Palindroom

Het is een tijdje geleden begonnen, misschien toen onze oudste in groep 3 zat en zo verbluffend snel leerde lezen dat wij een moeilijkheidsgraad inbouwden: achterstevoren. Menige plaatsnaam werd op de snelweg razendsnel omgedraaid, wat nog niet meeviel, probeer Bovenkarspel maar eens. Inmiddels wordt er bij ons aan tafel niet meer vreemd opgekeken als er opeens “mag ik de klem” klinkt, alleen mee-eters trekken hun wenkbrauwen nog wel eens op. Het doet me denken aan mijn basisschooltijd, bij mij in de klas deden we het op een dag ook opeens allemaal, net als knikkeren, daarvan weet je ook nooit precies waar het vandaan komt. We waren allemaal jaloers op Onno, wiens naam niet veranderde in een vreemd onuitspreekbaar woord en gek genoeg is dat ook het enige dat ik me van hem kan herinneren.

We zaten van de week met het hele gezin voor de televisie, waarop te zien was hoe de slechteriken zoals dat in een goeie film hoort deze keer écht leken te winnen. Terwijl onze blondies alleen nog maar tussen hun vingers door verder durfden te kijken naar de vechtpartij tussen de slechte tweeling en de goeie Krokodillenbende, was daar een onvervalste.

 “Haha, net goed, recht op zijn lemeip!” sprak onze oudste tevreden giechelend.