Parende padden kunnen gillen!

Toen mijn liefste, zijn vader en ik van de week na weer zo'n lekker vakantiedagje in het stikdonker terugliepen van de auto naar ons huisje, ergens verstopt in de vakantiekolonie waar we momenteel verblijven, vroeg mijn schoonvader achteloos of wij die pad ook zagen zitten, een eindje terug.
O nee, dat had hij voor het welzijn van die pad en voor onze rust beter voor zich kunnen houden, dacht ik nog, maar het was al te laat.
Mijn liefste sprintte terug en kwam glunderend in die donkere nacht weer bij ons terug met die geschrokken pad. We hoorden 'm al aankomen, want de pad gilde zijn kleine longetjes uit zijn lijf.
Bij nadere beschouwing bleken het er zelfs twee te zijn, gestoord tijdens een romantisch avondje, zo te zien.
"Dit is zielig" probeerden we nog, en niet in de laatste plaats voor mijn schoonmoeder straks in het huisje dacht ik er achteraan.
Maar het kwaad was geschied en mijn lief bezwoer ons dat hij echt niet in ze kneep.

Onze jongste glunderde zo mogelijk nog meer dan haar paps bij het zien van de padden. Zeker toen mijn schoonmoeder inderdaad even de schrik van haar leven kreeg.
Mijn oudste trok haar wenkbrauwen (en haar mondhoeken) flink op toen mijn zwager luchtigjes opmerkte dat papa en mama toch zeker oom zo zouden gillen "als die op elkaar zaten en iemand pakte ze op".
Toen werd het tijd om er een eind aan te maken en daar was mijn echtgenoot het gelukkig mee eens. De padden werden bij het water vrijgelaten, vast getraumatiseerd voor het leven.

En ik hoop dat die opmerking van mijn zwager mijn geheugen heel snel verlaat. In elk geval voordat… nou ja.