Je volgt vijf levens, en daar moest ik wel even in komen. Maar als je erin zit, kun je het boek bijna niet meer wegleggen. De relaties tussen hen, en het leed dat ze elkaar, vaak onbewust, aandoen is intrigerend. De schrijfster heeft een prachtige zinsbouw, ze is Belgisch en dat vond ik weer net zo heerlijk als in haar eerste boek, want ze gebruikt prachtige Belgische woorden.
In het NRC staan ook prachtige woorden, maar dan over haar. En ik vind ze waar:
Griet Op de Beeck, 41 jaar, Vlaamse, schreef in drie jaar tijd twee romans, allebei bestsellers.
Bij signeersessies staan er lange rijen voor haar tafeltje, mensen komen haar met tranen in de ogen bedanken voor haar werk. „Wat u schrijft, Griet, dat gaat over mij.” „U heeft woorden gegeven aan wat ik altijd zo gevoeld heb.”
Hier weer de samenvatting van Bol.com:
Lou is twaalf, Eva zesendertig, Elsie tweeënveertig, Casper zesenveertig, en Jos eenenzeventig. Vijf mensen, met elkaar verbonden, vertellen hun verhaal. Over onverwacht geluk dat de dingen moeilijk maakt, over geheimen die te groot lijken, over de complexe kunst van het jong zijn, over obstakels die bergen worden, amper te beklimmen, over blijven proberen, tot waar geen mens meer verder kan. In Vele hemels boven de zevende vechten vijf uiteenlopende figuren meer met zichzelf dan met elkaar in dit bestaan dat belachelijk mooi en geweldig lastig is, allemaal tegelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten