La Superba

Dit boek ging ik lezen zonder veel informatie vooraf. De schrijver had me met zijn wollige en tegelijkertijd ironische taalgebruik meteen te pakken, maar het kwam nog meer door het absurde voorval in het begin van het boek:

De hoofdpersoon loopt door Genua als de stroom uitvalt, hij struikelt ergens over en is benieuwd wat het is, dus hij verbergt het op de tast achter een vuilcontainer. De volgende dag gaat hij kijken; het blijkt een afgehakt vrouwenbeen te zijn. Hij neemt het mee naar huis, waar hij erop los fantaseert en zich er later weer van ontdoet.
Dit is maar een heel klein onderdeel van het verhaal, maar wel het onderdeel waarmee aan het eind de boel weer bij elkaar komt. Het boek is een vreemde ode aan Genua, en een zoektocht van een schrijver, ja, naar wat eigenlijk?

Ik las een aantal recensies toen ik halverwege was, omdat ik er nou niet over uit was of ik het nog verder wilde lezen. Ik was het zowel met de enthousiastelingen als de kritische recensenten eens. Zo absurd, maar toch ook weer intrigerend.
Ik legde het een tijdje opzij, en las tussendoor "De andere zoon".

Daarna had ik er weer zin in en genoot weer verder, tot aan het einde.

Ik maak er een gewoonte van om de samenvatting bij bol.com vandaan te pikken, dus bij deze:

Deze roman is een monument voor een stad zoals er maar één is: Genua, La Superba (de hoogmoedige). En meer nog dan een roman over een schokkend echte en labyrintische stad, is het een liefdesverhaal dat tragisch eindigt. En meer nog dan een stadsroman en een liefdesroman, onderzoekt, vertelt en ontrafelt La Superba de fantasie van een beter leven elders en laat zien hoe mensen – van gerenommeerde schrijvers en verlopen heren van stand tot arme Senegalese sloebers en flanerende hoeren – op verschillende manieren verdwalen in die fantasie. En meer nog dan over de stad, de liefde en het lot van de zoekende mens gaat deze grandioze meerstemmige roman over het schrijven van een grandioze meerstemmige roman.