Er werd door anderen wel gelachen in de zaal, maar mijn echtgenoot merkte ook een heleboel mede-gapers op. Ik wilde weg, snel en geruisloos, toch nog genieten van de avond, met een lekker glas wijn en diepe gesprekken in een kroeg om de hoek. Maar we zaten exact in het midden van de zaal en er was geen pauze.
Gegijzeld door van der Laan en Woe, dat hadden wij weer. Misleid en naar het theater gelokt door een heleboel leuks van deze heren op TV, waar ze omringd zijn door een goed team, dat het beste in ze naar boven haalt, maar nu door dat team verlaten en geregisseerd door Erik van Muiswinkel verveelden ze ons tot op het bot. Misnoegd onderuit gezakt, met de mondhoeken omlaag en één oog op het horloge kwam de avond maar niet om.
Ze zijn wel muzikaal, dat zeker, en als er door van der Laan even klarinet werd gespeeld dacht ik, ga dóór, alsjeblieft, want dat klonk prachtig, en het scheelde weer een paar minuten slechte grappen. Maar ja, zo'n nummer is dan toch op een gegeven moment weer afgelopen, en dan moesten we weer verder worstelen door flauwe grappen bij de koffieautomaat en het belachelijk maken van whats-app, volgens hen een onnozel en leeg medium.
Onnozel en leeg. Dat zijn nou precies de woorden die volgens mij deze avond typeerden.
Terug in de auto kwamen we tot de conclusie dat we toch liever diepgang hebben, een goed toneelstuk is inmiddels meer aan ons besteed dan een slappe cabaretier of, in dit geval, twee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten