Terwijl we nog wat zaten te kletsen na de avondmaaltijd, hupste onze jongste de kamer rond, met haar hand tussen haar benen en onrust in haar ogen. "Moet je plassen?" vroegen wij, wat ons een logische vraag leek. "Jahaa"! was het geïrriteerde antwoord, omdat ze dat zelf natuurlijk ook wel wist. "Ga dan!" riepen wij in koor. "Maar ik kan de telefoon niet vinden!" klonk het wanhopig uit haar mond, terwijl ze nu ook haar benen kruiste, wat het hupsen bemoeilijkte. En nu hoef je je niet af te vragen wat een zesjarige tijdens het plassen moet bespreken met vriendinnen of familie, en waarom dat eigenlijk tijdens het klateren moet gebeuren, want die telefoon dient een heel ander doel. Dit voorval doet me denken aan onze heerlijke camping in Zuid-Frankrijk, compleet met palmbomen en zanger op donderdagavond, die allerlei bekende hits zong, maar met zo'n enorm frans accent dat je pas bij het refrein het aha-momentje had; aha, dát nummer! Onze jongste is hartje zomer jarig en aan ons dus de taak om niet te vergeten een geschikt cadeautje mee te nemen, wat dit jaar erg goed gelukt was; walkie talkies! Door onze kinderen hardnekkig wokkie tokkies genoemd, maar dat schijnt iets universeels te zijn onder kinderen. Mijn echtgenoot hoorde van zijn Joegoslavische collega dat die dingen daar tokkie wokkies worden genoemd, trouwens, maar goed, walkie-talkies dus.
Na veel uitleg over knopjes die op het juiste moment ingedrukt dan wel losgelaten moesten worden vervielen wij in flauwigheden van onze kant, zoals: "Is de liefde nu .... over" en "Hoeveel heb jij eigenlijk voor me... over". Maar toen zagen ook de kinderen de aardigheid ervan in en moesten we ze helaas aan hen afstaan. Nu durfde onze jongste ineens wel overal alleen naartoe op de camping, immers, ze had altijd contact met het tentfront! "Ik ga plassen mama.. over" "Goed schatje, ik zie je zo weer, over." Ik werd tegen wil en dank, en altijd als ik net een spannend stukje in mijn vakantieboek aan het lezen was, overdreven goed op de hoogte gehouden van alles wat ze deed. "Hee mama, hoor je de doortrek?" Gevolgd door, inderdaad, doorspoelgeluiden. Die geluiden worden hier in Nederland trouwens niet doorgebeld, nee, die telefoon gebruikt ze voor heel iets anders. Er hangt een scheurkalender op het toilet en toen die onder de kerstboom vandaan kwam eigende onze jongste zich de taak van het afscheuren toe. Om erachter te komen welke datum het is, kijkt ze blijkbaar op het display van de telefoon, waar ze langs komt onderweg naar de wc.
Wij werden zenuwachtig van al dat gehups en gezoek en riepen haar toe: "Het is 1 februari, ga nou!" en onze jongste kon nog net op tijd haar broek laten zakken om te plassen en te scheuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten