De werkelijkheid is hard en wreed volgens mij, maar daar gaat AH nog wel achter komen, als we straks huilend en krijsend en gedesillusioneerd achterblijven tussen een paar verdroogde sprieten bieslook.
Ik zie moeders voor me, die de eettafel wekenlang moeten afstaan aan kleine vochtige potjes, omdat de kinderen een oase van groen voor zich zien en ècht, nee ècht water zullen geven. Ja, water geven doen ze. Eén keer, met een grote tot de rand toe gevulde gieter, waarmee ze wankelend en klotsend een hele waterval over de plantjes heen storten. Ik zie klonten zompige potgrond over die tafel drijven, om vervolgens in de convectorput te verdwijnen.
Na een tijdje ploeteren komen er kleine groene sprietjes tevoorschijn, maar omdat een grappige buurjongen de naambordjes van de inmiddels bijna vergeten groente heeft verwisseld, heeft niemand meer enig idee wat er na hoeveel dagen verpot moest worden, en wat er nou veel licht moest.
Inmiddels hebben de kinderen zich toch op een of andere manier aan die sprietjes gehecht, zoals ze dat ook aan een willekeurig huisdier doen: wel de lusten maar niet de lasten, zeg maar. Dus wanneer er voorzichtig over weggooien wordt gesproken, omdat die hele bende nu de halve woonkamer in beslag neemt, worden er bittere tranen geweend en verwijtende blikken geworpen, terwijl
niemand meer omkijkt naar die kutgroenten.
Albert Heyn, bespaar ons deze rotactie en ga gewoon weer wat leuks verzinnen, desnoods weer die godvergeten wuppies, of desnoods flippo's, maar laat ons als ouders nou toch gewoon met RUST.
Zo, dat ben ik weer kwijt.
