zaterdag 1 februari 2014

IJzersterk doch verbleekt huwelijk

Door het nieuwe kast-drama (dat trouwens eindelijk bijna ten einde is, van de week laat ik natuuuuuuuurlijk foto's zien) moest er een schilderij van de muur. De keuze was makkelijk. Toen we bijna een jaar getrouwd waren gaf ik mijn liefste met valentijnsdag een trouwfoto op linnen.
Nu, 5 jaar later, is die foto nogal verbleekt, in tegenstelling tot ons huwelijk trouwens, dat immer een kleurrijk feest blijft. Die foto moest weg, daar waren we het over eens. En dus haalden we 'm van de muur, en zetten 'm in een hoekje.
Tot een paar dagen geleden.
"Gooi jij 'm weg?" vroeg mijn echtgenoot, toen ik op weg was naar buiten en toch langs de Kliko zou komen.
"Ik heb er moeite mee…."  gaf ik schoorvoetend toe.
"Ik ook..." was zijn antwoord.

"Mag ik er dan doorheen rennen!" vroeg één van de bondies verrukt, zij zou ons we even van dit probleem afhelpen. Nou, oké dan. Ze nam een aanloop met haar vuist vooruit, maar remde toch een beetje af toen ze dichterbij kwam en ons huwelijk kreeg slechts een laf klapje, nou, dat kon het best hebben. Ook poging twee verliep op die manier. Tot mijn grote schrik kwam toen onze jongste zwaaiend met een groot gekarteld keukenmes op de proppen.
"Ik regel het wel!" zei ze stralend.

Toen was het voor mij ineens helemaal niet zo moeilijk meer om onze foto zachtjes in de Kliko te schuiven. En dat deed ik dan ook, heel snel, een beetje met dat doe-het-maar-snel-dan-valt-het-mee pleisterprincipe in mijn achterhoofd.

Ik weet al een leuk cadeau voor valentijnsdag.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten