De ergste blunders van deze week:

Het was een blunderweek, ik zal hier 'ns even met de billen bloot gaan.
Ik heb geen vrijdag de dertiende nodig om dingen in de soep te laten lopen, want al deze voorvallen vonden al voor deze pechdag plaats.

Het begon met een zalige Spaanse kikkererwten chorizo soep, waarvoor ik spinazie fijn moest hakken in mijn keukenmachine, mijn zalige hulp in de keuken, die altijd voor me paraat staat op het aanrecht. Ik propte 'm lekker vol met verse spinazie en liet 'm op volle toeren tekeer gaan. Maar de spinazie zakte niet naar onderen, waardoor het ronddraaiende mes doelloos zijn rondjes draaide. Zonder erbij na te denken, en o, wat zou ik ervoor over hebben om dat achteraf wel even te hebben gedaan, pakte ik een pollepel en stak die in de opening aan de bovenkant. Ik zou die spinazie wel even flink aanstampen.
Het mes greep de pollepel, die natuurlijk in de spinazie versplinterde, waarop m'n keukenmachine zweeg. Een verwijtende, eeuwigdurende stilte bleek het te zijn, pas voor een paar verse nieuwe onderdelen wil 'ie weer voor me aan de slag, want welk rund steekt er nou een pollepel in een draaiende keukenmachine? Nou, ik dus. Dat gaat weer geld kosten....

Een paar dagen later deed ik boodschappen, snel, want de kinderen kwamen bijna uit school. Ik rende van schap via koelvak naar diepvries, probeerde de meest effective route te nemen en deed m'n uiterste best om me niet af te laten leiden door koopjes en weekaanbiedingen. Wat bijna lukte, maar toch stond ik even stil bij zo'n schap met handige dingen die je achteraf nooit echt nodig blijkt te hebben, maar daar kom je pas achter als je ze na een jaar verstoft achterin een kast weer tegenkomt.
Ik schrok op toen ik m'n horloge zag, ik moest nu echt rennen naar de kassa.
Toen ik aan de beurt was om alles op de band te zetten, kwam ik erachter dat ik halverwege mijn ronde door de winkel het karretje van iemand anders mee had genomen. Mijn enorme, gekleurde boodschappentas hing trouwens helemaal niet aan dit wagentje, en ik miste onze melk, ons vlees en ons fruit!
Ik droop dus weer af om mijn karretje te gaan zoeken en degene die ik zo bruut van z'n spullen had beroofd. Gênant.

Driemaal is scheepsrecht, ik dacht ook nog iets recht te zetten, deze week.
Eind november kocht ik een Kruidvat tijdschriftenbon. Zo'n bon kost een tientje en geeft recht op een abonnement op een tijdschrift voor een half jaar. Ik had een abonnement genomen op de Burda, bedacht ik me ineens, nu drie maanden later, toen ik de bon weer eens tegenkwam, maar die was verdorie helemaal nooit gekomen! Ik kocht 'm steeds los in de winkel!
En dus belde ik het informatienummer, waar de medewerker me zei dat de Burda al vier jaar niet meer in het assortiment zat. Oeps.
Hij verteld hardop lachend dat ik een abonnement op de Knipmode had via de bon, of die wel was gekomen? Ja, maar ik leefde in de veronderstelling dat ik dàt abonnement van mijn liefste had gekregen. Zucht. De Kruidvat-klantenservice-man wenste me opvallend vrolijk grinnikend een prettige dag verder. Nogmaals; zucht.

Ik word soms zó moe van mezelf. Ik ben blij voor de rest van de wereld dat hen dit alleen op vrijdag de dertiende overkomt. Wens mij maar vast weer sterkte voor de rest van het jaar.