Toen hij overleed keken beide blondies met open mond naar het Jeugdjournaal, waar een filmpje in was opgenomen dat liet zien hoe het er vroeger aan toe ging in Zuid-Afrika. Over de apartheid, die werd ingevoerd en weer afgeschaft en het zware leven van veel mensen die daaronder leden.
Na afloop van het filmpje bleef het opvallend stil aan mijn rechterkant, het vaste plekje van onze jongste, dicht tegen me aan.
Ze zat heel stil bijna te huilen, maar nog net niet. Wat een inlevingsvermogen, dacht ik nog, ze is pas acht. "O nee, dus ik ben slecht!" riep ze uiteindelijk uit, "want ik ben toch ook blank!"
Het kostte flink wat overredingskracht om deze gedachtenkronkel weer recht te breien, maar het is gelukt en ze ging als vanouds weer zeer tevreden met zichzelf naar haar warme bedje.
Nelson Mandela, moge u rusten in vrede.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten