De hormonenheks

Toen ik met moeite mijn tranen kon bedwingen tijdens The Voice Kids (!!!) werd ik me bewust van het feit dat de hormonen weer voor de deur stonden, of eigenlijk waren ze al, uiteraard onuitgenodigd, naar binnen gestormd en hadden bezit genomen van mijn zelfspot, relativeringsvermogen en positiviteit. Elke vier weken moeten er blijkbaar twee volle dagen aan geloven, waarin mijn gezin wordt onderworpen aan mijn grillige emoties. Maar omdat er bovenop alle ellende kilo's schuldgevoel bijgeleverd worden, lijd ik er zelf ook onder, en dat probeer ik dan weer, tevergeefs moet ik toegeven, te verbergen, want ik heb normaal gesproken altijd zo'n hekel aan zelfmedelijden. Als ik mijn ware ik zou laten zien, gedurende de twee dagen per maand dat ik in een hormonenheks verander, zou ik blijvende psychologische schade toebrengen aan mijn naasten; omdat ik elke goedbedoelde opmerking neer zou sabelen met bijtend commentaar, precies gemikt op zwakke plekken, rivieren vol zou huilen bij goedkope TV-series, vervelende, zware straffen zou geven voor elke kleine misstap of verkeerde opmerking, omdat ik zou zwelgen in een oceaan van zelfmedelijden en omdat ik, als ze begripvol zouden reageren, zwijgend zou nukken op de bank.
Nu doe ik van dat alles maar een klein beetje. Bah.

Een paar jaar geleden bekeek mijn lief me eens hoofdschuddend tijdens het nukken.
"Ik weet wat jij nodig hebt" zei hij terwijl hij plaats nam achter de computer en hij bestelde onmiddelijk deze cd.

Dit lied staat er helaas niet op, maar is een grote steun in deze zware tijden: