En vandaag gebeurde het weer, net zoals tijdens elke Sinterklaas intocht, ieder kerstdiner en tal van gebeurtenissen met grote groepen kinderen, zoals de opening van de Kinderboekenweek, laatst bij ons op school.
Zo ook vandaag, bij de start van de Marathon in het Olympisch Stadion in Amsterdam. Mijn liefste keek naast zich (waar ik dus stond) en begon keihard te lachen. Want ik ging weer door een tranendal. Ik zag al die sporters daar bij de start en ging helemaal op in het moment. Ik stelde me voor hoe daar mensen stonden die ziektes hadden overwonnen en jarenlang hadden getraind, maar ook gewone mensen, zwaaiend en lachend naar hun gezin, helemaal vol adrenaline, terwijl de harde muziek hen opzweepte en wij voor hen klapten en joelden. Ik zag een collega van mijn echtgenoot aan de start, die de verschrikkingen van de oorlog Rwanda heeft meegemaakt; daar met z'n broer zag hoe zijn familie werd vermoord. Nu is hij hard op weg om topatleet te worden, hij stond helemaal vooraan bij de start. (Hier (klik!) lees je meer over hem, erg indrukwekkend...)
De kraan ging helemaal open en terwijl ik dat een beetje probeerde weg te knipperen en te lachen, zo van, "ja, daar heb jij mij weer!' liet mijn echtgenoot zich lekker gaan en hield het niet meer van het lachen. Onze oudste zag het aan en fronste haar wenkbrauwen, terwijl de jongste lekker hard meeklapte en joelde en deze volschieteritis gelukkig totaal negeerde.
Snif.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten