Directeurenleed

Toen ik nog jong was en lekker fanatiek meer dan full-time werkte vond ik mijn droombaan, tenminste, dat dacht ik toen nog, door een verkeerd telefoonnummer te draaien. Allemaal voorbestemd ben je dan geneigd te denken want het kwam op mijn pad, het leven nam zijn eigen loop, ik stroomde met de rivier mee en meer van dat soort dingen. Er bleek een nieuwe school opgericht te worden in een wijk die werd gebouwd aan de rand van Beverwijk, en die school zou over een half jaar opengaan. De directeur nodigde me bij hem thuis uit voor een soort van sollicitatiegesprek en daar had al een bel moeten gaan rinkelen, maar die was zeker net kapot en omdat mijn oogkleppen blijkbaar wel stevig op mijn hoofd vastzaten zag ik niet dat deze man niet echt het vertrouwen uitstraalde dat je bij de gemiddelde schooldirecteur zou verwachten. Het was typisch het huis van een vrijgezel, met goed gevulde asbakken en alleen meubels die je ook echt nodig hebt. Ik werd aangenomen, sterker nog, hij wilde me heel graag hebben en ook die woorden hadden die kapotte bel normaal gesproken op volle sterkte af moeten laten gaan.
Mijn auto leed er ook onder, slingerend door de bonken bouwprut die zich aan de onderkant verzamelden reed ik elke dag naar de school, die tijdelijk gehuisvest was een containerachtig gebouwtje om vol goede moed het onderwijs te verzorgen van de pas verhuisde kinderen. Het begon met een klasje van zes, wat mijn taak er niet makkelijker op maakte, omdat ze nogal varieerden in leeftijd en ik dus reken, taal en leesles probeerde te geven op allerlei verschillende niveaus en ondertussen de twee kleuters die er omheen huppelden poogde te leren veters strikken, tellen, knopen los- en vastmaken en al die dingen meer. De directeur had het op zijn manier druk met het verzamelen van krantenberichten over de nieuwe wijk en school, die hij neerflikkerde in de archiefkasten in zijn kantoor, het verbranden van afval achter de school middels een grote fik, omdat we nog geen containers hadden want het aanvragen kostte hem teveel tijd, geld of energie, of alledrie, het kletsen en flirten met de moeders op het plein die blijkbaar mijn inmiddels afgevallen oogkleppen hadden gevonden en nu op hun beurt de ongeschoren kin, de roos op de schouders en de sigarettenwalm negeerden en zich lieten paaien door zijn gezellige gesprekken over Frankrijk en de goede wijn daar en zijn grootse plannen met deze nieuwe school.
Wanneer de moeders naar huis vertrokken droop hij af naar zijn kantoor, waar hij tussen de rondslingerende papieren zijn computermuis terugvond om zich te vermaken met een potje online bridgen of patience.
Om het een beetje leuk te maken organiseerde ik een speurtocht door de wijk, we waren inmiddels gegroeid tot 3 groepen, wat in schril contrast stond met onze buurschool die bloeide als een veld zonnebloemen in het door onze directeur zo geliefde Frankrijk. Een speurtocht dus en hij nam ook een groepje onder zijn hoede, voor de zekerheid bovenbouwers, die geen nadelige gevolgen zouden ondervinden van zijn bijzondere humor en gebrek aan leiderschap. Niets bleek minder waar, hij keerde na een half uur terug met de mededeling "Lars is kwijt, hoor". Waarop hij zich terugtrok in zijn kantoor, zich van zijn schoenen ontdeed, dat hele stuk lopen was hem blijkbaar opgebroken, en een sigaret opstak. Ik verzin dit niet.
Na een aantal maanden meldde hij zich ziek, moe als hij was van alle pogingen hem het vuur aan de schenen te leggen, brieven aan het bestuur en eindeloze discussies over wiens taak het nou eigenlijk was om de nieuwsbrief voor de ouders te schrijven en met beleidsstukken op de proppen te komen. De bedrijfsarts begreep hem volkomen, ik weet niet hoe die oogkleppen nou weer bij hem terecht waren gekomen, en schreef hem rust voor, waarop hij achter het stuur van zijn doorrookte oude mercedes, gevuld met lege pakjes en de bijbehorende uitgedrukte peuken, in de haast weggeschoren grijze stoppels en bergen roos kroop, naar Frankrijk scheurde en daar ging zitten vissen.
Was hij daar maar gebleven...