven inblazen, of liever het nog resterende beetje leven weer oppeppen, zodat die medemens eventueel na langdurig revalideren uiteindelijk weer verder kan winkelen in voornoemde Hema. Een goede gang van zaken waarvan ik hoop dat het wat mijzelf betreft blijft bij de ervaring die ik had in New York (klik). Net zo hard hoop ik dat het uitgemergelde paard in de wei, of de verwaarloosde hond ergens in een kelder bij de buren, die ze dan zelf gegraven moeten hebben, trouwens, want de huizen in onze buurt hebben geen kelder en als ze dan al die moeite doen om er een te graven vraag ik me af of het slachtoffer bij een hond blijft, maar dat terzijde, hoop ik dus dat iemand anders al één-vier-vier heeft gebeld, want ik denk dat ik van schaamte geen woord meer zou kunnen uitbrengen en dat is uniek voor mij want ik klets iedereen tot vervelens toe de oren van het hoofd, normaal gesproken. Schaamte omdat ik meteen zou denken aan mensenleed, wat maar twee luttele cijfertje scheelt, voor je het weet heb je wel de verkeerde hulpdienst aan de lijn en wordt er voor straf naar je ouders gebeld en beland je op de zwarte lijst en moet je een volgende keer dat het mis is in blinde paniek een onschuldige voorbijganger aanklampen en hem smeken om één-één-twee te bellen. Natuurlijk wil ik heus ook elke dierenverwaarlozer aan de hoogste boom hangen, ik stel me een miezerig mannetje voor, kromme rug, regenlaarzen, smerige zuidwester, ooit bij Jambers zijn debuut gemaakt en sindsdien afgegeleden tot de krochten van onze maatschappij. Altijd bij zijn moeder gewoond tot ze op een koude winterdag overleed en hij haar eigenhandig heeft begraven, eenzaam worstelend met zijn schep in de bevroren boerderijgrond. Het is natuurlijk al veel eerder misgegaan denk ik, op school altijd gepest en onbegrepen en het grootste deel van de dag volkomen genegeerd door klasgenootjes die wèl de laatste mode, muziek en elkaar begrepen. En daar wil ik me wel voor inzetten, met liefde stort ik me op mijn vak, om de onfortuinlijke kinderen die het door schrijnende problemen vriendelijk gezegd wat onhandiger aanpakken in het leven, lees: met meubilair en schuttingtaal smijten wanneer het hen uitkomt, er een sport van maken om alle regels en afspraken te omzeilen en zo wanhopig proberen hun driften te volgen die wij net zo hardnekkig in de kiem proberen te smoren, of zich juist eenzaam terugtrekken in hun eigen gedachten, het begin van een basis te bieden waarop ze kunnen gaan bouwen en niet af te glijden en als dierenmishandelaar of erger door het leven te gaan. Dus wat mij betreft beter investeren in onderwijs dan in animalcops met bijbehorende hulplijn.
First things first.

Jungle

In de dicht begroeide jungle die ze internet noemen heb ik nu een plekje veroverd op Twitter, alleen al voor die leuke vogel, die het trouwens geen 3 dagen zou volhouden in de echte jungle, en dat schept voor mij al gauw een band, want datzelfde geldt voor mij, ik ben geen echt meisje blijkbaar.
Nu volg ik dus mensen op Twitter, en word ik in voor mij nog redelijk onbegrijpelijke taal doorspekt met hekjes en apenstaartjes maar ik leer gelukkig snel, op de hoogte gehouden van het reilen en zeilen van mijn vrienden en idolen, maar degene waarop ik me echt verheugde heeft me hevig teleurgesteld. In mijn hoofd had ik deze man een heel ander leven toebedeeld, realiseer ik me nu. Een artistiek leven, met eenzame late avonden vol wijn, zich laat in de middag uit bed slepend om vanachter laptop danwel ouderwetse computer met nog zo'n lekker dikke crémekleurige beeldbuis Twitter te verrijken met mooie beschouwingen en prachtige uitspraken, vol kwinkslagen naar hetgeen hem bezighoudt, en daar was ik nou zo benieuwd naar, want dat zou het gewone tot op grote hoogten ontstijgen.
Niks is minder waar, gisteren twitterde hij: "Ik zit te denken aan zo'n huispak". en: "Knoop doorgehakt. Huispak gaat er komen. Twijfel alleen tussen streep of ruit". Vervolgens laaide de hoop op diepzinniger uitspraken op toen ik las: "Hele uitzending de wereld draait door over elfstedentocht.... Ik ben er klaar voor". En na nog een tweet over DWDD wist ik het zeker, nu zal hij met iets moois op de proppen komen dus ik bleef gespannen wachten op zijn volgende tweet, maar helaas: "Overigens, het worden ruitjes, met een blauwe katoenen riem". Nico Dijkshoorn, je bent van je voetstuk gelazerd.

Klik op de vogel om me te volgen op Twitter (en als ik ooit zo groot word als Nico beloof ik prachtige beschouwingen).

Belasting

Na dagen van uitgebreid kinderachtig uitstelgedrag, waarin ik allerhande erg-belangrijke-dingen-die-echt-moeten-gebeuren had verzonnen, zoals het zinloze schoonmaken van de schoenenkast, het nutteloos doorzoeken van Marktplaats om precies die stoeltjes te vinden die ik in mijn hoofd zelf heb verzonnen en die een waanzinnige aanvulling zullen zijn op ons interieur, het totaal onbelangrijke rangschikken van de dvd's op alfabet, of nee, toch maar op genre, o nee, nou laat het dan toch maar zo en ik kan de hoesjes toch ook niet meer vinden, opende ik doodmoe de brief van de belastingdienst over de kinderopvangtoeslag. Vooruit dan maar, dacht ik, toen ik las dat er een rekenvoorbeeld op de website te vinden was, maar ze hadden niet vermeld dat dit rekenvoorbeeld zich vakkundig schuil wist te houden, verstopt in een klein uithoekje van de website, waar het grinnikend zat te wachten tot het gevonden werd. "Buut rekenvoorbeeld!" riep ik na ruim een kwartier rondscrollen en klikken. Maar zo snel gaf het zich niet gewonnen, je moest bijvoorbeeld je toetsingsinkomen paraat hebben.
Door een ongetwijfeld vreemde verbinding in mijn hersens, die ik in het boek van Dick Swaab nog niet gevonden heb, weet ik mijn sofinummer uit mijn hoofd. Dat geeft hoop, zou je denken, maar helaas vergeet ik wel op slag wat ik ook al weer bij Deen moest kopen, dat ík het konijn eten zou geven en dat de klas van mijn oudste een kwartier eerder op school moest zijn voor een toneelvoorstelling, laat staan mijn toetsinginkomen. Of zouden ze het toetsingsinkomen van ons samen bedoelen, vraag ik me af terwijl het rekenvoorbeeld begint te gapen en sjokkend de aftocht blaast, naar een nieuwe verstopplek voor de volgende argeloze sukkel die het gaat proberen.
Het is niet leuk, laat staan makkelijk.

Undercover

Terwijl hij probeert om grote boeven te ontmaskeren, wordt pijnlijk duidelijk hoe beschermd hij zelf moet zijn opgevoed.
Gehuld in een vakkundige vermomming, wachtend op de argeloze huis- tuin- en keukendrugsdealer die hij daarna zal gaan ontmaskeren, wordt de lange saaie stilte van dat gewacht opgevuld met feiten over de gevaren van drugsgebruik, verteld met zijn stem die verontwaardiging en angst aanwakkert. Feiten die wij kijkers al sinds ons veertiende levensjaar weten, toen we van een voorlijke buurjongen of fout vriendje op de hoogte werden gebracht van de mogelijkheden om aan soft- danwel harddrugs te komen.
Nee, deze jongen woont zeker weten nog bij zijn moeder, die hem vermanend toespreekt wanneer hij met bemodderde schoenen het huis binnenloopt. Hij krijgt weken huisarrest als hij het waagt te vloeken en alleen met een meisje op zijn kamer, daar mag hij alleen maar van dromen, wat hij volgens mij veelvuldig doet. Want ik kan me niet voorstellen dat er iemand opgewonden raakt van dat nare stemgeluid, bazelend over een of andere boef of drugsdealer die onze toch al zo boze buitenwereld nog onveiliger maakt.
Ik heb het over Alberto Stegeman, een kansloze naam ook trouwens, Alberto, dat verwacht je toch eerder bij een sensuele Italiaan, die zijn vóórdeel juist doet met alle illegale praktijken die hij maar kan bedenken. Ook de combinatie met zijn achternaam vind ik tenenkrommend, Stegeman, daarbij denk je aan kleffe plakken leverworst, die hij ongetwijfeld van zijn dominante moeder nog steeds moet trakteren als hij jarig is. Hij lijkt werkelijk van streek te zijn, wanneer hij weer iemand ontmaskert, die de regels van het burgerlijk wetboek aan zijn spreekwoordelijke laars lapt. Onthutst kijkt hij met dat blonde jongenskoppie in de camera, waarop de dief zijn kans grijpt en wegrent. "Waar ga je heen?" weet Alberto dan nog net uit te brengen, alsof de die doorgewinterde crimineel om zou draaien om hem dat aan zijn neus te hangen. Het zou hem toch niets meer moeten verbazen dat er oplichters bestaan, dealers, pedofielen, fraudeurs en nepdokters, die over de ruggen van onschuldige medeburgers hun zwarte geld verdienen. Geschokt sluit hij het programma af, om ons mede te delen welke tenenkrommende ontmaskering ons volgende week te wachten staat, waarna hij afdruipt naar huis waar zijn moeder met een beker warme melk op hem wacht.

De hormonenheks

Toen ik met moeite mijn tranen kon bedwingen tijdens The Voice Kids (!!!) werd ik me bewust van het feit dat de hormonen weer voor de deur stonden, of eigenlijk waren ze al, uiteraard onuitgenodigd, naar binnen gestormd en hadden bezit genomen van mijn zelfspot, relativeringsvermogen en positiviteit. Elke vier weken moeten er blijkbaar twee volle dagen aan geloven, waarin mijn gezin wordt onderworpen aan mijn grillige emoties. Maar omdat er bovenop alle ellende kilo's schuldgevoel bijgeleverd worden, lijd ik er zelf ook onder, en dat probeer ik dan weer, tevergeefs moet ik toegeven, te verbergen, want ik heb normaal gesproken altijd zo'n hekel aan zelfmedelijden. Als ik mijn ware ik zou laten zien, gedurende de twee dagen per maand dat ik in een hormonenheks verander, zou ik blijvende psychologische schade toebrengen aan mijn naasten; omdat ik elke goedbedoelde opmerking neer zou sabelen met bijtend commentaar, precies gemikt op zwakke plekken, rivieren vol zou huilen bij goedkope TV-series, vervelende, zware straffen zou geven voor elke kleine misstap of verkeerde opmerking, omdat ik zou zwelgen in een oceaan van zelfmedelijden en omdat ik, als ze begripvol zouden reageren, zwijgend zou nukken op de bank.
Nu doe ik van dat alles maar een klein beetje. Bah.

Een paar jaar geleden bekeek mijn lief me eens hoofdschuddend tijdens het nukken.
"Ik weet wat jij nodig hebt" zei hij terwijl hij plaats nam achter de computer en hij bestelde onmiddelijk deze cd.

Dit lied staat er helaas niet op, maar is een grote steun in deze zware tijden:

Ballet-knot-ding

Voor de blondies een ballet-knot-ding gehaakt. Nu kunnen ze voor de dag komen bij Joost van Eyk in de les!

En je doet normaal, pap!

Vanmorgen, terwijl ik lekker lang met Dick Swaab in bed lag, nee, niet lijfelijk, maar met zijn prachtige boek "Wij zijn ons brein", werd mijn sluimertoestand verstoord door een merel. Helaas niet door zijn gefluit of getrippel langs het slaapkamerraam, nee, mijn echtgenoot kwam glunderend binnen met een levende merel in zijn handen en vroeg grappend: "Hoe maken we 'm klaar?" Daarbij hield hij de merel heel dichtbij mijn gezicht, misschien dacht hij dat ik werkelijk interesse had en dat ik door het gedimde licht van onze wake-up light (zie dit stukje: klik!) de details niet goed kon zien. Nu ik het schrijf, denk ik dat het toch gevaarlijk is, dat bloggen van me. Het lezen van een eerder stukje (Vreemde vogel; klik!) heeft zijn liefde voor gevederde vriendjes weer hoog opgelaaid, maar dan in de verkeerde richting, wat mij betreft. Ons konijn huppelde geschrokken het tuinschuurtje uit, vertelde hij, omdat deze merel in dat schuurtje rondfladderde. "En hij liet zich zo pakken!" Alsof het dier in mijn echtgenoot zijn redder in nood had gevonden, waardoor hij toch ook niet anders kon dan het diertje oppakken en ermee naar de slaapkamer spoeden.
Straks gaan ze schaatsen, mijn gezin, lekker nostalgisch over het ijs zwieren, terwijl ik nog steeds het grootste gedeelte van de dag zittend doorbreng, ik wissel bank en fauteuil af met eettafel en bureaustoel, om mijn voet zo rustig moglijk te laten genezen van al het leed dat 'm is aangedaan.
Mijn liefste schaatste vroeger fanatiek bij de Limmer IJsclub. Als ik de verhalen moet geloven (en meestal als ik denk, hier moet een korrel zout bij, blijken ze toch waar te zijn, ik heb nou eenmaal een bijzonder type aan de haak geslagen) kwam hij snel, doch kotsend over de eindstreep. Alles wilde hij geven voor de overwinning, ook zijn ontbijt, lunch en diner, afhankelijk van het tijdstip van de wedstrijd.
"Kom op meiden, trek een broek aan, we gaan zo!" zei hij tegen de dames die nippend aan thee en limonade de laatste nieuwtje doornamen: "Ken jij die-en-die van de BSO?" "Wie bedoel je"? "Nou, ze ziet er een beetje uit als een... eh... monster!" "Wat dan"? "Nou, haar mond!" Dat werk.
Verstoord keken ze op en onze oudste fronste haar wenkbrauwen en zei: "Zo ga ik echt niet mee, pap." Ik kon haar geen ongelijk geven, mijn echtgenoot, die nog niet grappig genoeg was geweest, volgens hemzelf, was gehuld in zijn knalpaarse, glimmende strakke schaatspak, maar het meest glom zijn lach, breed van oor tot oor. "Waarom niet?"grijnsde hij. Waarop hij weer naar boven rende en gehuld in zijn tijgervel, ooit genaaid door zijn moeder voor een jungle party in zijn wilde tijden, weer naar beneden kwam. Ik verzin dit niet.
"Lekker warm" was het levendige commentaar van onze dochters, waarna ze zich in acceptabel schaatsgoed hulden en het huis verlieten, terwijl onze oudste nog waarschuwde: "En je doet normaal, pap!"
Tevergeefs, vrees ik.

Plassen en bellen

Terwijl we nog wat zaten te kletsen na de avondmaaltijd, hupste onze jongste de kamer rond, met haar hand tussen haar benen en onrust in haar ogen. "Moet je plassen?" vroegen wij, wat ons een logische vraag leek. "Jahaa"!  was het geïrriteerde antwoord, omdat ze dat zelf natuurlijk ook wel wist. "Ga dan!" riepen wij in koor. "Maar ik kan de telefoon niet vinden!" klonk het wanhopig uit haar mond, terwijl ze nu ook haar benen kruiste, wat het hupsen bemoeilijkte. En nu hoef je je niet af te vragen wat een zesjarige tijdens het plassen moet bespreken met vriendinnen of familie, en waarom dat eigenlijk tijdens het klateren moet gebeuren, want die telefoon dient een heel ander doel. Dit voorval doet me denken aan onze heerlijke camping in Zuid-Frankrijk, compleet met palmbomen en zanger op donderdagavond, die allerlei bekende hits zong, maar met zo'n enorm frans accent dat je pas bij het refrein het aha-momentje had; aha, dát nummer! Onze jongste is hartje zomer jarig en aan ons dus de taak om niet te vergeten een geschikt cadeautje mee te nemen, wat dit jaar erg goed gelukt was; walkie talkies! Door onze kinderen hardnekkig wokkie tokkies genoemd, maar dat schijnt iets universeels te zijn onder kinderen. Mijn echtgenoot hoorde van zijn Joegoslavische collega dat die dingen daar tokkie wokkies worden genoemd, trouwens, maar goed, walkie-talkies dus.
Na veel uitleg over knopjes die op het juiste moment ingedrukt dan wel losgelaten moesten worden vervielen wij in flauwigheden van onze kant, zoals: "Is de liefde nu .... over" en "Hoeveel heb jij eigenlijk voor me... over". Maar toen zagen ook de kinderen de aardigheid ervan in en moesten we ze helaas aan hen afstaan. Nu durfde onze jongste ineens wel overal alleen naartoe op de camping, immers, ze had altijd contact met het tentfront! "Ik ga plassen mama.. over" "Goed schatje, ik zie je zo weer, over." Ik werd tegen wil en dank, en altijd als ik net een spannend stukje in mijn vakantieboek aan het lezen was, overdreven goed op de hoogte gehouden van alles wat ze deed. "Hee mama, hoor je de doortrek?" Gevolgd door, inderdaad, doorspoelgeluiden. Die geluiden worden hier in Nederland trouwens niet doorgebeld, nee, die telefoon gebruikt ze voor heel iets anders. Er hangt  een scheurkalender op het toilet en toen die onder de kerstboom vandaan kwam eigende onze jongste zich de taak van het afscheuren toe. Om erachter te komen welke datum het is, kijkt ze blijkbaar op het display van de telefoon, waar ze langs komt onderweg naar de wc.
Wij werden zenuwachtig van al dat gehups en gezoek en riepen haar toe: "Het is 1 februari, ga nou!" en onze jongste kon nog net op tijd haar broek laten zakken om te plassen en te scheuren.