Op de markt staat een man met wat lapjes. Hij heeft dezelfde lapjes elke week weer bij zich in de hoop er eens eentje te slijten aan een slechtziende plaatsgenoot, vermoed ik. De lapjes zien er moe uit, ze worden waarschijnlijk al zo'n vijfentwintig jaar van hot naar her gesleept en zijn hun echte kleur en rek allang ergens verloren. Elke week loop ik langs de kraam, die inmiddels bestaat uit een bonte verzameling draadmandjes, metalen eenden en zo nog een heleboel brocante prullaria.
Deze keer viel mijn oog op iets okergeels, da's een kleur waar ik een grote zwak voor heb en dus kon ik het niet laten even te kijken. Het was een lapje met een volkomen verkleurde stofvouw, gemaakt van een of ander veel te synthetisch garen. En toch zat het drie minuten later in mijn fietstas, gered van het eenzame marktbestaan.
Ik ga er, als ik het topje van gisteren af heb, deze ouderwetsige rok van naaien, èn als ik uitgevogeld heb hoe ik die verkleurde stofvouw kan omzeilen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten