Corsica Ferry

Omdat we verschrikkelijk op tijd waren duurde het wachten lang in de haven. Toen de boot eindelijk aanlegde en maar fietsers, auto's, vrachtwagens, campers, caravans en wandelaars bleef uitspugen hadden we alles en iedereen wel bekeken, daar in de haven in Bastia.

"Mooi hè, meiden." zei mijn echtgenoot met van die twinkelende ogen.

"Hoe zouden ze alle auto's erop laten rijden! Eerst het benedendek misschien, en dat er dan een klep omlaaggaat en dan het bovendek..."

Er viel een stilte, die ik maar opvulde met de woorden:

"Als er nou twee jongetjes achterin zaten, had je nu wel de aandacht, schat."

"Nee! Toch meiden?"

Waarop onze jongste zei:

"Huh? Waar heeft pap het nou weer over?"

Heel soms is het een een zwaar en eenzaam bestaan, zo als enige man in ons gezin.

Dag Corsica, met je baaien en je blauwe water. Met je allerlekkerste citroenbasilicum schepijs, met je kleine dorpjes met oude mannetjes op een bankje onder een grote boom. 

Tot vast wel weer een andere zomer!