De vrouw die een jaar in bed ging liggen

Op het MBO, dat nu vast niet meer bestaat, trouwens, hadden we dramales van Annie. Dat was leuk en die Annie was een felle dame, die precies wist wat ze wilde. We leerden over flat characters, en daar moest ik aan denken toen ik dit boek las.

Het is best een grappig boek, en het schijnt heel erg aangeraden te worden door Linda. Dè Linda, welteverstaan, die ik erg leuk vind, maar ik ben blijkbaar niet zo verkikkerd op haar boekenkeuze.

Ik wil het niemand heel erg aanraden, maar best een beetje, bijvoorbeeld als je zin hebt in niet al te diep nadenken met een glimlach, dan kan je 'm gerust lezen.

Hier de samenvatting:

Op een dag dat haar neurotische tweeling het huis verlaat om te gaan studeren, giet de volmaakte huisvrouw Eva een pan tomatensoep over haar mooiste stoel en stapt in bed. Voor een halfuurtje, maar ze komt er niet meer uit. Terwijl ze aan haar bed gekluisterd is, moet Eva dealen met een stoet excentriekelingen die door haar slaapkamer paradeert, onder wie haar overspelige echtgenoot, een briljante wetenschapper die niet weet hoe een wasmachine werkt en wiens laaste verjaardagscadeautje aan zijn vrouw een staatslot was. De vrouw die een jaar in bed ging liggen is een geestig en ontroerend boek over wat er gebeurt als een echtgenote plotseling weigert te moederen, koken, wassen en een stappenplan voor de kerst te maken. Sue Townsend, verreweg de grappigste schrijfster van Engeland, heeft een schitterende roman geschreven die het moderne gezinsleven totaal ontkracht.