vrijdag 4 april 2014

De troost van een warm visje in de lentezon



Hardop lachen bij een boek, liggend in een hangmat, onder een lekker lentezonnetje, dat is één van de geneugten van het goede leven, wat mij betreft. Dit boek liet mijn mondhoeken regelmatig omhoog krullen en af en toe dus zelfs hardop lachen. Die Sylvia Witteman kan er wat van, op schrijfgebied dan. Want als ik haar eigen schrijfsels moet geloven, wil het in het echte leven wat minder goed lukken, maar geen nood, de geur van een warm gebakken visje, of desnoods een rood wijntje zorgt ervoor dat alles vanzelf weer wat leuker lijkt.
Ze is de bedenkster van Soof, of misschien is ze het eigenlijk zelf wel een beetje, dit boek deed me in elk geval erg aan de sfeer van die film denken. En ook schrijft ze geweldige columns, in de Linda en het Volkskrant magazine, bijvoorbeeld. 
Ook dit boek bestaat uit stukkies, zoals ze zelf noemt, kijk maar op Twitter (klik!): effe een stukkie tikken zegt ze dan en dan kan ik me weer verheugen op wat er uit haar printer rolt. Lezen dus!



Hier het stukkie van de achterkant:

Het leven zit vol gevaar en droefenis maar biedt soms ook onverwachte troost en vermaak. Ligt de dood weer eens grijnzend op de loer vanaf een Amsterdams fietspad? Jammer, maar je ontkomt dan wél aan het schoonmaken van een balkon vol kattendrollen. Ja, David Bowie, ooit de aantrekkelijkste man ter wereld, is onherroepelijk oud geworden en zingt zijn beverige zwanenzang. Maar de geur van versgebakken vis op de Dappermarkt maakt veel goed. Of anders een afgeluisterd gesprek over koek en trouw tussen verliefde eenvoudigen van geest.
Soms lijkt alles wel mee te vallen, tot je de boze inwoners van Rectum over je heen krijgt. Of tot je kinderen je ritmisch `Yo, fat bitch toezingen, met een vrolijk muziekje erbij, dat dan weer wel; of tot je oude foto s van jezelf terugvindt en ontdekt dat je vroeger jong en mooi was. Zonder het te weten. En nu is het te laat.
Niet iedereen heeft oog, neus of oor voor de vaak absurde smarten en emolumenten des levens, laat staan de woorden. Gelukkig is daar altijd weer Sylvia Witteman, weergaloze stadsflaneur en chroniqueur van het leven van alledag.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten