In een luchtballon!

Precies een week geleden zaten we over het randje van het mandje te gluren om daarna overeind gehesen te worden en de lucht in te gaan.

We vlogen over West-Friesland, dat daar beneden rustig en bedaard lag te schitteren in de volle zon. In de verte zagen we Texel en Vlieland en onder ons mensen die hun huizen uit kwamen om te zwaaien, schapen die op hol sloegen en overal sloegen honden aan.
De akkers met daarop een glanzend mini-trekkertje, sporen en onze eigen weerspiegeling in de sloten.

Wauw, de rust en stilte waren verbluffend, een luchtballon vaart even snel als de wind, natuurlijk en daardoor is het windstil.

Het landen was een klein avontuur, je mag het mandje pas uit als de desbetreffende boer daar toestemming voor geeft. Dat was in ons geval nogal zoeken, hij zat ergens anders, zonder telefoon.
Na een tijd wachten kregen we groen licht en kon het opvouwen en inladen beginnen. Dat was een flinke klus, die we uiteindelijk in het donker en met soppende schoenen volbrachten.

En toen werden we bij het licht van de bijna volle maan gedoopt met champagne.

Het was een droom.

Je gaat al in het mandje (op je knieën) als het nog op z'n kant ligt.