Echte liefde rijdt 180!

Heerlijk, ik deed mijn gebruikelijke rondje hardlopen in het Streekbos net buiten het dorp, met Evy die me bemoedigend toesprak via de oortjes van m'n Iphone. Terwijl zij net weer eens enthousiast "ik ben fier op u!" uitriep, waardoor ik vreemd genoeg toch een tikkeltje gevleid werd, ontdekte ik in dat bos veel andere hardlopers, die een parcours volgden, afgezet met rood/wit lint.

Leuk, een wedstrijd of zoiets, dacht ik nog, maar toen ik de hoek omging sloeg de schrik me om het hart. Daar, op de parkeerplaats wemelde het van de kinderen, waarvan een aantal in een mij iets tè bekend trainingspakje: dat van SAV, de atletiekclub van onze blondies. O nee! Ik was vast een wedstrijd vergeten! Ik twijfelde geen moment, rukte de oortjes uit mijn Iphone en belde al rennend naar huis.

"Kom gauw hierheen!" hijgde ik, "er is een of andere wedstrijd van SAV aan de gang!" 

Aan de andere kant niets dan stilte, verdorie, mijn telefoon deed raar. Ik probeerde het nog een paar keer en toen bleek dat mijn telefoon dacht, dat mijn oortjes er nog in zaten. Eigenlijk hoort een telefoon niet te denken, maar blijkbaar doet de mijne dat dus soms wel, met grote gevolgen, wacht maar, die komen straks.

Nu het probleem mij duidelijk was belde ik, met oortjes in dus, nogmaals naar huis en kreeg pardoes contact met onze jongste."Papa is je al aan het zoeken" zei ze, en terwijl ik vroeg of hij nog te stoppen was zag ik onze auto al op een vreemde plek een soort van neergesmeten langs de kant staan met mijn liefste erin.

"Ik ben hier met 180 naartoe gescheurd!" klonk het, "want onze oudste hoorde je huilen door de telefoon! Ik dacht dat je aangerand, verongelukt of allebei was!"

Of ik mee wilde rijden naar huis. Nou, dat sloeg ik af want ik was pas halverwege mijn rondje, natuurlijk. En die SAV wedstrijd, die was pas volgende week, trouwens. Dit was een ander evenement.

Echte liefde is niet te stoppen, maar ik geloof dat ik hem toch iets moet afremmen. Honderdtachtig!