"Ik denk walnoten."
"Nee mam, kastànjes!"
"Volgens mij zoeken die mensen naar walnoten."
Terwijl wij, gewapend met grote tassen, zochten naar mooie glimmende exemplaren onder een enorme paardenkastanje, hoorden we dit gesprekje.
Ik moest glimlachen, dit kind had goed opgelet op school waarschijnlijk, want van z'n moeder moest 'ie het niet hebben, qua kastanjekennis dan.

We vonden er lekker veel en dus werd er door de blondies en hun neven flink geknutseld toen we thuiskwamen.

Het leven is goed, zo in de herfstzon.