117 red een kinderleven

Wanneer een medemens als een zak aardappels in elkaar zakt, terwijl je daar bijvoorbeeld naast staat in de Hema, ik noem maar een herkenbare plek, bel je natuurijk meteen naar de hulptroepen, die met gillende sirenes en ingewikkelde apparaten het slachtoffer nieuw leven inblazen, of liever het nog resterende beetje leven weer oppeppen, zodat die medemens eventueel na langdurig revalideren uiteindelijk weer verder kan winkelen in voornoemde Hema. Een goede gang van zaken waarvan ik hoop dat het wat mijzelf betreft blijft bij de ervaring die ik had in New York (klik). Net zo hard hoop ik dat het uitgemergelde paard in de wei, of de verwaarloosde hond ergens in een kelder bij de buren, die ze dan zelf gegraven moeten hebben, trouwens, want de huizen in onze buurt hebben geen kelder en als ze dan al die moeite doen om er een te graven vraag ik me af of het slachtoffer bij een hond blijft, maar dat terzijde, hoop ik dus dat iemand anders al één-vier-vier heeft gebeld, want ik denk dat ik van schaamte geen woord meer zou kunnen uitbrengen en dat is uniek voor mij want ik klets iedereen tot vervelens toe de oren van het hoofd, normaal gesproken. Schaamte omdat ik meteen zou denken aan mensenleed, wat maar twee luttele cijfertje scheelt, voor je het weet heb je wel de verkeerde hulpdienst aan de lijn en wordt er voor straf naar je ouders gebeld en beland je op de zwarte lijst en moet je een volgende keer dat het mis is in blinde paniek een onschuldige voorbijganger aanklampen en hem smeken om één-één-twee te bellen. Natuurlijk wil ik heus ook elke dierenverwaarlozer aan de hoogste boom hangen, ik stel me een miezerig mannetje voor, kromme rug, regenlaarzen, smerige zuidwester, ooit bij Jambers zijn debuut gemaakt en sindsdien afgegeleden tot de krochten van onze maatschappij. Altijd bij zijn moeder gewoond tot ze op een koude winterdag overleed en hij haar eigenhandig heeft begraven, eenzaam worstelend met zijn schep in de bevroren boerderijgrond. Het is natuurlijk al veel eerder misgegaan denk ik, op school altijd gepest en onbegrepen en het grootste deel van de dag volkomen genegeerd door klasgenootjes die wèl de laatste mode, muziek en elkaar begrepen. En daar wil ik me wel voor inzetten, met liefde stort ik me op mijn vak, om de onfortuinlijke kinderen die het door schrijnende problemen vriendelijk gezegd wat onhandiger aanpakken in het leven, lees: met meubilair en schuttingtaal smijten wanneer het hen uitkomt, er een sport van maken om alle regels en afspraken te omzeilen en zo wanhopig proberen hun driften te volgen die wij net zo hardnekkig in de kiem proberen te smoren, of zich juist eenzaam terugtrekken in hun eigen gedachten, het begin van een basis te bieden waarop ze kunnen gaan bouwen en niet af te glijden en als dierenmishandelaar of erger door het leven te gaan. Dus wat mij betreft beter investeren in onderwijs dan in animalcops met bijbehorende hulplijn.
First things first.